گزارشی از یک جلسه و اتفاقاتِ بعد از آن…
فنی و حرفه‌ای‌ها از مشکلاتِ خود می‌گویند/ نیرویی که اشتغال آموزش می‌دهد، دو و نیم میلیون تومان حقوق می‌گیرد!
یکی از نیروهای فنی و حرفهای می‌گوید: من یک مربی رسمی با ۲۸سال سابقه کار هستم. حقوقم ۲۰۰ دلار است. به دلار می‌گویم چون نفس کشیدنمان هم به دلار است. با این حقوق، سرِ سفره‌ی چهارنفره‌مان، دو نفرمان باید به نفع دو نفرِ دیگرمان کنار بکشد. رئیس سازمان فنی و حرفهای کشور هم می‌گوید: نمی‌توانیم فضایی فکر کنیم و بگوییم قرار است از همین فردا حقوق شما را دوبرابر کنیم اما در اصلاح حقوق همکاران هیچ شکی نداریم.
به گزارش خبرنگار ایلنا، ششم اردیبهشت ماه امسال، مقابل ساختمان وزارت کار جمع شدند تا به دستمزدهای پایین‌شان اعتراض کنند. نیروهای فنی و حرفهای، از مربی گرفته تا پرسنل اداری، از نقاط مختلف کشور با فیش‌های حقوقی خود آمده بودند تا بگویند با سابقه و تحصیلاتِ بالا حقوقشان بین ۳ تا ۶میلیون تومان است. یکی از آن‌ها فیش حقوقیِ سه و نیم‌میلیون تومانی خود را نشان داد و گفت: با این حقوق، نصف اجاره‌‌خانه‌ام را هم نمی‌توانم پرداخت کنم...
ششم اردیبهشت ماه چه شد و نیروهای فنی و حرفهای چه گفتند؟
در همان روز بعد از چند ساعتی اعتراض مقابل وزارت کار با پادرمیانی، به سالن همایش‌های وزارت کار رفتند تا در جلسه‌ای که حسینی‌نیا، رئیس سازمان فنی و حرفهای، و طالبی دارستانی، مدیرکل دفتر بازرسی وزارت کار، در آن حضور داشتند، مشکلات خود را بیان کنند.
تقریبا سالن پُر شده بود؛ هر کس چیزی می‌گفت. حسینی‌نیا شروع به صحبت برای جمعِ معترضِ نیروهای فنی و حرفهای کرد: «سرمایه انسانی مهمترین سرمایه‌ی هر سازمانی است. اینکه باید کاری کنیم که رضایت پرسنل بالا برود و حق و حقوق شایسته‌ای بگیرند کاملا درست است. وقتی مربیِ ما هزار مشکل دارد، نمی‌تواند فکرِ آزادی برای آموزش داشته باشد…»
هنوز زمانِ صحبتِ معاونِ وزیر کار به یک دقیقه نرسیده بود که صدا بلند شد: «اینها حرفهای خود ماست؛ شما چه کار کردید؟»
حسینی‌نیا: «ما تنها شش ماه است که کار را به دست گرفتیم…»
نیروهای فنی و حرفهای: «در این شش ماه چه کار کردید؟»
اگرچه سوال آن‌ها از رئیس سازمانِ فنی و حرفهای اعتراضی بود و هیچ پاسخی را قبول نمی‌کردند، اما حسینی‌نیا ادامه داد: «وقتی ما آمدیم، واکاوی کردیم تا ببینیم چرا حقوق و مزایای پرسنل و مربیان اینقدر کم است. به ما گفتند پایه بودجه سازمان کم است. کل بودجه سازمان یک هزار و سیصد میلیارد تومان است در حالیکه ما ۱۳هزار نیرو داریم. ضمن اینکه متوجه شدیم در سال ۹۵ نزدیک به ۴هزار مربی حق‌التدریس جذب سازمان شده و برای این جذب، هیچ بودجه‌ای در نظر نگرفته‌اند. ما در این مدت با دوستان سازمان برنامه و بودجه صحبت کردیم. به آن‌ها گفتیم که سازمان نمی‌تواند از ظرفیتهای قانونی خود برای ترمیم حقوق همکاران استفاده کند.»
حسینی‌نیا از تلاش برای اختصاصی کردنِ درآمد سازمان فنی و حرفهای گفت: «وقتی درآمد سازمان عمومی است یعنی هرچه ما درآمد کسب می‌کنیم همه به خزانه‌ی دولت می‌رود. ما با رفت و آمدهای بسیار درآمد سازمان را اختصاصی کردیم. خبر خوب من به شما این است که امسال هرچه درآمد کسب کنیم، صد درصد به خودمان تخصیص می‌یابد…»
هنوز صحبتهای حسینی‌نیا تمام نشده بود که یکی از نیروها بلندگو را به دست گرفت و گفت: «من کارمند ستاد هستم و ۱۳ سال سابقه‌ی کار دارم. ما از این حرف‌ها زیاد شنیده‌ایم. شما گفتید بودجه سازمان اختصاصی شده اما عین همین خبر خوش را آقای پاک‌سرشت و آقای هاشمی، روسای پیشین سازمان فنی و حرفهای، به ما داده بودند.»
