اولین سریال پرویز شهبازی؛ روایتی واقعی از انتخاب‌های واقعی

سینمای پرویز شهبازی، بیش از هر چیز با نگاهی اجتماعی، صادق و بی‌واسطه به زندگی نسل جوان شناخته می‌شود. آثار او اغلب بر شخصیت‌هایی شکل می‌گیرد که در حاشیه جامعه یا در بزنگاه‌های هویتی ایستاده‌اند؛ آدم‌هایی بلاتکلیف، معترض یا سرخورده که جهان اطراف‌شان را پس می‌زنند. شهبازی با دیالوگ‌های ساده، فضاهای واقعی و پرهیز از اغراق‌های مرسوم، تلاش می‌کند زندگی روزمره را همان‌طور که هست به تصویر بکشد؛ بی‌قضاوت، بی‌تزیین و با کمترین دخل و تصرف.

در آثار شهبازی، قصه بیش از آن‌که متکی به اتفاقات بیرونی باشد، بر درون‌مایه‌های روانی و روابط انسانی استوار است. او سینماگری مستقل از «برند» و ستاره‌محوری است؛ از این منظر که برگ برنده آثارش، سوپراستارهای گران‌قیمت نیستند. شهبازی داستانی را از دل جامعه با ظرافت و تاکتیکی دقیق روایت می‌کند و در این مسیر، بستری برای معرفی و تثبیت بازیگران تازه می‌سازد. شاید از همین منظر بتوان او را یکی از چهره‌های شاخص در بازیگرپروری سینمای ایران دانست.

حالا «مو به مو» به‌عنوان نخستین سریال پرویز شهبازی، در ادامه جهان فکری و سینمایی او شکل گرفته است؛ جهانی که با تمرکز بر روابط انسانی، بحران‌های اخلاقی و جزئیات ظریف زندگی روزمره، بیش از آن‌که متکی به داستان‌پردازی‌های اغراق‌آمیز و غیرواقعی باشد، بر شخصیت، موقعیت و زیست اجتماعی تکیه دارد. آدم‌های «مو به مو» در موقعیت‌هایی خاکستری قرار گرفته‌اند؛ جایی که تصمیم‌های به‌ظاهر کوچک، می‌توانند مسیر زندگی‌شان را تغییر دهند و همین انتخاب‌ها، موتور پیش‌برنده روایت می‌شود.

«مو به مو» با فضاسازی واقع‌گرا، دیالوگ‌های کم‌اغراق و ریتمی حساب‌شده، تماشاگر را به درون جهان خودش می‌کشد؛ جهانی که در آن قهرمان و ضدقهرمانِ مطلق وجود ندارد و همه‌چیز به نگاه و قضاوت مخاطب واگذار شده است. مخاطبی که اگر خودش این داستان را تجربه نکرده باشد، دست‌کم در اطرافش کسی را می‌شناسد که بخشی از این روایت درباره او صدق می‌کند. همین نزدیکی به واقعیت، برگ برنده «مو به مو» است؛ سریالی که بدون شعار دادن، به لایه‌های پنهان روابط انسانی، پول و مسئولیت فردی و اجتماعی نزدیک می‌شود و در قالب یک روایت سریالی، همان امضای آشنای سینمای پرویز شهبازی را حفظ می‌کند؛ امضایی مبتنی بر صداقت، مکث و مشاهده دقیق انسان معاصر.