علی خدایی:
«ترمیم مزد» قربانی کشمکش‌های دولت و کارفرمایان/همه عقب‌ماندگی‌ها را باید جبران کنند
عضو کارگری شورای عالی کار با انتقاد از رویکرد اهمال‌کارِ دولت و کارفرمایان می‌گوید: همه عقب‌ماندگی‌های مزدی باید جبران شود.
به گزارش خبرنگار ایلنا، «ترمیم دستمزد» بحث بی‌سرانجامی‌ست که تا امروز به هیچ نتیجه روشنی نرسیده است؛ تاکنون دو جلسه شورای عالی کار با موضوع ترمیم قدرت خرید دستمزد برگزار شده که هیچ کدام از این جلسات دستاوردی برای کارگران نداشته‌است.
علی خدایی (عضو کارگری شورای عالی کار) در توصیف این روند و در تحلیل آخرین جلسه «شورای عالی کار» که دو هفته پیش از این برگزار شد، می‌گوید: در آخرین جلسه شورای عالی کار، به کمیته دستمزد ماموریت داده شد که در ارتباط با به روزرسانی سبد معیشت و راهکارهای افزایش مزد، بررسی انجام دهد. منتها در همان جلسه شورای عالی کار، کاهش قدرت خرید کارگران توسط دولت و کارفرمایان پذیرفته شد.
باز هم وقت‌کشی!
اما چرا این «پذیرش» معطوف به نتیجه‌ی ملموس نمی‌شود؛ خدایی با اشاره به اینکه «دچار وقت‌کشی» شده‌ایم؛ می‌گوید: ما نمایندگان کارگری در جلسه دو هفته پیش، مجدداً برای برگزاری جلسه فوق‌العاده شورای عالی کار، درخواست دادیم؛ لذا تا اینجای کار، گروه کارگری روند را با هوشیاری و مراقبت کامل طی کرده است اما شرکای اجتماعی کارگران حاضر به پذیرش عملی واقعیت و برداشتن گام‌های اساسی نیستند.
نایب رئیس کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور با بیان اینکه درخواست‌های گروه کارگری در صورت‌جلسه‌ها موجود است، گفت: دولت وقت‌کشی می‌کند؛ الان دو هفته گذشته و خبری از برگزاری جلسه فوق‌العاده نیست.
او تاکید می‌کند: طرف‌های مقابل ما، هیچ درکی از مفهوم «فوق‌العاده» ندارند؛ در زمان سرپرستی بندپی، برگزاری جلسه فوق‌العاده مزد، بیش از دو ماه طول کشید و امروز هم به نظر می‌رسد نمی‌خواهند جلسه فوق‌العاده را به موقع برگزار کنند و به طریق اولی، ضرورت این امر را هم احساس نمی‌کنند.
باید در اردیبهشت مزد ترمیم می‌شد
در قانون، جلسات شورای عالی کار «باید» ماهی یک بار برگزار شود؛ اما وقتی برای جلسه فوق‌العاده درخواست می‌شود، مکانیسم قانونی، کنار گذاشتنِ تمامِ بوروکراسی‌ها را یک الزام می‌داند و به صراحت می‌گوید که باید ظرف کوتاه‌ترین زمان ممکن، جلسه‌ی «شورای عالی کار» برگزار شود.
خدایی با تاکید بر اینکه باید هفته گذشته جلسه ترمیم دستمزد برگزار می‌شد، می‌گوید: دولتی‌ها بدانند که ما کارگران از مطالبه‌ی خود دست برنمی‌داریم و درنهایت آخر سال، آقایان مجبورند که با ما کارگران سر میز مذاکره بنشینند و گفتگو کنند؛ بهتر این بود که خیلی پیش از این مثلا در اردیبهشت ماه، مزد را تا اندازه‌ای «ترمیم» می‌کردند تا امروز هم کارگران راضی‌تر بودند و هم به بحران معیشتی برنمی‌خوردیم.
خواستار اجرای دقیق ماده 41 قانون کار هستیم
خدایی تاکید می‌کند: قطعاً اگر جلسه قبل از پایان سال به نتیجه نرسد، ما نمایندگان کارگری در پایان سال، همه حق و حقوق‌مان را یکجا مطالبه خواهیم کرد و مجبورند به افزایش دستمزد بیش از آنچه که تصور می‌کنند تن بدهند؛ چراکه ما کارگران از حق و حقوق‌مان عقب نمی‌نشینیم و خواستار اجرای دقیق ماده 41 قانون کار هستیم.
