شعری از مریم جلالوند

به گزارش خبرنگار ایلنا، مریم جلالوند (شاعر و ترانه‌سرا) با نگارش این مطلب: 

"گاهی سکوت می‌کنی

و در سکوت خویش به آیه‌های روشن می‌رسی

انسان با سکوت بیدار می‌شود

در آینه خودش را می‌بیند

و با سکوت زلال به تماشای حقیقت می‌نشیند

به آفرینش فکر می‌کند

به زندگیِ کوتاهی که قرار است او را به مرزهای هستیِ مطلق برساند

به دنیا می‌اندیشد

و در نهایتِ تنهاییِ خودش

این انسان است که متفکرانه به دوردست‌ها می‌نگرد

و خویش را مغلوبِ سرنوشت کوتاه عمر می‌بیند"

به استقبال از تازه‌ترین سروده خود رفته است. متن سروده‌ی تازه جلالوند که "بر دشمنان در بسته‌ام" نام دارد، از نظرتان می‌گذرد:

"در کنج عزلت خانه‌ام همصحبتِ پیمانه‌ام

شب تا سحرگه ساکن و دُردی‌کِشِ میخانه‌ام

بر دشمنان در بسته‌ام از دوستان هم خسته‌ام

تنها به تو پیوسته‌ام با دیگران بیگانه‌ام

در آتشم با صد لهیب از عشق می‌سوزم عجیب

کن چاره‌ای بر من طبیب اکنون که چون پروانه‌ام

بر زخمهایم مرهمی افزون ز هر بیش و کمی

گه ساده و گه مبهمی، شاید که من دیوانه‌ام

از خاک آوردم پدید از نورِ خود بر من دمید

بی‌طاقتیم را ندید از درد خم شد شانه‌ام

مَه را ربود از شام من قرعه زده بر نام من

ای وای بر فرجامِ من حالا که صاحبخانه‌ام

بر بامِ این دنیای زشت اسمِ مرا زیبا نوشت

بیرون شدم چون از بهشت انداخت در ویرانه‌ام

سودی ندارد جز زیان، سرگشته من در این میان

در بازیِ شاهِ نهان، خود دام، خود هم دانه‌ام"