سن را باید برای قهرمان واقعی خالی کرد (یادداشت ویژه)
بعد از سال‌ها پرسپولیس دوباره بازیکنی را در جمع خود دارد که مورد احترام هواداران رقیب نیز هست؛ بازیکنی نه از آن دسته چهره‌های معمولی فوتبال که یکی از ستاره‌های تیم‌ملی و یکی از موثرترین‌های 3 سال گذشته فوتبال ایران.
به گزارش خبرنگار ایلنا، وحید امیری پنجشنبه پیش اولین گل فصل پرسپولیس را وارد دروازه فولاد کرد و بعد با حرکتی شبیه به دنیز برکمپ دست راست را روی قلبش گذاشت و به سمت هواداران تیمش رفت. وقتی از او در پایان مسابقه سوال کردند که چرا هیچ وقت شادی خاصی انجام نمی‌دهد و خود را بعد از گلزنی در دیدرس دوربین‌ها قرار نمی‌دهد، با همان متانت همیشگی گفت که شادی گل بلد نیستم.
امیری یکسال و یک بازی است که در جمع پرسپولیسی‌هاست. بازیکنی که از شوربختی فوتبال ایران در سن 27 سالگی چهره شد. در حالی که با تکنیک، سرعت، بازی‌خوانی و فیزیک مناسب باید خیلی زودتر در جمع ستارگان فوتبال ایران قرار می‌گرفت. وحید البته هرگز ستاره نبوده است؛ او از نسل قهرمان‌هاست. آدم‌هایی که میانه چندانی با خودنمایی، جنجال و تصویرسازی ندارد و سر به لاک وظیفه طبیعی حرفه‌ای خود را انجام می‌دهند. امیری در فصل گذشته با گل‌های 3 امتیازی و پاس‌های کلیدی نقش مهمی در قهرمانی پرسپولیس داشت و البته هرگز اسمش در کنار جنجال‌های ستاره‌های مورد توجه‌تر تیم به چشم نیامد.
او همچنین در عرصه ملی بیشترین دقایق حضور در تیم کی‌روش در مقدماتی جام‌جهانی را داشته و یکی از کلیدی‌ترین‌های دو مربی شاخص فوتبال ماست. دو مربی بزرگی که در هر چیزی اختلاف نظر داشته باشند، در شناخت بازیکنان وظیفه‌شناس و میدان دادن به آنها خبره‌اند. امیری با این کارنامه پروپیمان فصل گذشته را به اتمام رسانده و در آغاز فصل جدید نیز درخشش خود را آغاز کرده است. با این وصف سوال مهم اینجاست که چرا در دو سال گذشته نام امیری در بین برگزیدگان فوتبال ایران در مراسم موسوم برترین‌ها نبوده است.
امیری با این آمار کاملا محق عنوان بهترین چه از نظر فردی و چه از نظر تیمی است و البته از نظر استانداردهای رفتاری نیز این شایستگی را دارد که به عنوان یک چهره برگزیده در فوتبال ایران معرفی شود. بازیکنی که تحصیلات عالیه را دنبال کرده و شأن اخلاقی‌اش دقیقا همان چیزی است که هواداران فوتبال از یک بازیکن انتظار دارند. اما وقتی پای انتخاب می‌افتد باز هم دیگران هستند که بیشتر مورد توجه‌اند، دیگرانی که البته در برخی درخشش‌های فنی‌شان شکی نیست. اما آنها به اندازه همه امتیازهایی که برای تیم آورده‌اند، به وجهه و محبوبیت خود و تیم نیز آسیب رسانده‌اند. کاری که همچنان در انجام دادن آن پا پس نمی‌کشند وحتی در مراسم برگزیدگان روی سن شمایی از آن را به نمایش گذاشتند.
امروز که کاپیتان تیم‌ملی والیبال با الفاظ نامناسب به کارشناسان رشته خود تاخت با خود فکر کردیم چقدر بد که ورزشکارهایی مثل وحید امیری درهنگام جایزه و قدردانی جایی در ذهن ما ندارند. قهرمان‌هایی که نه در اینستاگرام قلم می‌زنند و نه برای بودن در کادرعکاس‌ها و جلب توجه ژست‌های تمرین شده‌شان را در معرض نمایش می‌گذارند. صد البته فوتبال به حاشیه و نمایش نیز نیاز دارد اما بیشتر از هر چیز میدان باید دراختیار امیری، کاوه رضایی و امثال این دو باشد. آدم‌هایی که فکر می‌کنی چقدر خوب که پوسترشان روی دیوار اتاق فرزندت پونس شود.
حمید ابراهیمی