چرا تا امروز با «ترمیم دستمزد» مخالفت شده‌است؛ به گفته ی خدایی، متاسفانه بحث ترمیم دستمزد، قربانی کشمکش دولت و کارفرمایان شده‌است. او ادامه می‌دهد: کارفرمایان به هیچ وجه زیر بار ترمیم دستمزد نمی‌روند و معتقدند که اگر قرار باشد مزد در میانه سال زیاد شود، دولت باید مابه‌التفاوت را به کارفرمایان بپردازد.
نماینده کارگران در شورای عالی کار اظهار می‌دارد: در این مدت، پرده از روی بسیاری از شعارها برداشته شد و این جای بسی خوشبختی‌ست؛ کارفرمایانی که همواره ادعا می‌کردند ما با کارگران در یک کشتی نشسته‌ایم، امروز در زمان عمل، ثابت کردند که این حرف‌ها همه شعار بوده و حاضر هستند برای حفظ «امنیت حاشیه سود» خود، معاش کارگران را به راحتی قربانی کنند؛ گرچه ما کارگران از ابتدا هم به پوچ بودن این نوع شعارها واقف بودیم.
«توان پرداخت نداریم» یک شعار همیشگی است
خدایی تاکید می‌کند: من به عنوان نماینده کارگران بعد از زمان‌کُشی‌های فراوان و فرافکنی‌های دولت و کارفرمایان، به این نتیجه رسیده‌ام که کارفرمایان کشور نمی‌خواهند در حل بحران معاش کارگران همکاری کنند و علیرغم اینکه ناچاراً به افزایش‌های نجومی هزینه‌ها مثلا افزایش 300 درصدی مواد اولیه تولید تن داده‌اند و صدایشان هم درنیامده، بازهم فقط مزد را دست‌وپاگیر می دانند و ادعا می‌کنند که اگر مزد زیاد شود، تولید متوقف شده و تعدیل‌ها از راه می‌رسد؛ که این ادعا از اساس واهی‌ست.
خدایی با بیان اینکه «توان پرداخت نداریم» یک شعار همیشگی است، می‌افزاید: آن زمان که تولید رونق داشت و تحریم نبودیم و آقایان کرور کرور سود می‌بُردند، باز هم همین شکواییه‌ها برقرار بود؛ باز هم ادعا می‌کردند که توان پرداخت دستمزدهای بالا را نداریم.
او ادامه می‌دهد: آن زمان که نان اقتصاد در روغن بود، کارگران سهمی نبردند و بازهم دستمزد فقط درصد ناچیزی زیاد شد، حالا که اوضاع به هم ریخته چرا آنها که آن زمان‌ها سودهای کلان بردند، نمی‌خواهند امروز سهمی از مشکلات داشته باشند؟! چرا بار بحران و تحریم فقط بر دوش کارگر است؟!
بحرانی به نامِ «سقوط آزاد معیشت»
خدایی ترفندهای کارفرمایان را نخ‌نما توصیف می‌کند و می‌گوید: ما کارگران، خامِ شعارها و ادعاها نمی‌شویم؛ اینکه می‌گویند اگر مزد افزایش یابد، تعدیل زیاد می‌شود، واهی‌ست؛ مگر الان که مزد در پایین‌ترین حد ممکن خود است، تعدیل نداریم؟! در سال‌هایی که مزد زیاد نشد، مگر «اخراج» و «بیکاری» نداشتیم؟!
این فعال کارگری «سقوط آزاد معیشت» را یک بحران تمام عیار می‌داند ولی معتقد است ککِ دولت و کارفرمایان برای کارگران نمی‌گزد؛ ما قرار بود همه در یک کشتی نشسته باشیم اما حالا که ما کارگران داریم به قعر دریای فقر سقوط می‌کنیم، آقایان دولت و کارفرما، آن بالا در عرشه نشسته‌اند و مشغول محاسبه‌ی سود و زیان خود هستند.
او می‌گوید: انگار فقط خود را موظف می‌دانند که جلسه به جلسه فقط «حضور» داشته باشند و حرف‌های بدون سندِ جلسه قبلی را تکرار کنند؛ اما دیگر دست‌شان برای طبقه‌ی کارگر رو شده و نمی توانند خود را پشت شعارهای دهان‌پرکن مخفی نگاه دارند.
