یادداشت پراحساس کریستیانو رونالدو درباره فوتبال؛

به گزارش ایلنا، مهاجم رئال مادرید درباره کودکی‌اش صحبت کرده و گفته که در جزیره مادیرا پرتغال، عاشق فوتبال شد و پس از آن بود که به آکادمی اسپورتینگ لیسبون پیوست. او همچنین گفته که برایش بسیار سخت بود در سنین پایین، خانواده‌اش را ترک کند و به لیسبون برود تا در آکادمی اسپورتینگ پرورش یابد.

رونالدو فاش کرده که مدت‌ها طول کشید تا او و پدرش بتوانند مادرش را قانع کنند که بیاید و بازی او را تماشا کند اما زمانی که مادرش برای دیدن بازی او آمد، لحظه سرنوشت‌سازی رقم خورد.

رونالدو در یادداشتی نوشت: «پدرم با آن ریش انبوهش و شلوار کارش در هر مسابقه من می‌آمد و بازی من را تماشا می‌کرد. او عاشق بازی من بود اما مادرم و خواهرانم هیچ علاقه‌ای به فوتبال نداشتند. هر شب سر شام، پدرم تلاش می‌کرد آنها را مجاب کند که بیایند و بازی من را ببینند. انگار او نخستین ایجنت من بود. یادم هست که با او به خانه برمی‌گشتم و او می‌گفت: کریستیانو یک گل زد. آنها می‌گفتند: اوه، عالی اما واقعا خوشحال نمی‌شدند. می‌دانید چه می‌گویم؟

سپس یک روز که هرگز تصویرش را فراموش نخواهم کرد، داشتم گرم می‌کردم که نگاه کردم و دیدم مادر و خواهرانم کنار هم نشسته‌اند. احساس خیلی خوبی در آن لحظه پیدا کردم. آن لحظه برای من ارزش بسیاری داشت. انگار که چیزی در درونم روشن شده باشد.»

رونالدو همچنین گفته یکی از دشوارترین لحظات زندگی‌اش روزی رقم خورد که مجبور شد جزیره مادیرا را ترک کند و به سرزمین اصلی پرتغال برود و راهی آکادمی لیسبون شود. او می‌گوید تصور اینکه چنین کاری با فرزندش بکند و او را به آکادمی فوتبال بفرستد، برایش محال است.

او گفت: «فوتبال همه چیز به من داد اما من را پیش از آنکه واقعا آماده‌اش باشم از خانه دور کرد. زمانی که 11 سال داشتم، از جزیره به آکادمی اسپورتینگ لیسبون رفتم و یکی از دشوارترین لحظات زندگی‌ام رقم خورد. حالا که فکر می‌کنم، برایم دیوانه‌کننده است. اکنون پسرم، کریستیانو جونیور هفت‌ساله است که این را می‌گویم. من تنها به این فکر می‌کنم که اگر چهار سال بعد بخواهم لوازمش را جمع کنم و او را به پاریس یا لندن بفرستم چه حسی خواهم داشت. برایم محال است و مطمئنم که برای والدینم هم محال به نظر می‌رسیده که این کار را با من بکنند.»

قهرمان یورو 2016 به دلیل تکنیک درخشان و فیزیک بدنی‌اش مشهور است اما می‌گوید که این فیزیک در دوران نوجوانی به سراغش آمد، زمانی که مصمم شد شب‌ها اتاقش را ترک و تمرین کند.

او گفت که می‌خواسته بازیکنی تنومند شود، اگرچه دیگران از او به شدت تعریف می‌کرده‌اند: «نخستین بار یادم هست که شنیدم یکی از بچه‌ها به دیگری گفت: دیدی چه کار کرد؟ طرف جانور است! من این را بعدا بارها شنیدم. حتی از مربیان. همیشه هم یکی بود که می‌گفت: خیلی خوب است  اما افسوس که اینقدر جثه‌اش کوچک است. درست است، من لاغر بودم و عضله‌ای نداشتم. پس در 11 سالگی تصمیمی گرفتم. می‌دانستم استعداد بسیاری دارم، پس تصمیم گرفتم سخت‌تر از دیگران کار کنم. شب از اتاقم بیرون می‌زدم تا تمرین کنم. من بزرگتر شدم و سریع‌تر. قبلا وارد میدان می‌شدم و مردم می‌گفتند: خب، خیلی خوب بازی می‌کند ولی خیلی لاغر است اما حالا آنها طوری به من نگاه می‌کنند انگار که دنیا به آخر رسیده است.»

منبع: سایت دیلی میل