جریان پرشوری که از رمق افتاد

به گزارش خبرنگار ایلنا، جشنواره تئاتر دانشگاهی به آخرین روز برگزاری رسید و فردا مراسم پایانی آن در مجموعه تئاترشهر برگزار می‌شود. رویدادی که بعد از جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر همه از آن با عنوان مهمترین اتفاق تئاتری کشور یاد می‌کنند.

این گزارش حاصل گفتگو با سه کارگردان حاضر در هجدهمین دوره جشنواره تئاتر دانشگاهی است که طی آن به بیان نظر خود درباره این رویداد پرداختند.

مولفه‌های تئاتر دانشگاهی کمرنگ شده است

رامین اکبری می‌گوید: جشنواره تئاتر دانشگاهی با توجه به فضای پر انرژی دانشجویی باید زمینه‌ای برای رفع مسائل و کسب تجربه باشد نه وصل شدن به بدنه تئاتر حرفه‌ای.

این کارگردان جوان با تاکید بر اینکه مولفه‌های تئاتر دانشگاهی با تئاتر حرفه‌ای متفاوت است توضیح داد: طی دو سه سال گذشته مولفه‌های تئاتر دانشگاهی کم رنگ شده است. دانشجویان باید کار ‌کنند تا بتوانند به سئوالات و دغدغه‌های‌شان پاسخ دهند. آنها روی مواردی کار می‌کنند که از بدنه تئاتر حرفه‌ای جداست.

او افزود: این روندی است که دانشجویان درنظر نمی‌گیرند. تمایل رسیدن به تئاتر حرفه‌ای بسیار شدیدتر شده است. اجراهای دانشجویی باید استدلال داشته باشد، جشنواره تئاتر دانشگاهی با توجه به فضای پر انرژی دانشگاهی باید زمینه‌ای برای رفع مسائل و کسب تجربه باشد نه وصل شدن به بدنه تئاتر حرفه‌ای.

اکبری جریان ساز نبودن تئاتر دانشگاهی را ناشی از انتخاب‌ها و نگاه خود دانشجویان دانست و بیان کرد: دانشجویان می‌خواهند خیلی زود وارد بدنه اصلی تئاتر حرفه‌ای شوند، درست است که افراد فارغ‌التحصیل تئاتر باید وارد این جرگه شوند، اما نمی‌توان این روند را درست ارزیابی کرد و آن را با تئاتر دانشگاهی شکل داد.

باید قوائد گذشته را بشکنیم

احمد سلگی، کارگردان نمایش «هویت پروانه‌های مرده» ضمن ابراز رضایت از برگزاری جشنواره تئاتر دانشگاهی در دوره هجدهم اظهار کرد: مسئولان دبیرخانه تلاش زیادی داشتند که با وجود زمان اندک بین انتشار فراخوان و برگزاری جشنواره مشهود به نظر می‌رسد. به دلیل تمرین و آماده‌سازی اجرا برای رقابت در جشنواره موفق نشدم کارهای امسال دانشجویان را با دقت بررسی کنم اما شنیده‌ها و تجربه خودمان نشان می‌دهد که سالن‌های نمایش با استقبال تماشاگران مواجه شدند.

او ادامه داد: ما باید از فرصت جشنواره تئاتر دانشگاهی به بهترین شکل استفاده کنیم و ‌کار‌هایی متفاوت از آنچه در جریان رسمی رخ می‌دهد روی صحنه ببریم. دانشجویان چندین سال در دانشگاه فعالیت می‌کنند و در کنار آن نمایش‌های جریان عمومی را در سالن‌های رسمی زیر نظر می‌گیرند. به همین دلیل انتظار می‌رود وقتی قرار است خودشان کاری انجام دهند تمام قوائد گذشته را بشکنند.

این کارگردان جوان با تاکید بر اینکه نسل جدید باید از آنچه دیده عبور کند و مبدع یک جریان تازه باشد خاطرنشان کرد: پیشنهاد دادن و شکستن فرم‌های گذشته همان چیزی به نظر می‌رسد که از جریان دانشگاهی انتظار می‌رود. شاید بتوان با جدیت چنین عنوان کرد؛ اتفاق مبارک جشنواره تئاتر دانشگاهی زمانی شکل می‌گیرد که شاهد ارائه این پیشنهادهای تازه باشیم.

