دلواپسی هسته‌ای٬ با اجماع عمومی مردم به اقلیتی اندک محدود شد
یک فعال سیاسی اصلاح‌طلب گفت: برای حل مذاکرات هسته‌ای٬ در داخل اجماع عمومی درست شد. طرفداران تداوم سیاست قبلی رای بالایی نداشتند و دلواپسی آنها به اقلیتی اندک محدود ماند.
ابراهیم اصغرزاده در گفت‌و‌گو با خبرنگار ایلنا٬ در خصوص پرونده هسته‌ای کشور تصریح کرد: در پرونده هسته‌ای اتفاق خوبی که افتاد این بود که در داخل برای حل ماجرا ابتدا یک اجماع عمومی درست شد. طرفداران تداوم سیاست قبلی رای بالایی نداشتند و دلواپسی آنها به اقلیتی اندک محدود ماند.
این فعال سیاسی اصلاح طلب ادامه داد: در سطوح بالای مدیریت کشور و با اراده رییس جمهور پرونده از شورای عالی امنیت ملی گرفته شد و به وزارت خارجه سپرده شد؛ ضمن اینکه ترکیبی از دیپلمات‌های مجرب و کارکشته مورد استفاده واقع شد. محور روحانی-ظریف و تیم آگاه به دانش دیپلماسی و حقوق بین‌الملل جواب داد و مذاکرات به نتیجه رسید. واقعیت پشت پرده این است که سرنخ این اجماع در داخل٬ به محافل اصلاح‌طلب می‌رسد. البته سال ۹۲ اکثر کاندیداها از چرخش در سیاست خارجی ایران دفاع می‌کردند. اما در دو سال عمر دولت روحانی اینکه سازش و تعامل با دنیا به یک گفتمان تبدیل شود و حتی راه اندازی کمپین برای رسیدن به اجماع در این زمینه به‌دست اصلاح‌طلبان صورت گرفت.
اصغرزاده تصریح کرد: فضای ذهنی جامعه آنقدر آماده شد که مردم نه تنها از مذاکرات چند ساعته ظریف-کری غافلگیر نشدند که لحظه‌به‌لحظه آنرا پیگیری می‌کردند و از نتایج مثبت مذاکرات استقبال می‌کردند و خوشحال بودند که روحانی با اوباما تلفنی صحبت کرده یا کری و ظریف با هم قدم می‌زنند.
وی در پاسخ به این سوال که پیش از این کشور در چنین بحران‌هایی قرار داشت و چگونه از آن عبور کرد٬ اظهار داشت: بله٬ ببینید نحوه خاتمه دادن به دو اتفاق مهم در تاریخ انقلاب یعنی اشغال سفارت آمریکا و جنگ تحمیلی چگونه رقم زده شد؛ مورد اول که قضه اشغال سفارت آمریکا بود با اینکه همه ارکان مملکت و دانشجویان خط امام به این نتیجه رسیده بودند که تداوم و به‌طول انجامیدن نگهداری گروگان‌ها به ضرر است٬ اما از پیدا کردن مکانیسم حل ماجرا و سرعت بخشیدن به آن ناتوان بودند.
این فعال سیاسی اصلاح طلب گفت: در آن شرایط در مجلس شورای اسلامی کمیته‌ای ویژه تشکیل شد تا موضوع را بررسی کند و شرایط آزادی گروگان‌ها را تعیین کند. دولت شهید رجایی هم ملزم به اجرای آن شد٬ ولی به‌دلیل ضعف در لجستیک حقوقی و نداشتن دیپلمات‌های کارکشته و حقوقدان‌های آشنا به حقوق بین‌الملل قرارداد الجزایر دارای ضعف‌هایی بود که بعدا در عمل خودش را نشان داد.
اصغرزاده ادامه داد: مورد دیگر پرونده مربوط به خاتمه جنگ ایران و عراق بود. در تیرماه سال 66 شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه 598 را صادر کرد. یک سال طول کشید تا ایران آن را عینا بدون هیچ تغییری بپذیرد چون دیپلماسی ما و دیپلمات‌های ما به‌شدت تازه‌کار و ضعیف بودند٬ نتوانستند خواسته‌های ایران را هنگام تصویب به اعضای شورای امنیت بقبولانند.
عضو پیشین شورای شهر تهران بیان داشت: در فاصله تیر 66 تا تیر 67 درست یکسال در افکار عمومی جهان ما تبدیل شدیم به کشوری که زیر بار صلح نمی‌رود و برعکس صدام متجاوز و جنگ‌طلب تبدیل شد به طرفدار صلح و در همین جو غالب شروع به عملیات کرد و بخش‌های مهمی از سرزمین عراق را که در دست ایران بود مثل فاو، جزیره مجنون، منطقه شرقی بصره و اینها همه می‌توانست اهرم امتیازگیری‌های بعدی میان ما و او باشد را از چنگ نیروهای ایران در آورد. اسکله‌های صدور نفت و سکوهای نفتی بیشتری از ما در خلیج فارس تخریب شد. هواپیمای مسافربری ایرباس ایران در خلیج فارس مورد حمله قرار گرفت و خسارات جانی و مالی فراوان دیگری به کشور تحمیل شد تا نهایتا در تیرماه سال 67 مجبور شدیم همان قطعنامه سال 66 را بپذیریم.
اصغرزاده در تشریح مشکلاتی که نتوانست معضلات بین‌المللی را حل کند٬ خاطرنشان کرد: مشکل عدم انتقال اطلاعات صحیح و بموقع از وضعیت جامعه، واقعیات موجود و توان دشمن و محیط بین المللی بود. تزلزل در تصمیم گیری به‌موقع نیز مزید بر علت شده بود٬ اما ترکیب کنونی دیپلمات‌های مجرب و کارکشته کنونی٬ واقعا این مشکل را از بین برد تا تیم آگاه به دانش دیپلماسی و حقوق بین‌الملل٬ مذاکرات را به نتیجه برساند.