امام حسین (ع) سعادت را با عزت و آزادی می‌خواست

به گزارش ایلنا، ناصر مهدوی، استاد دانشگاه و دین پژوه در دومین شب ویژه برنامه محرم انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی با بیان اینکه پیامبران، ائمه و بزرگان، جرات و جسارت چون و چرا کردن دارند و ادعا‌ها را با دلایل می‌سنجند، گفت: این ویژگی تنها امید انسان برای رسیدن به سعادت است و وقتی این اتفاق در درون انسان اتفاق نیافتد ولو آدم‌های بزرگ در حکومت باشند انسان به مشکل می‌خورد. 

وی با تاکید بر اینکه مردم زیر سایه ظلم نمی‌توانند به سمت فرهنگ بروند، گفت: آدم‌های بزرگ در برابر ظلم ایستادگی می‌کنند. آن‌ها انسان‌ها را تنها به پیراستن دل دعوت نمی‌کنند و می‌دانند اگر همه چیز زیر سایه جبر باشد لطمه‌های جدی به فرهنگ وارد می‌شود. آن‌ها نقد قدرت می‌کردند و می‌کوشیدند انسان‌ها را به درجات والا برسانند. 

این استاد دانشگاه افزود: امام حسین (ع) نیز چنین شخصیتی داشت. او با یزید و با هر حیله و پیشنهادی بیعت نکرد و معتقد بود عقل کامل برای حکومت کردن ندارد. وی افشاگری می‌کرد تا مردم برانگیخته شوند. وی به دنبال اصلاح بود چراکه شرط عقل برای حسین (ع) است. وقتی این روند به موج انقلاب تبدیل می‌شود هیجان و احساس دخیل می‌شود و تلاش‌ها بی‌ثمر می‌گردد. روح امام حسین (ع) به گونه‌ای تربیت شده که این موضوع را یافته است. 

مهدوی با تاکید بر اینکه معنا از درون انسان می‌جوشد، گفت: آدم‌ها اینگونه هستند که به زندگی معنا می‌بخشند. آدم‌ها به هر چه انس پیدا کنند به آن‌ها معنا می‌دهند که این موضوع به شخصیت آدمی بستگی دارد. خدا امری عینی است که درک خداوند بستگی به رشد وتعلق انسان دارد. امام حسین (ع) شخصیت ژرفی دارد که به چیزی غیر از آنچه مردم به آن دلبسته بودند دلبسته بود. خدای امام حسین (ع) خدای رئوف و بخشنده است. در دعای عرفه خدای او، خدای ظالم کش و جنگجو نیست بلکه خدایی است که به آدمی نزدیک است و گره گشاست. او فرمان نمی‌دهد و آدمی را خرد نمی‌کند و وعده‌های عذاب نمی‌دهد. خدای امام حسین آدمی را به زندگی صلح آمیز دعوت می‌کند. درحقیقت وقتی آدمی عاقل‌تر است بیشتر مورد محبت خداوند است. 

وی خاطرنشان کرد: کاری که امام حسین (ع) می‌کند و در شخصیت علی (ع) است این است که خداوند به آن‌ها دل گرمی می‌دهد. آخرین تقاضای امام (ع) در شب عاشورا و قبل از شهادت این است که بگذارید با خدا سخن بگویم. او این کار را می‌کند تا عشق خود به خدا را نشان دهد. او این گونه آموزش دیده که خداوند به او موهیت، عزت و صبوری داده تا اهل علم باشد نه جهل و دعوا. کسی شراب معرفت را نوشیده که با این منطق باشد. روح والا در حاشیه‌های کوچک همه چیز را به خود نمی‌گیرد. جاه و جلال برای این انسان‌ها کوچک و اعتبار است. 

این دین پژوه با بیان اینکه ممکن است فرزانه‌ترین انسان‌ها را محدود کنیم تا پست و مقام خود را حفظ کنیم، تصریح کرد: این‌ها هزینه بزرگ بودن یک انسان فرزانه است که محدود و تهدید شود. انسان بزرگ از وابستگی‌های تحقیر آمیز می‌گذرد. امام حسین (ع) معتقد بود خداوند او را فرهیخته دوست دارد و به همین دلیل با هر پیشنهادی برای بیعت با یزید مخالفت کرد. وی می‌گفت: «من جوری تربیت شده‌ام که با بی‌عدالتی و سرکردگی با جباران نمی‌توانم سازگار باشم. پدرم به من آموزش داده مبادا به کمتر از آسمان سر فرود آورم.» خداوند انسان را فاخر و کریم دوست دارد. او سعادت را با عزت و آزادی می‌خواست. 

وی عقل و انسان را مقدم بر ایمان و عقیده خواند و گفت: امامان نیز همانند پیامبران در وهله اول آدم‌ها را آدم می‌دانستند و از منظر ائمه و پیامبران انسانیت آدم‌ها بر عقیده آن‌ها مقدم است. امام علی (ع) در این راستا می‌فرماید: «هیچ کس وابسته آفریده نشده است.» این عقیده است که باید عقل را تامین کند تا حق را بیابد. عقیده‌ای که هر کاری را جرم بداند، با آن مخالفت کند و در حریم خصوصی مردم دخالت کند، حقانیت ندارد. برای امام علی (ع) و امام حسین (ع) انسان مهم است آن‌ها انسان را هدف می‌دانند نه ابزار. 

مهدوی با بیان اینکه تلقی‌های غیراخلاقی از دین، عقیده را فرا‌تر از انسان قرار می‌دهد، گفت: عقیده برای کمک به شکوفایی و کم کردن رنج انسان آمده است و امام حسین (ع) نیز به دنبال بستری برای شکوفایی انسان است. دیگری برای حسین (ع) مهم است. او می‌داند که آرامش، حقوق، اندیشه و عقل دیگری را نمی‌توان نادیده گرفت. 

وی در پایان یادآور شد: اگر بخواهیم امام حسین (ع) را تعریف کنیم در ابتدا باید او را دارای خدایی محبوب بدانیم وهمچنین او انسانی عزیز و آزادی خواه است که رنج دیگران را رنج خودش می‌داند.