کارگردان نمایش «هویت پروانه‌های مرده» همچنین پیشنهادی مطرح کرد و گفت: اگر فشار قضاوت‌ها برای رسیدن به جشنواره کاهش یابد قطعا شاهد افزایش کیفیت خواهیم بود. نکته دیگر این که وقتی عده‌ای از دایره شرکت کنندگان در جشنواره کنار گذاشته می‌شوند به آنها یاس و سرخوردگی دست می‌دهد. البته با توجه به شیوه موجود چاره‌ای هم نیست؛ چون راه دیگری برای حضور در جشنواره موجود نیست.

سلگی اظهار کرد: تغییر روش انتخاب آثار نمایشی برای حضور در جشنواره تئاتر دانشگاهی نکته‌ای است که باید به آن توجه کنیم. اگر این شیوه نباشد از خودسانسوری تکنیکی جلوگیری می‌شود.

جریان‌سازی تئاتر دانشگاهی در سه‌ سال گذشته کمرنگ شد

حسین پوریانی معتقد است: اجرای عمومی مستمر برای کارهایی که در تئاتر دانشگاهی اجرا می‌شوند یکی از مهمترین اتفاقاتی است که می‌تواند برای دانشجویان رخ دهد.

حسین پوریانی که اولین تجربه کارگردانی‌اش را پشت سر می‌گذارد، این رویداد هنری را بسیار مهم ارزیابی کرد و توضیح داد: جشنواره تئاتر دانشگاهی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. افراد و هنرمندان بسیاری از این جشنواره به دنیای تئاتر حرفه‌ای وارد شده‌اند و اکنون در ایران و خارج از کشور مشغول به فعالیت هستند. اما متاسفانه این جشنواره تنها تبدیل به ویترینی شده که در آن به افزایش تعداد کارها می‌بالند.

این کارگردان جوان افزود: جشنواره ماحصلی برای دانشجویان ندارد. منظور من از نتیجه اجرای عمومی است، بجز دو برگزیده نهایی باقی کارها اگر هم از سطح کیفی خوبی برخوردار باشند نمی‌توانند اجرا داشته باشند.

پوریانی با اشاره به جریان‌ساز نبودن تئاتر دانشگاهی طی سال‌های گذشته اظهار کرد: سخت‌ گیری‌های کمتری در پذیرش آثار صورت می‌گیرد. اگر برای جشنواره بیست کار انتخاب شود که از سطح مطلوبی برخوردار باشد بهتر از آنست که صد کار بی‌کیفیت در آن به نمایش گذاشته شوند. از سوی دیگر کمک هزینه‌هایی که برای کارها پرداخت می‌شود آنقدر ناچیز است که نمی‌توان با آن کاری انجام داد، برای نمایشی که به صحنه می‌برم نتوانستم لباس‌های موردنظرم را تهیه کنم این مسئله بدون شک در کیفیت کارم تاثیرگذار خواهد بود.

این کارگردان جوان با اشاره به شکل‌گیری این نمایش خود اظهار کرد: این طرح بر اساس حس و حال من به محیط اطرافم است. در این طرح به موضوع پوچی نسبت به محیط اطرافم و شهری که در آن زندگی می‌کنم یعنی تهران می‌پردازم. اینکه در این شهر چه اتفاقاتی برایم رخ می‌دهد و در زندگی روزمره و تحصیلی‌ام به دنبال چه می‌گردم؟ جواب آن هیچ‌چیز است، گویی هیچ کس کاری انجام نمی‌دهد و همه در یک دایره به دور خود می‌گردند.

پوریانی فضا را یکی از ابعاد مهم کارش دانست و بیان کرد: تلاش کردم تا به مسئله فضا در کارم توجه خاصی داشته باشم، تا بتوانم آن فضای ابزورد و پوچی را که مد نظر داشتم را با بازی بازیگرانم، طراحی نور، صحنه و ... به خوبی نشان دهم.