دلایل بدبویی روم باستان/ کوچه پس‌کوچه‌های روم پر بوده از جسد، فضولات انسانی و حیوانات ذبح شده
باستان‌شناسان طی کاوش‌های باستان‌شناختی خود همواره روایتگر شیوه زندگی گذشتگان و مردمانی بوده‌اند که انسان امروزی تصوری از شیوه زیست آنها نداشت اما حالا با پیشرفت دنیای علم ماجرا فرق کرده آنها نه‌تنها می‌توانند با کشف داده‌ها و اطلاعات خود شیوه زندگی مردم هزاران سال پیش را به‌تصویر بکشند که حتی می‌توانند بوی دنیای باستان را به مشام انسان امروزی برسانند. دانشمندان در مطالعات اخیر خود روی بقایای فیزیکی سازه‌ها، اشیاء و شواهد محیطی اعلام کرده‌اند که دنیای روم باستان چه بویی می‌توانسته داشته باشد.
به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از لایوساینس، دانشمندان معتقدند با اینکه ما نمی‌توانیم به عقب برگردیم و دنیای باستان را بو بکشیم اما متون ادبی، بقایای فیزیکی سازه‌ها، اشیاء و شواهد محیطی (مانند گیاهان و حیوانات) می‌توانند سرنخ‌هایی ارائه دهند.
آنها معتقدند، براساس شواهد یافت شده می‌توان با اطمینان بگوییم که بسیاری از مناطق رم احتمالاً بسیار کثیف و بدبو بوده است. با این حال، شواهدی از عطر، عود و حتی دئودورانت وجود دارد.
«پلینی بزرگ» نویسنده و طبیعت‌شناس، می‌گوید: می‌توانیم با اطمینان این فرضیه را مطرح کرد که در بسیاری از مناطق روم بسیار کثیف و بوی تعفن می‌داد. صاحبان املاک از ترس هجوم جوندگان یا بوهای نامطبوع معمولا توالت‌های خود را در شهرهای بزرگ رومی به فاضلاب وصل نمی‌کردند. فاضلاب‌های رومی بیشتر شبیه زهکش‌های باران بودند و برای دور کردن آب‌های راکد از اماکن عمومی استفاده می‌شدند.
آنها می‌گویند، در آن دوره افرادی مدفوع را برای کود و ادرار را برای فرآوری پارچه از توالت‌های خانگی و عمومی و چاه‌های فاضلاب جمع‌آوری می‌کردند. همچنین از دیگ‌های محفظه‌ای استفاده می‌شد که بعدا می‌توانستند در چاه‌های فاضلاب ریخته شوند. این فرآیند دفع زباله فقط برای کسانی بود که توانایی مالی زندگی در خانه را داشتند. بسیاری از مردم در فضاهای کوچک و غیرخانگی، آپارتمان‌های کم‌وسایل یا در خیابان‌ها زندگی می‌کردند.
بوی رایج در شهرهای رومی از حیوانات و فضولاتی که تولید می‌کردند، ناشی می‌شد. نانوایی‌های رومی اغلب از آسیاب‌های سنگی گدازه‌ای بزرگ (یا "کورن") استفاده می‌کردند که توسط قاطرها یا الاغ‌ها چرخانده می‌شدند. سپس بوی حیوانات بارکش و دام‌هایی که برای ذبح یا فروش به شهر آورده می‌شدند، به مشام می‌رسید.
«سنگ‌پله‌های» بزرگی که هنوز در خیابان‌های پمپئی دیده می‌شوند، احتمالاً برای این بوده‌اند که مردم بتوانند از خیابان‌ها عبور کنند و از انبوهی از پستی و بلندی‌هایی که سنگفرش‌ها را پوشانده بود، اجتناب کنند.
این درحالی است که دفع اجساد (حیوانات و انسان‌ها) فرمول خاصی نداشت. بسته به طبقه‌ی اجتماعی فرد متوفی، ممکن بود اجساد بدون سوزاندن یا دفن در فضای باز رها شوند. اجساد، که احتمالاً در حال پوسیدن بودند، در روم باستان بیشتر از الان دیده می‌شدند.
سوئتونیوس، که در قرن اول میلادی می‌زیست، در نوشته‌ای مشهور از سگی نوشت که دست قطع‌شده‌ی انسانی را به میز غذاخوری امپراتور وسپاسیان می‌برد.
دئودورانت‌ها و خمیردندان‌ها
در جهانی عاری از محصولات معطر مدرن امروزی و حمام روزانه اکثر مردم سکونتگاه‌های روم باستان بوی بد می‌دادند. با این حال در ادبیات کلاسیک آمده است، دستور پخت‌هایی برای خمیردندان و حتی دئودورانت‌ها وجود داشته است. بسیاری از دئودورانت‌ها به صورت خوراکی (جویدن یا بلعیدن) برای جلوگیری از بوی بد زیر بغل استفاده می‌شدند.
یکی از آنها با جوشاندن ریشه خار طلایی در شراب مرغوب برای تحریک ادرار (که تصور می‌شد بو را از بین می‌برد) تهیه می‌شد.
حمام‌های رومی احتمالاً به اندازه‌ای که گردشگران امروزی تصور می‌کنند، بهداشتی نبوده‌اند. یک وان کوچک در یک حمام عمومی می‌توانست بین هشت تا دوازده نفر را در خود جای دهد.
رومی‌ها صابون داشتند، اما معمولا برای بهداشت شخصی استفاده نمی‌شد. روغن زیتون (از جمله روغن معطر) ترجیح داده می‌شد. روغن زیتون با یک استریجیل (ابزار منحنی برنزی) از روی پوست تراشیده می‌شد.
این ترکیب روغن و پوست سپس دور انداخته می‌شد (شاید حتی به دیوار آویزان می‌شد). حمام‌ها فاضلاب داشتند - اما از آنجایی که روغن و آب با هم مخلوط نمی‌شوند، احتمالاً بسیار کثیف بود.
این شهر باستانی بوی فضولات انسانی، دود چوب، پوسیدگی و فساد، سوزاندن گوشت، پختن غذا، عطر و بخور و بسیاری چیزهای دیگر می‌داد.
برای یک فرد مدرن وحشتناک به نظر می‌رسد، اما به نظر می‌رسد رومی‌ها آنقدرها هم از بوی شهر باستانی شکایت نداشتند.
شاید، همانطور که مورخ نویل مورلی گفته است، برای آنها این‌ها بوی خانه یا حتی اوج تمدن بودند.
