برادرم را خودسر خطاب کردند/افراد محلی جنازه‌ها را به خانواده‌ها رساندند
خانواده هایی که یک هفته منتظر تحویل جنازه‌های بستگان خودشان بودند؛ اکنون با مشکلات مالی بسیار مواجهند.
خانواده‌هایی که یک هفته منتظر تحویل جنازه‌های بستگان خودشان بودند؛ اکنون با مشکلات مالی بسیار مواجهند.
در روزهای گذشته خانواده‌های قربانیان قنات کسکن سبزوار با ایلنا تماس گرفتند.
این خانواده‌ها که عزیزان خود را بیست و چهارم مهرماه از دست داده‌اند؛ می‌گویند: حالا چهلم این قربانیان نزدیک است ولی ما بازماندگان با مشکلات بسیار مواجهیم.
این خانواده‌ها می‌گویند: روز اول مسئولان یک سری قول‌هایی دادند که هرگز خبری از اجرایی شدن این قول‌ها نشد.
گویا از 5 قربانی این حادثه فقط سه نفر بیمه فوتی داشته اند که هنوز هم مبلغ غرامت به خانواده‌های این سه نفر پرداخت نشده اما دو متوفی دیگر حتی تحت پوشش بیمه عمر هم نبوده‌اند و ظاهرا اکنون هم کسی قرار نیست غرامتی به خانواده‌های اینها بپردازد.
این حادثه که به علت آب‌گرفتگی قنات 160 متری رخ داد؛ چندین روز چند جنازه را در دل زمین مدفون کرد. یکی از قربانیان ولی، برادر یکی از چهار مقنی ای بود که داخل قنات محبوس شده بودند.
گفتند مرگ در راه نجات محبوسین خودسرانه بوده
خواهر موسی‌الرضا غلامی می‌گوید: برادرم وقتی دید خبری از برادر بزرگترم که پیمانکار قنات هم بوده نیست، داخل قنات رفت؛ بعد از بیست و چهار ساعت که اتفاق هولناک افتاده بود، موسی‌الرضا داوطلبانه به عمق 160 متری رفت اما از ورودش به حیطه خطر جلوگیری نشد. موسی‌الرضا بیمه نبود و بعد از ورود او، آب در قنات راه می‌افتد؛ این باعث مرگش می شود و حالا مسئولان می‌گویند که اقدام برادرم، خودسرانه بوده و مسئولیتی متوجه مسئولین نمی‌کند. اگر اینقدر خطر جدی بود، باید محل حادثه پلمپ می‌شد، نه اینکه حالا برادرم را که جانش را در راه نجات قربانی‌ها داده، خودسر بنامند.
او می‌گوید: چرا آتش‌نشانی و امداد با تجهیزاتی که داشتند اقدامی نکردند تا برادرم مجبور نشود جانش را کف دست بگذارد و وارد قناتی شود که خودش هم می‌دانسته لابد کلی خطر دارد.
این خواهر داغدیده می‌گوید: بعد از حادثه روزها می‌گذشت و آتش‌نشانی و هلال احمر، توانایی رفتن به عمق 160 متری را نداشتند؛ آخر سر،خود مقنی های محلی وارد عمل شدند و جنازه‌ها را بعد یک هفته به خانواده ها رساندند.
در واقع از روز چهارم، پنجم حادثه، فرمانداری سبزوار دست به دامان مقنی های کارکشته محلی شد. این مقنی‌ها بودند که توانستند از سالها تجربه کار سخت خود استفاده کنند و جنازه ها را بیرون بیاورند و تحویل خانواده‌هایی بدهند که یک هفته در بیم و هراس به سر برده‌بودند.
حالا خانواده هایی که اینطور عزادار شدند و یک هفته هولناک هم انتظار کشیدند، از پس هزینه های سنگ قبر و مراسم چهلم عزیزان خود هم برنمی‌آیند.
آنها می گویند: هرچه به مسئولین مراجعه می‌کنیم، پاسخی نمی‌گیریم. انگار می‌خواهند کارگران را مقصر جلوه بدهند.
وقتی از آنها می پرسم خواسته هایشان چیست می‌گویند: می‌خواهیم قوه قضاییه روند کار رسیدگی را تسریع کند، می‌خواهیم مسئولان از ما حمایت کنند و کاغذبازی کم شود، می گویند بازمانده‌ها بی بضاعت هستند. می‌گویند مشکلاتمان جدی است و تنها رها شده ایم.
این خانواده‌ها یک هفته چشم‌انتظار جنازه ها بودند؛ خیلی سخت است که اکنون مشخص نباشد مسئولیت این اتفاق برعهده چه کسی است و باید به کجا مراجعه کنند. و به راستی چرا نباید مالکان یا پیمانکار، قنات را بیمه می کردند و چرا دولت پس از این اتفاق ناگوار که نبایستی رخ می داد و رخ داد؛ از بازماندگان این مقنیان روستایی حمایت نمی‌کند....
نسرین هزاره مقدم