در گفت‌وگو با ایلنا طرح شد؛
مشکلات بی‌پایانِ مربیان تعلیم رانندگی/ ساعت‌ها آموزش در خستگی مطلق...
در حالیکه مربیان تعلیم رانندگی ساعت‌ها در گرما، سرما، استرس و خستگی مطلق، آموزش می‌دهند، سهم آن‌ها از درآمد آموزشگاه اغلب کمتر از ۲۵ درصد است. این تبعیض ساختاری، شایسته یک نظام آموزشی حرفه‌ای نیست.
نرگس سرومیلی، رئیس کانون مربیان رانندگی استان مازندران و نماینده صنف مربیان آموزشگاه‌های رانندگی کشور، در گفتگو با «ایلنا» در رابطه با وضعیت نابسامان مربیان تعلیم رانندگی گفت: نبود بیمه درمان و بازنشستگی، قراردادهای غیررسمی و ناامن، دریافت دستمزدهای بسیار پایین در مقابل هزینه‌های سنگین آموزشگاه‌ها، حذف سهمیه سوخت خودروهای آموزشی و فشارهای روحی و برخی تهدیدها از سوی کارفرمایان، از جمله مشکلاتِ عدیده‌ی مربیان است.
سرمیلی با تأکید بر اینکه آموزش رانندگی پایه امنیت جاده‌ای و کاهش تصادفات است، گفت: مربیان، ستون اصلی آموزش رانندگی و امنیت در جامعه هستند اما واقعا به نظر می‌رسد که به دست فراموشی سپرده شده‌اند.
وی در خصوص مهم‌ترین مطالبات صنفی و قانونی مربیان تعلیم رانندگی گفت: الزام به بیمه کامل درمان، عمر و بازنشستگی برای همه مربیان، قراردادهای قانونی و شفاف میان مربی و آموزشگاه با نظارت وزارت کار، اختصاص سهمیه سوخت دولتی و یارانه‌ای برای خودروهای آموزشی، تعیین دستمزد عادلانه و متناسب با هزینه‌های زندگی و تورم، نظارت دقیق بر کارفرمایان و برخورد قانونی با متخلفانی که مربیان را تهدید به بیکاری می‌کنند، شناسایی رسمی شغل «مربی تعلیم رانندگی» با جایگاه اجتماعی و حقوقی مناسب، از جمله مهم‌ترین مطالبات این گروه شغلی است.
نماینده صنف مربیان آموزشگاه‌های رانندگی کشور گفت: در حالیکه مربیان ساعت‌ها در گرما، سرما، استرس و خستگی مطلق، آموزش می‌دهند، سهم آن‌ها از درآمد آموزشگاه اغلب کمتر از ۲۵ درصد است. این تبعیض ساختاری، شایسته یک نظام آموزشی حرفه‌ای نیست.
سرمیلی گفت: مربیان بدون قرارداد قانونی، فاقد بیمه درمان و بازنشستگی و همچنین بدون دریافت حقوق منصفانه کار می‌کنند. کارفرمایان از هرگونه پاسخگویی طفره می‌روند و نهادهای ناظر نیز بی‌تفاوت‌اند. سهم مربیان از آموزش‌هایی که میلیون‌ها تومان هزینه و ارزش دارد، ناچیز و تحقیرآمیز است.
رئیس کانون مربیان رانندگی استان مازندران در پایان گفت: از سال ۱۴۰۰ تاکنون بیش از ۳۰ جلسه رسمی با وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی و نهادهای مرتبط برگزار شده، نامه‌های متعددی ارسال شده و کمپین‌های مردمی راه‌اندازی شده اما متأسفانه هیچ اقدام مؤثری برای رفع مشکلات مربیان صورت نگرفته است.
