شکوری راد: ملاحظات امنیتی مانع طرح مطالبات کارگران توسط احزاب است

یک نماینده اصلاح‌طلب مجلس ششم در واکنش به انتقاد رایج درباره غیبت مطالبات جامعه کارگری در شعارهای اصلاح طلبان، گفت: اصلاح طلبان تصور می‌کنند حرکت‌های کارگری به خودی خود اصلاح طلبانه نیز هستند و شاید به همین دلیل صرفا به تأیید آن‌ها بسنده می‌کنند.

«علی‌ شکوری‌راد» در گفتگو با ایلنا هرچند بی‌تفاوتی اصلاح‌طلبان به مطالبات جامعه کارگری را نپذیرفت اما توضیح داد: چون ورود احزاب سیاسی به حوزۀ مطالبات کارگری با حساسیت‌های امنیتی مواجه شده و محدودیت‌های آنان را تشدید می‌کند، ملاحظه می‌شود. این حساسیت‌ها به این دلیل است که کارگران پتانسیل ایجاد حرکت اجتماعی دارند. البته مطالبات کارگری نوعاً محدود به تعیین دستمزد‌ها شده است. مثلاموضوع بیکاری، فاصله طبقاتی، مهار تورم و… در ایران مطالبه هایی فرا‌تر از جامعه کارگری به شمار می‌آید.

به گفته وی، نفع و ضرر جامعه کارگری خیلی وقت‌ها با بحث‌های دیگر ادغام شده است. جناح راست(اصولگرا) بحث‌های کارگری را همیشه با بحث‌های ایدئولوژیک ادغام می‌کند. شما می‌بینید که وجه ایدئولوژیک فعالان کارگری با گرایش راست سیاسی بر وجه صنفی‌شان می‌چربد.

نماینده مجلس ششم در ادامه بیان کرد: بنابراین هویت تشکل‌های رسمی کارگری مشابه هویت تشکل‌های کارگری در سایر کشورهای جهان نیست وخیلی وقت‌ها مباحثایدئولوژیک در تزاحم با منافع صنفی قرار می‌گیرد.

وی با اشاره به تشدید برخوردها با فعالان کارگری پس از انتخاب آقای روحانی به عنوان رئیس جمهور، گفت: برخوردهای در همۀ حوزه‌ها تابع سیاست مسئولان ذیربط شده است و حوزه کارگری هم استثنا نیست. رویکرد دولت این گونه نیست اما نتوانسته از این روند ممانعت کند. باید صبر کرد. اگر صبر نکنیم چکار کنیم؟آیا می‌توانیم به دولت انتقاد کنیم، آنهم در شرایطی که عده‌ای به دنبال زدن زیرآب دولت بر آمده از رأی مردم هستند.

این فعال سیاسی اصلاح طلب اظهار کرد: من به عنوان کنشگر سیاسی رویکرد دولت را در قبال کارگران و مردم مثبت ارزیابی می‌کنم و جامعه را هم به همراهی با دولت دعوت می‌کنم. موانع سخت و جدی پیش روی همه ما قرار دارد اما طرف مقابل قادر نخواهد بود این موانع را همچنان نگاه دارد.

شکوری راد در بخش دیگری از این گفتگو به آسیب‌شناسی سازمان‌یابی جامعه کارگری پرداخت و گفت: سازمان یابی در کشور به شدت محدود شده و موانع بسیاری در مسیر سازمان یابی مستقل و موثر اقشار و اصناف وجود دارد. شاید تا الان،کارگران بیشترین فرصت و امکان را نسبت به سایر طبقات برای سازمان یابی در اختیار داشته‌اند،ولی سازمان یابی آنان همیشه از درون و بیرون به شیوه‌ای مدیریت شده است که جز مطالبات نصف و نیمه کارگری، مطالبات دیگری توسط سازمان‌های مربوط به آن‌ها مطرح نشود. یعنی نگذاشته‌اند کارگران از سطح مطالبات کارگری فرا‌تر بروند. حتی مطالبات کارگری هم خیلی وقت‌ها محدود شده‌اند.

وی با طرح این پرسش که آیا می‌توان حرکت‌های کارگری موجود را جنبش تلقی کرد، ادامه داد: جنبش بدین معناست که حرکتی با خواسته‌های مشخص در دل جامعه وجود داشته باشد. وضعیت موجود را نمی‌توان جنبش تلقی کرد. جامعه کارگری موجودیت دارد و حداقلی از سازمان هم دارد که بتواند گاهی بروز و ظهور پیدا کند اما مطالبات کارگری موجب پیدایش جنبش کارگری نشده است.

این فعال سیاسی اصلاح طلب افزود: کارگران ممکن است در هر مجموعه‌ای برای احیای حق خود اعتراض یا تحصن بکنند، اما حرکت‌هایی که انجام می‌دهند در‌‌ همان حد باقی می‌ماند چرا که سندیکاهای کارگری فعالی که مطالبات کارگران را نمایندگی کنند نداریم.