ایمنی در محیط کار از مطالبات اصلی کارگران است
یک فعال صنفی گفت: اصلی‌ترین علت گریز سرمایه‌داران از ایمن کردن محیط کار، "پرهزینه بودن" ایمن‌سازی فضای کار در جهت رعایت ایمنی و سلامت کارگر است.
نایب رئیس مجمع نمایندگان کارگران استان تهران در رابطه با اصول و قواعد ایمنی شغلی در گفتگو با ایلنا گفت: در هنگامهٔ بحث در مورد ایمنی یا به قول جزوات «حفاظت و ایمنی و صیانت از نیروی کار» تنها باید به عواقب مساله و امتدادِ مرگ کارگران بر اثر سوانح کار اندیشید.
«عبدالله وطن‌خواه »با بیان اینکه سود محوری، تلاش دائم برای افزایش سود به هر قیمت را درپی دارد، تصریح کرد: دیدگاه منفعت‌طلبانه، پس از سرکوب دستمزد، به دنبال هزینه نکردن ذره‌ای از سود برای تامین ایمنی نیروی کار است.
وی تاکید کرد: هزینه داشتن ایمن کردن محیط کار برای کارفرما‌ها، مهمترین علت سرباز زدن از رعایت ایمنی معادن و کارگاه‌ها و کارخانجات است و الباقی بهانه‌ای بیش نیست که کارگران خودشان به خاطر تنبلی از ابزار ایمنی استفاده نمی‌کنند.
نماینده کارگران واکیوم پارس افزود: اگر تنها آمار سالانه مرگ کارگران در سوانح کار را نگاهی بیاندازیم، با یک بررسی ساده، نگاهِ ابزاری کارفرمایان به نیروی کار عمیقا مشخص می‌شود.
وطن‌خواه تصریح کرد: علیرغم نامگذاری‌های پرطمطراق و گذاشتن کلاس‌های به اصطلاح آموزشی تحت عنوان حفاظت و ایمنی، واقعیات جاری و ساری بسیار تلخ‌تر از آن است که گمان کنیم.
این فعال صنفی اذعان کرد: برای درک عمق فاجعه‌ای که دارد بر سر کارگران آوار می‌شود، دانستن ویژ گی‌های اقتصاد سرمایه‌داری مدرن کافی‌ست که مهمترین این ویژگی‌ها، خصوصی‌سازی همهٔ اموال عمومی است، که سالهاست کارگران ایرانی این فاجعه را درک ولمس کرده‌اند و هنوز شاهد امتدادش تا انتهایی‌ترین خط حضور سرمایه هستند.
وطن‌خواه افزود: یکی از مطالبات صنفی کارگران پس از سرنگونی رژیم ستمشاهی و استقرار جمهوری اسلامی، حذف مادهٔ سی وسه قانون کار شاهنشاهی از قانون کار و لحاظ کردن امنیت شغلی در قانون حاکم بر روابط کارگر و کارفرما (قانون کار) بود.
نایب رئیس مجمع نمایندگان کارگران استان تهران در همین رابطه گفت: متاسفانه اینک بیش از نود درصد از کارگران شاغل بدون امنیت شغلی و با انواع قرداد‌های موقت و سفید امضا مجبور به فروش نیروی کارخود شده‌اند تا لقمه نانی به سفره برند که این نیز میسر نمی‌شود!
وطن‌خواه تاکید کرد: در غیبت تشکل‌های مستقل کارگری و هجوم هر روزه به سفره و امنیت کارگران، این قصه را سر باز ایستادن نیست، که نیاز سرمایه‌داران به توده‌های بی‌شکل و شمایل کارگران است بی‌کوچک‌ترین حقی برای اعتراض.