اقتصاد در گرو سیاست‌های سبز

به گزارش خبرنگار اقتصادی ایلنا، روز پنجم ژوئن از سوی سازمان ملل به عنوان روز جهانی محیط زیست نامگذاری شده تا با یادآوری تاثیر تصمیمات و اقدامات انسان به ویژه سیاست مداران بر  زیست بوم،  خطرات ناشی از تخریب آن را به گوش جوامع انسانی برساند.

این تصمیمات و اقدامات بسته به رویکرد و دغدغه مسولین و مردم یک کشور از شدت و ضعف برخوردار است. مثلا در کشورهای پیشرفته صنعتی بسیاری از مردم در قالب سمن‌ها می‌توانند در راستای صیانت از زیست بوم فعالیت کنند و حتی تصمیمات سیاست گذاران را به چالش بکشند، در حالی که در کشورهای توسعه نیافته این سازمان‌های مردم نهاد جایگاه تاثیرگذاری پایینی دارند. به همین دلیل روند تخریب محیط زیست در این کشورها نسبت به کشورهای توسعه یافته سرعت بالایی دارد.

در کشور ایران نیز مسایل زیست محیطی به یکی از ابر چالش‌های اقتصادی کشور تبدیل شده است که در صورت نادیده گرفتن و عدم اقدامات مقتضی می‌تواند مشکلات جدی را برای کشور ایجاد کند.

درک وال انگلیسی که از او به عنوان اقتصاددان سبز یاد می‌شود  برای  جلوگیری از تخریب محیط زیست یک کشور اجرای «سیاست سبز» را پیشنهاد می‌دهد. این سیاست سبز لزوما مترادف با سیاست‌های احزاب سبز در کشورهای مدرن نیست بلکه دایره اقدامات آن فراتر از این احزاب است.

وی ارکان سیاست های سبز را که ضامن آینده روشن اقتصادی یک کشور است را در چهار مورد معرفی می‌کند که عبارتند از:

1-زیست بوم؛ رکن اصلی و کانونی سیاست های سبز به شمار می‌رود.

2-عدالت اجتماعی؛ تخریب محیط زیست نباید در تضاد با منافع طبقات فرودست باشد.

3-دموکراسی از پایین؛ بسیج مردم و حمایت از سازمان‌های مردم نهاد در راستای محافظت از محیط زیست

4-فعالیت‌های صلح امیز؛ کنش‌ها و سیاست‌ها باید عاری از ترویج هرگونه خشونتی در جامعه باشد.

هرچند اجرای چنین سیاست‌هایی برای کشوری مانند ایران مشکل و زمان بر  به نظر می‌رسد اما نباید فراموش کرد که آینده  اقتصادی و بقای یک سرزمین به محیط زیست آن کشور بستگی دارد و تا این ابرچالش مشکلات فراگیر تری برای کشور ایجاد نکرده باید اقداملات و سیاست‌های مقتضی اجرا شود.