سرو هرزویل رودبار کجاست؟

برای بازدید از این درخت باید به روستایی برویم که اسمش با این سرو یکی است. برای رفتن به روستای هرزویل در هرجای ایران که هستید، خودتان را به استان گیلان برسانید. مسیر را تا شهرتان رودبار و شهر منجیل ادامه بدهید. روستای هرزویل در ۲کیلومتری شمال شرق شهر منجیل است. در همان ورودی روستا درخت سرو هرزویل را می‌بینید. طول جغرافیایی ۴۴۳۴/۴۹ و عرض جغرافیایی ۷۴۵۶/۳۶ مکان دقیق درخت را روی مختصات مشخص می‌کند.

درخت سرو هرزویل یکی از درخت‌های کهن ایران است که بعد از گذشت چندین‌هزارسال هنوز هم استوار مانده است. بلندای این درخت تماشایی به ۳۰ متر می‌رسد و بدنه آن قطری ۴.۴ متری دارد. سرو هرزویل منجیل یکی از گونه‌های درخت سروناز یا سرو شیرازی است. در دل باغ‌های شیراز درخت‌های سروناز زیادی رشد کرده‌اند و زیبایی چشمگیری دارند. به همین خاطر این درخت‌ها را به اسم سرو شیرازی می‌شناسند.

سرو هرزویل به‌خاطر شیره خاصی که در تنه‌اش جاری است، مقاومت خوبی در برابر هوای سرد و کم‌آبی دارد؛ اما نوعی چربی در بدنه درخت هست که در تماس با شعله، به‌سرعت آتش می‌گیرد. بقایایی از درخت‌های سوخته نشان می‌دهد که سرو هرزویل تنها سرو آن منطقه نبود. این درخت کهنسال را در سال ۱۳۶۶ هجری شمسی به ثبت ملی رسانده‌اند.

اگر بخواهیم ردی از پیدایش اولین درخت‌ها پیدا کنیم، باید به ۳۵۰ میلیون سال قبل برویم. به این دوره از زمین‌شناسی «کَربُنیفِر» می‌گویند. در دوره کربنیفر اکسیژن در جو زمین به بیشترین مقدارش رسیده بود. سرخس‌ها آن‌قدر بزرگ و غول‌پیکر شده بودند که اولین درخت‌ها را به وجود آوردند. درخت‌ها بعد از گذشت چندین سال تکامل پیدا کردند و گونه‌های مختلف دیگر شکل گرفت. سرو‌ها از نوع درخت‌های بازدانه و مخروطی هستند که در همان دوران تکامل یافتند؛ پس می‌شود آن‌ها را از کهن‌ترین درخت‌های کره زمین دانست.

سرو هرزویل رودبار یکی از سه اثر ملی گیلان است که سن‌وسالش به بیش ازهزار سال می‌رسد؛ البته در بعضی از روایت‌ها می‌گویند سرو هرزویل منجیل قدمتی ۳هزارساله دارد. آوازه این درخت از همان روز‌های قدیم به گوش خیلی‌ها رسیده بود. حتی افراد بزرگی مثل «ناصرخسرو قبادیانی» در سفرنامه‌اش درباره درخت سرو هرزویل نوشته است. در سال ۱۲۵۰ هجری شمسی «ناصرالدین شاه قاجار» برای بازدید از این درخت به روستای هرزویل رفته بود. خاطره‌ای از این سفر در سفرنامه فرنگ ناصرالدین شاه هست. او نوشته است: «زیر سایه سرو عصرانه خوردم و نوازنده‌ها هم موسیقی می‌نواختند.»