وقتی چرخ چرخ خیاطی نمی‌چرخد/ گلایه از بازار آشفته پوشاک
سخنگوی اتحادیه تولیدکنندگان و فروشندگان پوشاک تهران می‌گوید: وضعیت تولید آنقدر به‌هم ریخته و آشفته است که حتی یک توقف کوتاه در روند فروش یا تأمین مواد اولیه، مساوی با افول و کاهش سرمایه شده است.
به گزارش ایلنا، صنعت پوشاک، که روزگاری یکی از پیشتازان‌های حوزه اشتغال و تولید در ایران محسوب می‌شد، حالا با مشکلات پیچیده‌ای از جمله فرسودگی ماشین‌آلات، فشارهای مالیاتی، کمبود نقدینگی و خروج کارگران ماهر دست‌وپنجه نرم می‌کند. ابوالقاسم شیرازی، سخنگوی اتحادیه تولیدکنندگان و فروشندگان پوشاک تهران در گفتگو با خبرنگار ایلنا از مشکلاتی که برای تولیدکنندگان این عرصه ایجاد شده است سخن گفت.
توقف فروش ۱۰ تا ۱۵ روزه یعنی مرگ سرمایه تولیدکننده
شیرازی به ایلنا گفت: واقعیت این است که وضعیت تولید بسیار وخیم است و شرایط این صنعت به دلیل وابستگی به مد و فصل در نوسان است و شرایط به گونه‌ای است که اگر ۱۰ یا ۱۵ روز تولید یک واحد متوقف شود یا کالاها به فروش نرود، سرمایه تولیدکننده از بین خواهد رفت. پوشاک یک صنعت به روز و وابسته به لحظه است که محصولاتش همین که از فصلش بیفتد دیگر فروش نمی‌رود. ضمن آنکه سرمایه ما همین پارچه و دوخت است و وقتی مد یا فصل تغییر کند، جنس ما هم دیگر مشتری ندارد و سرمایه‌مان به اصطلاح استوک می‌شود.
وی با بیان اینکه تولیدکننده در برابر وقفه‌ای مانند رکود یا حتی ناآرامی‌ها آسیب‌پذیر است افزود: قطعاً همین‌طور است، چرا که تولید پوشاک مانند مواد غذایی نیست که همیشه مشتری داشته باشد و اگر اتفاقی بیفتد، مثل همین ماه‌هایی که بازار افت کرد، سرمایه تولیدکننده دود می‌شود و جنس در انبار می‌ماند و بعد از آن دیگر مشتری برایش وجود ندارد و فصل بعد هم نمی‌توانید آنرا بفروشید. یعنی فقط یک توقف کوتاه، تولید را از پا درمی‌آورد.
با تجهیزات فرسوده راه به جایی نمی‌بریم
سخنگوی اتحادیه تولیدکنندگان و فروشندگان پوشاک تهران در رابطه با وضعیت ماشین‌آلات و تجهیزات تولید در کشور نیز توضیح داد: وضعیت خوبی در این خصوص نداریم و اکثر ماشین‌آلات ما فرسوده شده و این دستگاه‌ها هر کدام بیش از پنج سال عمر دارند و دستگاه‌هایی که امروز هست متاسفانه بسیار قدیمی هستند و کار کردن با آن برای کارگر ایرانی دشوار است و همین امروز اگر بخواهیم خط تولید را نوسازی کنیم، هیچ راهی نداریم. چرا که نه سرمایه‌مان اجازه می‌دهد و نه بانک وامی برای این منظور تخصیص می‌دهد. از طرفی هم بازار خوابیده است پس تولیدکننده‌ای که نتوانسته حتی جنس فصل قبلش را بفروشد، چطور می‌خواهد هزینه تجهیزات جدید را بدهد؟
دولت به مشکلات مالی ما ورود کند
شیرازی در مورد اینکه آیا بانک‌ها یا نهادهای حمایتی، تسهیلاتی برای نوسازی تجهیزات تولید می‌دهند یا خیر نیز خاطر نشان کرد: این موضوع موانعی دارد و اصلا آسان نیست.بانک‌ها آنقدر شرایط را سخت کرده‌اند و ضامن می‌خواهند که عملاً هیچ‌کس نمی‌تواند از این تسهیلات استفاده کند و در این شرایط، اصلاً امکان نوسازی وجود ندارد. مگر آنکه دولت خود ورود کند و با یک بسته حمایتی فوری، تسهیلات ویژه را برای تولید در نظر بگیرد.
وی افزود: این روزها تولیدکننده حتی پول اجاره واحد تولیدیش را در نمی‌آورد. این در حالی است که دولت یا شهرداری باید فضاهایی مانند سوله‌های بلااستفاده را در اختیار تولیدکننده قرار دهد و میزان اجاره کمی برای آن در نظر گیرد، یا حتی به‌صورت امانی آنها را راه‌اندازی کند. در این شرایط تولیدکننده اگر مکان و تجهیزات مناسبی داشته باشد، می‌تواند زنده بماند.
وقتی فروشی نیست از کدام منبع مالیات بدهیم؟
سخنگوی اتحادیه تولیدکنندگان و فروشندگان پوشاک تهران در ادامه گفت: از طرفی باید در مورد مالیات، عوارض شهرداری، هزینه تابلو و... هم فکری جدی شود. در حال حاضر شرایط عادی نیست و زمانی که فروش نیست، چطور انتظار دارید تولیدکننده مالیاتی بدهد؟ باید این هزینه‌ها یا حذف شوند یا حداقل برای مدتی معافیت بدهند. اگر این کار را نکنند، تولیدکنندگان همین‌طور یکی‌یکی خاموش می‌شوند.
توانایی رقابت با دنیا را نداریم
شیرازی در مورد صادرات پوشاک داخلی نیز خاطرنشان کرد: صادرات در وضعیت فعلی تقریباً غیرممکن شده است. از طرفی، قیمت تمام‌شده بالاست و از سوی دیگر، برند و پشتیبانی نداریم. با این ماشین‌آلات قدیمی نمی‌توانیم با دنیا رقابت کنیم و اگر واقعاً بخواهیم به صادرات فکر کنیم، اول باید مشکل تولید داخلی را حل کنیم چرا که بدون نوسازی و حمایت، اصلاً نمی‌توانیم به آن سمت برویم.
تولیدکننده دیگر توان ندارد
وی در مورد اینکه در حال حاضر بیشترین نیاز تولیدکننده چیست نیز توضیح داد: اول از همه مکان تولید مهم است و بعد از آن تجهیزات و در مرحله آخر بازار فروش اهمیت دارد. ما از مسئولان انتظاری نداریم جز اینکه اجازه دهند فعالیت‌مان را ادامه دهیم. تولیدکننده مانند فردی است که در باتلاق گیر افتاده و تنها کافی‌ست یک طناب بیندازند تا خودش را نجات دهد اما امروز نه تنها طناب نمی‌اندازند، بلکه مالیات و فشار و مشکلات هم بیشتر شده و برای تولیدکننده دیگر رمقی نمانده است.
