منعی برای سوارکاری بانوان نیست؛
بهرامی: چوگان در ایران متولی ندارد
متأسفانه به چوگان توجه نمی‌شود؛ این در حالی است که خارجی‌ها از ما چوگان را یاد گرفته‌اند و آن را خوب دنبال می‌کنند.
سوارکاری، یکی از رشته‌های ورزشی است که در ایران مغفول مانده و با آنکه سوارکاران(زن و مرد) با حضور در رقابت‌های داخلی و بین‌المللی، رتبه‌های خوب و مدال‌های ارزنده‌ای را کسب کرده‌اند، ولی هنوز بطور بایسته به آنان توجه نمی‌شود.
جواد بهرامی، یکی از پیشکسوتان سوارکاری ایران در گفت‌وگو با ایلنا در باره اصالت سوارکاری و نژاد اسب‌های ایرانی افزود: نژاد اسب‌های ایرانی و اصالت سوارکاری از هزاران سال پیش، ایران زمین را به عنوان کشوری پیشرو در این عرصه مطرح کرده، ولی متأسفانه در این سال‌ها، کمتر مورد توجه جدی قرار گرفته است. اگر چه زنان و مردان ایرانی در مسابقات سوارکاری، رتبه و جایگاه خوبی کسب کرده‌اند، لیکن هنوز کاستی‌های فراوانی وجود دارد.
این پیشکسوت با اشاره به علاقه‌مندی خود به این رشته ورزشی، انگیزه تأسیس نخستین باشگاه را خرید یک اسب عنوان کرد و گفت: در سال ۱۳۷۰ یک اسب خریداری کردم. آن اسب موجب شد دوستان به من بپیوندند و زمینی را خریداری کرده و اسب‌هایی از نژادهای مختلف را نگهداری کنیم. سپس آموزش اسب‌سواری را به طور جدی دنبال کردیم.
وی درباره تأسیس و راه‌اندازی باشگاهی که توجه بسیاری از جوانان را به سوارکاری و آموزش اسب‌سواری جلب کرد، افزود: با حمایت شهرداری از نخبگان، یک کشتارگاه دام را به باشگاه سوارکاری تبدیل کردیم. این باشگاه، امروز به یکی از بهترین باشگاههای سوارکاری در کشور، تبدیل شده، همچنین در مناطقی از شهر تهران(کوی نصر، آزادگان و برق آلستوم) و منطقه آزاد قشم، چند باشگاه سوارکاری را بر اساس علاقه‌مندی مردم به ویژه کودکان، نوجوانان و جوانان با همکاری دوستان، راه‌اندازی کردیم تا مردم بیشتر و بهتر با رشته سوارکاری آشنا شوند.
بهرامی وضع سوارکاری را به دلیل فقدان شناخت و ناآگاهی مردم، مطلوب ندانست و گفت: این رشته در ایران، زیاد شناخته شده نیست. اگر هم شناخته شده باشد، مردم آگاهی ندارند که باشگاه‌ها در کجا قرار دارند. این مسأله، باعثشده باشگاههای سوارکاری، درون شهر راه‌اندازی شود. باشگاه‌ها قبلا در حاشیه شهر، راه‌اندازی می‌شد، ولی به کمک شهرداری‌ها می‌توان باشگاههای سوارکاری را در کنار بوستان‌ها راه‌اندازی کرد. همچنین آموزش سوارکاری باید از سنین پایه آغاز شود. چون کودکان، توانایی یادگیری بسیاری دارند و می‌توانند در آینده، بهترین سوارکاران در سطح جهانی باشند.
این پیشکسوت سوارکاری، در باره تأثیرات روحی و جسمی اسب‌سواری روی افراد جامعه، گفت: سوارکاری، آرامشی وصف‌ناپذیر، برای سوارکار در پی دارد. این رشته ورزشی تا حد زیادی، افسردگی را از بین برده و انسان را به آرامش می‌رساند. این ورزش، عضلات بدن را قوی کرده و مفاصل بدن را به حرکت در می‌آورد. حرکات روی اسب، ناخواسته و کنترل نشده و ضربات ناشی از سوارکاری به همه بدن وارد می‌شود. علاوه بر آن، دوستی اسب با انسان، نشاط سواری را دو چندان می‌کند و در این معامله عاطفی، انسان به آرامش می‌رسد.
بهرامی در پاسخ به این پرسش که در ایران چند نوع نژاد اسب وجود دارد، گفت: چند نژاد اصیل در ایران وجود دارد؛ یکی نژاد اسب «ترکمن» است و دیگری نژاد «کاسپین خزر» که در شمال کشور وجود دارد. این اسب‌ها، خالص هستند و بیشتر برای استفاده از کالسکه‌ها از آنها استفاده می‌شود زیرا بسیار توانمند و زیبا هستند. اسب کرد و عرب هم داریم. امروزه به واسطه ژنتیک، نژاد جدیدی از اسب وجود دارد که تلفیقی از اسب «ترکمن» به لحاظ سرعت و تیزپایی و اسب «پلشتن» به لحاظ پهن بودن بزرگی و اسب «عرب» به لحاظ زیبایی است.
وی درباره انواع مسابقات اسب‌سواری در کشور، تصریح کرد: سه نوع مسابقه سوارکاری در ایران برگزار می‌شود. نخستین مسابقه «کورس» نام دارد که در اختیار ترکمن‌هاست. این مسابقه بیشتر در گنبد، آق‌قلا و بندرترکمن برگزار می‌شود. مسابقه «پرش» نیز بیشتر در تهران برگزار می‌شود و مسابقه «چوگان» که متأسفانه به آن توجه نمی‌شود؛ این در حالی است که خارجی‌ها از ما چوگان را یاد گرفته‌اند و آن را خوب دنبال می‌کنند.
بهرامی همچنین تاکید کرد: متأسفانه چوگان در ایران، متولی ندارد و این ورزش اصیل ایرانی، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. اگر هر باشگاه سوارکاری، یک زمین چوگان درست کند، این رشته در کشور رونق گرفته و پیشرفت خواهد کرد.
وی درخصوص فراهم کردن امکانات و شرایط مسابقه اسب‌سواری برای بانوان در کشور افزود: امروزه، شرایط سوارکاری، برای خانم‌ها و آقایان فراهم است و در مسابقات، حضور مؤثر و فعال بانوان را شاهد هستیم و منعی برای سوارکاری بانوان وجود ندارد. بانوان کشور در رقابت‌های سوارکاری، درخشیده و رتبه‌های ممتازی را کسب کرده‌اند.
بهرامی با تأکید بر اینکه تاریخ کهن ایران زمین با اسب و سوارکاری عجین شده، گفت: بنا بر نظر مستند دین مبین اسلام، آموزش سوارکاری ضروری است. همچنین توصیه شده این ورزش را از سنین پایین آموزش داده و همگانی شود؛ به طوری که همه مردم در سنین مختلف، سوارکاری کنند.
