پاسداشت میراث فرهنگی و انگیزه‌ای برای نسل جوان

نسلی که در آغاز راه قرار دارد، بیش از هر چیز به انگیزه و الگو نیاز دارد. چنین رویدادهایی با یادآوری تلاش‌های پیشکسوتان، بذر علاقه و شوق را در دل جوان‌ترها می‌کارد و آنان را به ورود و ماندگاری در عرصه میراث فرهنگی ترغیب می‌کند.

با این همه، تنها برگزاری آیین‌ها کافی نیست. میراث فرهنگی نیازمند ساختارهایی زنده و کارآمد است. باید واحدی مستقل برای معرفی دستاوردها، اشیاء، آثار و جلوه‌های تمدنی این سرزمین شکل گیرد؛ جایی که خدمات و اقدامات انجام‌شده به مردم عرضه شود و پیوند میان جامعه و میراث برقرار بماند. نخستین گام در این مسیر، تقویت و تجهیز بدنه سازمانی است؛ سپس ارائه دستاوردها به افکار عمومی.

تجربه‌های گذشته نشان می‌دهد که در نخستین تشکیلات میراث فرهنگی، معاونتی با عنوان «معرفی و آموزش» در نظر گرفته شده بود تا کاوش‌ها، مرمت‌ها و ثبت‌های جهانی در قالب خوراک فرهنگی در اختیار جامعه قرار گیرد. حذف این بخش در میانه دهه هشتاد، ضربه‌ای به چرخه معرفی و آموزش بود؛ غفلتی که آثار آن هنوز احساس می‌شود.

مسیر آینده روشن نخواهد شد مگر با بازگشت به این رویکرد: تقویت ساختار، انتقال درست دستاوردها به مردم و ایجاد انگیزه در نسل تازه. میراث فرهنگی بیش از هر حوزه‌ای نیازمند عشق است؛ عشقی که پیشکسوتان با تمام وجود در این راه نثار کرده‌اند و امروز رسالتش به جوانان سپرده می‌شود.