دبیرکل خانه پرستار گفت: مسئله‌ی پرستاران را نباید به اضافه کارِ اجباری و رقمِ پایین آن تقلیل داد و بعد ادعا کرد که این مشکل با افزایش نرخ اضافه کار حل شده است. ضمن اینکه همانطور که گفتم، این افزایش هم چندان قابل توجه نیست. این دست اقدامات بیشتر به منظور رفع مشکلات خود وزارت بهداشت بوده و به‌طور واقعی مشکلات پرستاران را حل نکرده است.
خستگیِ پرستاران از انجام مأموریتهای بدون وقفه، کمبود نیرو، کمبود امکانات و فاصله‌ی زیاد بین برخی از پایگاه‌ها، آسیب غیرقابل انکاری به بیماران وارد می‌کند: از یک سو دیر رسیدنِ اورژانس و از سوی دیگر افزایش خطاهای پزشکیِ ناشی از خستگی. با این اوصاف، بازنده‌ی چنین سیستم نامتعادلی نه فقط پرستاران، که مردم هم هستند.
دبیرکل خانه پرستار گفت: در بیمارستان‌های دولتی برای اضافه‌کار اجباری بین ۱۶ تا ۲۰ هزار تومان پرداخت می‌کنند که این رقم برای کارِ سختِ پرستاری بسیار کم است.
تعدادی از پرستاران اورژانس پیش بیمارستانی می‌گویند: میانگینِ حقوق ۱۰ تا ۱۲ میلیون تومانی و اضافه کار اجباری ساعتی ۱۵ تا ۲۰ هزار تومانی، دیگر کفاف دخل و خرج زندگی‌مان را نمی‌دهد و مجبور به استعفا، تغییر شغل یا ترک کار و مهاجرت هستیم.
جمعی از کارگران متروی شهر تهران برخی چالش‌های مطرح شده در فضای شغلی را به بحث گذاشتند. آنها به حقوق، اضافه‌کاری‌های اجباری و شرایط شغلی و قراردادهای خود انتقاد دارد.
کارکنان بخش فروش بلیت مترو می‌گویند: در این وضعیت گرانی و با این حداقل حقوق، بیش از ۲۰ روز از ماه گذشته اما هنوز حقوق دریافت نکرده‌ایم.
کارگران خدمات شهری گرگان می‌گویند: مدتهاست در انتظارِ طرح ساماندهی کارکنان دولت هستیم تا برای همیشه از دست پیمانکاران و برده‌داری‌ای که راه انداخته‌اند خلاص شویم. هر روز با ترس و لرز سر کار می‌رویم که مبادا از کار اخراج شویم.
جمعی از کارگران غرفه‌دار یک شرکت بازیافت منطقه ۵ شهرداری تهران از اوضاع شغلی خود انتقاد کردند.
پرسنل پیمانکاری متروی تهران می‌گویند: کارمان زیاد است، مجبور به اضافه کاری هستیم، تعطیل‌کاری و نوبت کاری و پایه سنوات نمی‌گیریم، پول اضافه‌کاری به ما نمی‌دهند، قراردادهایمان یک ماهه است و…
سه ماهِ متوالی و سه حادثه‌ای که در آن، خستگیِ کارگران، از مهم‌ترین عللِ بروز حادثه عنوان شده است. نقشِ خستگیِ جسمیِ کارگران را نباید در بروز حوادث کار نادیده گرفت. اضافه کاری چه از سرِ اجبارِ کافرما باشد و چه جبرِ زندگی برای برآمدنِ از پسِ هزینه‌ها، در هر حالِ ضربه‌ی سنگینی به جان و روح کارگران وارد می‌کند.
