«نور» بخشی از روایت و فضاسازی اثرم است/ تئاتری برای تخیل و تماشای درون

به گزارش خبرنگار ایلنا،  «در مورد لیلا» یکی از نمایش‌های حال حاضر است که تا هجدهم مهرماه در سالن کوچک تالار مولوی روی صحنه است.

نویسندگی این اثر به عهده علیرضا معروفی بوده و لیلا میناوند کارگردانی آن را به عهده داشته است. علاوه بر لیلا میناوند، مهدی جاوید و مریم نورانی نیز در این اثر نمایشی ایفای نقش می‌کنند. از دیگر عوامل این اثر می‌توان به پریا مرادی طراح لباس و علیرضا معروفی طراح نور اشاره کرد.

در خلاصه این اثر آمده است: علیرضا زیر پنجره اتاق لیلا منتظر اوست...

لیلا میناوند با نمایش «در مورد لیلا» نخستین تجربه کارگردانی خود را در تالار مولوی تهران پشت سر می‌گذارد؛

این بازیگر و کارگردان درباره جزییات اجرای نمایش «در مورد لیلا» با ایلنا گفتگو کرد.

میناوند در ابتدا ی صحبت‌هایش، درباره انگیزه ورودش به عرصه کارگردانی گفت:  سال‌ها بازیگری کردم و در بسیاری از پروژه‌های نمایشی حضور داشتم، اما همیشه حس می‌کردم در کنار بازیگری، نیاز دارم متنی را با نگاه خودم کارگردانی کنم و خوشحالم متن علیرضا معروفی، قصه‌ای زن‌محور، اما فراتر از جنسیت. به من چنین فرصتی داد.

او در ادامه درباره مضمون اثرش «در مورد لیلا»  گفت:  این نمایش درباره «لیلا»یی است که فقط یک شخصیت نیست؛ نمادی‌ست از زن معاصر، انسانی در جست‌وجوی معنا و کسی که در بحران رابطه‌ای ناتمام گیر کرده.

طرح پرسش درباره عشق از زاویه زنانه اما انسانی

میناوند   افزود: برای من، لیلا یک پرسش است: چطور می‌شود در دل فرسایش، هنوز عاشق ماند یا دوباره آغاز کرد؟ این نمایش از زاویه‌ای زنانه اما انسانی، سعی دارد به پاسخ این سؤال‌ها نزدیک شود.  طرح پرسش درباره عشق از زاویه زنانه و البته انسانی.

او درباره واکنش مخاطبان در طول شب‌های اجرا به نمایش «در مورد لیلا»  اینگونه توضیح داد:  ما اجراهایی داشتیم که بعد از پایان، مخاطبان چند دقیقه سکوت کردند و بعد تشویق کردند. این یعنی اجرا با جان تماشاگر نزدیک شده و من حس می‌کنم مسیر درستی را رفته‌ام.

این کارگردان بیان کرد:  در مواردی هم، افرادی بعد از نمایش به من گفتند: این داستان زندگی ما بود. 

پیروی از تئاتر «بی‌چیز» در اجرا

در بخشی دیگر از گفتگو، میناوند طی پاسخ به این سوال که  در نمایش «در مورد لیلا» کدام شیوه اجرایی را مد نظر داشته، توضیح داد: تلاشم این بوده که شیوه اجرایی متفاوتی داشته باشم. در همین راستا، نمایش از نوعی تئاتر «بی‌چیز» پیروی می‌کند؛ تئاتری که بیش از هر چیز، بر تخیل تماشاگر تکیه دارد.

او در ادامه توضیحاتش گفت: در این شیوه، مجموعه‌ای از قراردادها میان بازیگر و مخاطب شکل می‌گیرد که باعث می‌شود تماشاگر به جای تماشای عینیت، در ذهن خود تصویر بسازد. به این ترتیب، واقعیت صحنه به ذهنیت تماشاگر تبدیل می‌شود و همین مشارکت، او را درگیرتر می‌کند. 

نور یکی از مولفه‌های مهم نمایش

وی درباره طراحی نور در نمایشش نیز به بیان توضیحاتی پرداخت:  نور در این اثر معنا و کارکردی ویژه دارد. تنها منبع نور، یک چراغ‌قوه است که بر اساس منطق نمایشنامه و تحلیل قصه انتخاب شده. این نور نه‌ تنها عنصر بصری، بلکه بخشی از روایت و فضاسازی نمایش است. همین سادگی در طراحی، به نمایش حال‌ و هوایی متفاوت داده است. 

هم ناظر درونی و هم بیرونی

این کارگردان درباره دشواری ایفای نقش در نمایشی که خود کارگردانی آن را برعهده دارد اظهار کرد:  در لحظه باید هم درون نقش باشی و هم ناظر بیرونی و این کار بسیار دشواری است. خوشبختانه با گروهی حرفه‌ای کار کردم که در حفظ این تعادل به من کمک کردند.

لیلا میناوند در پایان گفت: مهدی جاوید و مریم نورانی دو بازیگر دیگر نمایش؛ با درک عمیق از فضا بازی کردند و همین همراهی، بسیار موثر بود.