زرگر در گفت‌وگو با ایلنا تشریح کرد:
دلایل پیوستن «مقتدی صدر» به اپوزیسیون عراق/ ۲ مانع اصلی تشکیل دولت در بغداد
کارشناس مسائل بین‌الملل گفت: اقدام رهبر جریان صدر و پیوستن او به اپوزیسیون ملی در حقیقت خط و نشان کشیدن برای سایر جناح‌هایی است که نمی‌خواهند از منافع خود عقب‌نشینی کنند.
«علی‌اصغر زرگر» کارشناس مسائل بین‌الملل در تشریح دلایل پیوستن مقتدی صدر به اپوزیسیون عراق در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا عنوان کرد: زمانی که انتخابات پارلمانی عراق در مهر ماه سال گذشته برگزار شد، بسیاری از تحلیل‌گران در داخل و خارج از این کشور معتقد بودند که خروجی این رویداد سیاسی با مشکلات زیادی رو‌به‌رو خواهد بود که در نهایت می‌تواند یک بن‌بست همه‌جانبه را به تصویر بکشد. در آنموقع به یاد داریم که پس از اعلام نتایج، اعتراضات زیادی به وجود آمد و حتی طیف‌هایی از احزاب سیاسی عراق این نتایج را خارج از عرف سیاسی اعلام کردند اما در نهایت دادگاه عالی این کشور روند و نتایج را مورد تایید قرار داد. پس از آن محمد الحلبوسی به عنوان رئیس پارلمان عراق انتخاب شد و بسیاری از مقام‌های این کشور معتقد بودند که بخش اعظمی از مشکلات حل خواهد شد، ولی باز هم هیچ اتفاق خاصی رخ نداد.
وی ادامه داد: به همین دلیل حجم اختلافات به حدی بالا رفت که نه تنها دولت در عراق تشکیل نشده، بلکه وقایع سیاسی جدیدی رخ داده است که تا به امروز باید آنها را کم‌سابقه بدانیم. این اختلافات همچنان به قوت خود باقی است و در بطن آن تضاد میان شیعیان را شاهد هستیم و اختلاف‌های آنها در حال آشکار شدن است. برخی از این اختلاف‌ها علنی بوده و برخی دیگر به صورت پنهان در پشت پرده قابل رؤیت است و به همین دلیل معتقدم که این مجادله‌های سیاسی مانع تشکیل دولت در عراق شده است. از سوی دیگر باید توجه داشت که بر اساس قانون اساسی، نخست وزیری به جناح شیعیان، ریاست‌جمهوری به طیف کُردها و ریاست پارلمان به اهل تسنن تعلق می‌گیرد که همین سه موضوع باعث شده تا بدعت‌هایی در ساختار سیاسی عراق به وجود بیاید.
این تحلیلگر مسائل سیاسی تصریح کرد: این بدعت‌ها خروجی همان «دموکراسی انجمنی» است که حالا این کشور را بلاتکلیف گذاشته است و در سوی دیگر ذینفعان داخلی هم به دنبال سهم‌خواهی خود بوده و هستند. اما دومین محور بحث نفوذ خارجی خواهد بود. توجه داشته باشید که همچنان کشورهایی مانند آمریکا، عربستان، ترکیه و امارات نفوذ مختص به خود را در عراق دارند و همین روند موجب تعدد منافع شده است که در نهایت بن‌بست فعلی را به نمایش می‌گذارد. از سوی دیگر دولت مرکزی عراق هم با فشارهای مختلف داخلی و خارجی رو‌به‌رو است که تجمیع این مسائل، به‌هم ریختگی داخلی را به وجود آورده است. درست است که منازعات خارجی در عراق به خصوص میان ایران و آمریکا نسبت به گذشته فروکش کرده اما در این میان مشکلات همچنان به قوت خود باقی است و این روند هنوز سایه خلاء قدرت را بر سر عراق افکنده است.
زرگر افزود: این اختلاف‌ها بدون شک نمی‌گذارد یک دولت متعادل در بغداد روی کار بیاید و تمامی این مسائل منجر به آن شده که حالا مقتدی صدر به اپوزیسیون عراق بپیوندد. او صراحتاً اعلام کرده که حداقل به مدت ۳۰ روز در اپوزیسیون باقی خواهد ماند تا تکلیف تشکیل دولت در کشورش مشخص شود. بسیاری معتقدند این اقدام صدر و پیوستن او به «اپوزیسیون ملی» در حقیقت مخابره یک هشدار به حساب می‌آید و حالا او در حال خط و نشان کشیدن برای سایر جناح‌هایی است که نمی‌خواهند از منافع خود عقب‌نشینی کنند. توجه داشته باشید عملکرد صدر چه در زمانی که آمریکا در سال ۲۰۰۳ وارد عراق شد و چه در شرایط کنونی، صرفاً نمی‌تواند یک عملکرد مثبت و تاثیرگذار به حساب بیاید، بلکه او تا همین حالا با وجود کسب ۷۲ کرسی در انتخابات اخیر نتوانسته جریان‌های سیاسی را مجبور به تشکیل دولت کند.
وی در پایان خاطرنشان کرد: بر این اساس معتقدم مقتدی صدر یک مانور سیاسی – تبلیغاتی را در دستور کار قرار داده است. پرسشی که در اینجا مطرح می‌شود این است که مقتدی صدر تا چه حد می‌تواند برای عراق مفید باشد و حضور او در اپوزیسیون راه را به کجا می‌کشاند؟ پاسخ به این پرسش واقعاً سخت است؛ چراکه اوضاع در عراق مه‌آلود بوده و کسانی که از بیرون عراق وی را مشاهده می‌کنند به این جمع‌بندی رسیده‌اند که احتمالاً او در حال بلوف زدن سیاسی است و برخی دیگر هم معتقدند حالا صدر اعمال فشار بر سایر جریان‌های سیاسی را در دستور کار خود قرار داده است. حال باید دید که تا پایان ۳۰ روزه حضور صدر در اپوزیسیون چه اتفاقی رخ خواهد داد و آیا او می‌تواند بغداد را در مسیر تشکیل دولت قرار دهد یا خیر.
