رویدادی با دیدگاه ضد خشنونت فرهنگ ایرانی
سارا کریمان (هنرپژوه) درباره نمایشگاه «در برابر فراموشی» شامل چیدمان و آثار علی پاکزاد نوشت: خشونت طلبان، جهان را با کلمه جنگ آراسته تا در هر نقطه‌ای از جهان سایه ویرانی، مرگ و جراحات ماندگار فرصت زندگی مردم را مبدل به رنج‌های همیشگی کنند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، نمایشگاه عکس، چیدمان و ویدئو-آرت «در برابر فراموشی» به کارگردانی و کیوریتوری علی پاکزاد در خانه هنرمندان ایران سالن «ممیز» خانه هنرمندان ایران برگزار شد.. این رویداد شامل نمایش آثار تصویری مستند مربوط به حضور پاکزاد در افغانستان و اوکراین بود.
سارا کریمان (پژوهشگر هنر) درباره نمایشگاه «در برابر فراموشی» یادداشتی را منتشر کرده که در پی می‌آید.
فراموشی واژه‌ای است که در برابر حواس انسانی قرار می‌گیرد. این وضعیت اصولا با حافظه و خاطره در تقابل است و عموما نامطلوب. ثبت و ضبط در طول تاریخ همواره راهی برای مقابله با فراموشی بوده است. همچنین فراموشی مربوط به حواسی است که در موازات غریزه قرار می‌گیرند در نتیجه مشمول غیر انسان نمی‌شود. پیش از جنگهای بزرگ جهانی، نبردها و کشورگشایی‌ها بخش بزرگی از اقتخارات ملت‌ها بود. از دوران باستان تصاویر فتوحات و قتل عام شکست خوردگان بر کتیبه‌های افتخار نقش می‌بست که نمونه‌های آن در هنر مصر، بین النهرین، ایران و سرزمین‌های باختری به وفور موجود است و در پس هزاران سال هنوز فراموش نشده است. اما در سده اخیر بسیاری از مفاهیم بازتعریف شدند. تضادهای قومی، جغرافیایی و سیاسی، همه تهدیدی برای امنیت جهانی محسوب می‌شود. نتیجه جنگ‌ها اهمیت خود را از دست داده‌اند و آنچه اهمیت دارد رنج انسانها و تخریب دستاوردهاست. نمایشگاه «در برابر فراموشی» مجموعه‌ای از آثار عکاسی، چیدمان، فیلم و گرافیتی است که وقایع افغانستان پس از سلطه طالبان و جنگ اکراین می‌پردازد. مدیای اصلی این نمایشگاه عکس‌هایی از افشین قدبیگی و آثار ویدئویی است که تصویر حال حاضر این دو کشور را در برابر بازدیدکننده قرار می‌دهد. علی پاکزاد با استفاده از گرافیتی و چیدمان به سبک نیومدیا فضایی چند وجهی و تاثیرگذار ایجاد کرده است. تصویر کودکان، زنان و سالخوردگان به همراه آسیب‌های وارده به محیط زیست و حیوانات و در نهایت تخریب شهرها و آثار معماری منهدم شده سه وجه از عمده فعالیت مستند سازان جهان در حوزه جنگ است و این سه وجهی در عکس‌های افشین قدبیگی و مجموعه نمایش علی پاکزاد رکن اصلی را ایفا می‌کنند. آنچنان که از استیتمنت نمایشگاه به قلم علی پاکزاد برمی‌آید هدف از این نمایشگاه ثبت وقایع دردناکی است که نباید تکرار شوند، تصاویری که به عنوان اسناد تاریخی تمام قد در برابر فراموشی می‌ایستد. و البته قابل کتمان نیست این جنگ‌ها آخرین نخواهد بود. به تاکید پاکزاد خشونت طلبان، جهان را با کلمه جنگ آراسته تا در هر نقطه‌ای از جهان سایه ویرانی، مرگ و جراحات ماندگار فرصت زندگی مردم را مبدل به رنج‌های همیشگی کنند. علی پاکزاد روزنامه نگار و مستندساز جوانی که فعالیت حرفه‌ای خود را از سال ۱۳۸۹ آغاز کرد در برهه‌های مختلف در کانون رنج انسانها بوده است. از زلزله ترکیه تا رنج انسان سوز دختران شین آباد. انتخاب خانه هنرمندان به عنوان محل برگزاری این نمایشگاه، در خود معانی ضمنی مستتر دارد. تاثیر مفهومی آثار این نمایشگاه به مراتب عمیق‌تر از مضامین زیبایی‌شناسی و حتی در مواردی در تقابل با آن، در ایجاد حس انزجار از هرگونه نبرد و ماجراجویی خونبار موفق عمل کرده است. طیف بزرگی از مخاطبان و تماشاگران این نمایشگاه، از سیاستمداران و دیپلمات‌ها بودند، نمایشگاهی که فراتر از مناسبات سیاسی، دیدگاه ضد خشنونت فرهنگ ایرانی را نشان می‌دهد.
