سلما رفیعی به بهانه انتشار:
نمایشنامه‌نویسی یک ژانر ادبی مستقل است
نمایشنامه باید به عنوان یک ژانر ادبی مستقل وارد بازار نشر شود و در سبد خرید خانواده‌ها قرار گیرد. خواندن نمایشنامه برای مخاطب بسیار راحت است زیرا غالب نمایشنامه‌ها دیالوگ محورند.
ایلنا: " توهم سرخ " نام نمایشنامه‌ای است از سلما رفیعی که چندی قبل در مجموعه‌ی کتاب‌های " بهین " نشر افراز به انتشار رسیده. این نمایشنامه نویس و نویسنده که آثارش در جراید مختلف منتشر شده، جایزه‌ی نمایشنامه‌نویسی فجر ۹۰ را برای نمایشنامه‌ی " به مراسم مرگ داداش خوش آمدید " در کارنامه‌ی خود دارد.
وی درمورد نمایشنامه‌ی تازه‌اش به خبرنگار ایلنا گفت: " توهم سرخ " داستان یک خانواده‌ی بزرگ است که همگی اعضای این خانواده جنون نوشتن دارند اما هیچ‌کدام توانایی نوشتن را ندارند. اما دختر کوچک این خانواده با اتکاء به اجداد خود سعی بر نوشتن دارد و به همین خاطر خانواده در خانه‌ی اجدادی‌شان که در شمال کشور واقع است، جمع می‌شود و در این راستا اتفاقات و حوادثمتعددی رخ می دهد.
رفیعی افزود: داستان این نمایشنامه، درواقع تاریخ ایران را به صورت سمبلیسم مورد بررسی قرار می‌دهد زیرا خاندان این خانواده تاریخچه‌ی دیرینه‌ای دارند و حتی وسایل موجود در این خانه هر کدام به دوره‌ای خاص تعلق دارند.
این نویسنده راجع به ساختار نمایشنامه‌اش توضیح داد: به نظرم ساختار اثر مدرن باشد. آنچنانکه با وجود اوج و فرود‌ها، درنهایت یک فضای وهم‌آلود را می‌سازد که وجه تسمیه‌ی این نمایشنامه، یعنی " توهم سرخ " را دربردارد. هرچند داستان یک داستان رئالیستی است. همچنین فضای گرم موجود در داستان و رگه‌های طنز و فانتزی به نوعی می‌تواند برای مخاطبان جذاب باشد.
وی در پاسخ به این سوال که تا چه حد با انتشار یک نمایشنامه که هنوز روی صحنه نرفته موافق است، گفت: در بسیاری از موارد، نمایشمنامه‌ها به طور کلی صحنه‌ای نوشته می‌شوند؛ یعنی فقط مناسب اجرا هستند. اما من فکر می‌کنم " توهم سرخ " به عنوان یک متن هم ویژگی‌های خواندنی زیادی دارد. هرچند که قطعا در صورت اجرا و استفاده از امکانات صحنه‌ای، نتیجه بهتر خواهد بود.
رفیعی افزود: بدون شک روی صحنه رفتن نمایشنامه‌ها، برای هر نمایشنامه‌نویسی حکم آرزو را دارد اما می‌خواهم بگویم که من برای این نمایشنامه، چنین آرزویی نداشتم. به عبارت دیگر انتشار این نمایشنامه پیش از روی صحنه رفتن، برای من حکم یک فرصت را داشت تا اثر خود را به عنوان یک متن مکتوب محک بزنم.
این نمایشنامه نویس خاطرنشان کرد: من معتقدم نمایشنامه باید به عنوان یک ژانر ادبی مستقل وارد بازار نشر شود و در سبد خرید خانواده‌ها قرار گیرد. اتفاقا خواندن نمایشنامه برای مخاطب بسیار راحت است زیرا غالب نمایشنامه‌ها دیالوگ محورند و از این حیثمی‌توانند میزان تاثیرگذاری و جذب مخاطب زیادی داشته باشند.
وی در پاسخ به این سوال که آیا این قاعده برای فیلم‌نامه نیز صادق است یا خیر، گفت: به نظر من نمایشنامه بیشتر متکی به ارزش‌های ادبی است. اما فیلم‌نامه بیشتر به تعاریف و مختصات سینمایی و فرهنگ سینما متکی است. به همین خاطر مخاطب معمولا بعد از خواندن یک فیلم‌نامه به دیدن فیلم آن تشویق می‌شود اما نمایشنامه‌ها می توانند به خودی خود مخاطب را اغنا کنند.