صدا در سالن باز بلند شده بود. هر کدام از نیروها از مشکلات خود می‌گفتند. از اینکه با سابقه‌ی کار بالا، حقوقشان به اندازه‌ای نیست که بتوانند از پسِ بدهی‌های ماهانه‌ی خود بربیایند. از اینکه تحصیلات بالایی دارند و زمانی جزو استعدادهای درخشان دانشگاه و بنیاد ملی نخبگان بودند، اما حالا در سن و سال بالا مجبورند برای گذراندنِ هزینه‌های روزانه‌ی خود پول قرض کنند…
میانه‌ی صحبتهای حسینی‌نیا تریبون به دست نیروها افتاده بود تا مشکلات خود را بگویند: «من یک مربی رسمی با ۲۸سال سابقه کار هستم. حقوقم ۲۰۰ دلار است. ۲۰۰ دلار پول توجیبیِ یک بچه‌ی اروپایی هم نیست آقای حسینی‌نیا! به دلار می‌گویم چون ما نفس کشیدنمان هم به دلار است. با این حقوق، سرِ سفره‌ی چهارنفره‌مان، دو نفرمان باید به نفع دو نفرِ دیگرمان کنار بکشد.»
او از به نتیجه نرسیدنِ مطالباتِ همکارانش طی سال‌ها مطالبه‌گری گفت: «مدیران ما تنها کارشان این است که هرچند وقت یکبار ما را به هیأت تخلفات بکشانند که چرا به دنبال مطالباتِ خود هستید…»
دیگری از استیصالش می‌گفت، از دورِ باطلِ زندگی‌اش: «۲۱ سال در این سازمان هستم، حقوقم ۶میلیون تومان است. بچه‌ی مریضی دارم که ماهی ۱۵ تا ۲۰ میلیون تومان برای او هزینه می‌کنم. باید قرض بگیرم تا خرج زندگی‌ام را دربیاورم و بعد دوباره وام بگیرم تا پول مردم را پس بدهم. زندگی‌ام در یک دور باطل می‌چرخد…»
فنی و حرفه‌ای‌ها چقدر حقوق می‌گیرند؟ / مهمترین خواسته‌ی آن‌ها چیست؟
اسماعیل اعرافی (نماینده‌ی نیروهای فنی و حرفهای) در مورد حقوق نیروهای فنی و حرفهای می‌گوید: مربیان و پرسنل رسمی بسته به سابقه‌ی خود حدود ۵ تا ۶میلیون تومان دریافت می‌کنند. اما کارکنان قراردادی و مربیان حق‌التدریس بسیار کمتر می‌گیرند؛ حقوق آن‌ها از یک و نیم تا سه و نیم میلیون تومان است. یعنی معلم حق‌التدریسی که قرار است با آموزشِ مهارت به افراد، اشتغال ایجاد کند خودش دو و نیم میلیون تومان حقوق می‌گیرد! به نظر شما این عقلانی است که مربی به نیرویی آموزش بدهد و آن نیرو برود ده بیست تومان درآمد کسب کند اما حقوق مربی دو نیم میلیون تومان باشد؟!
اعرافی که در ششم اردیبهشت ماه به عنوان نماینده نیروها کنار حسینی‌نیا نشسته بود، در مورد مشکلات نیروهای فنی و حرفهای در آن جلسه گفت: مهمترین مشکل ما معیشت است که فکر نمی‌کنم به راحتی حل شود. برای حل این مشکل هم دولت و هم مجلس باید به طور جدی فکری به حال ما کنند.
وی ادامه داد: ما در مورد رتبه‌بندیِ مربیان نگاه مثبتی نداریم و اگرچه گفته شده قرار است در برنامه‌ی هفتم رتبه‌بندی دیده شود اما ما فکر می‌کنیم به نتیجه نمی‌رسد. ضمن اینکه وقتی بستر فوق‌العاده خاص برای همه‌ی پرسنل، چه مربی و چه غیر مربی فراهم است چه نیازی است که بحث رتبه‌بندی را مطرح کنیم؟
اعرافی در مورد مطالبه‌ی فوق‌العاده خاص گفت: در سال جدید مجوز افزایش فوق العاده خاص به دولت واگذار شده است. پس ما می‌توانیم از وزیر کار بخواهیم درخواست ما برای اجرای فوق‌العاده خاص را به گوش دولت برساند. اگر این اتفاق بیفتد بین ۶ تا ۱۱ میلیون تومان به احکام ما اضافه می‌شود.
اعرافی در ادامه به ظرفیت قانونیِ فوق‌العاده ویژه اشاره کرد و گفت: ظاهرا این فوق‌العاده ویژه تا ۳۵درصد تصویب شده اما قابلیت افزایش تا ۵۰درصد را دارد. با توجه به اینکه سازمان ما تخصصی است این امکان وجود دارد که تا سقف ۵۰درصد اعمال شود.
نماینده نیروهای فنی و حرفهای رو به حسینی‌نیا کرد و گفت: اگر شما همین دو مورد را اجرایی کنید بخش بزرگی از مشکلات ما حل می‌شود.
اعرافی درخواست دیگرِ نیروها را رفع تبعیضِ عاجل در تخصیص سرمایه رفاهی بین کارکنان ستادی سازمان با سایر استان‌ها دانست و گفت: همه‌ی استان‌ها باید بتوانند رفاهیات دریافت کنند.
وی ادامه داد: مورد دیگر احتساب حق شغل مربیان سازمان با ضریب ۱/۱ مانند مشاغل آموزشی وزارت آموزش و پرورش و مشاغل بهداشت و درمان وزارت بهداشت است که این کار با اضافه شدنِ عبارتِ مربیان سازمان آموزش فنی و حرفهای کشور به متن تبصره ۳ ماده ۶۵ قانون مدیریت خدمات کشوری انجام‌پذیر است.
اعرافی مطالبه‌ی بعدی را کاهش ساعت کار موظفی مربیان سازمان فنی و حرفهای مانند معلمان آموزش و پروش دانست.
او همچنین به دوره‌آزمون‌گری اشاره کرد و گفت: آیا ما تا زمان بازنشستگی باید آزمون بدهیم؟ وقتی من در زمینه‌ی خاصی تخصص دارم و مشغول آموزش آن هستم چرا باید بارها امتحان بدهم؟ ضمن اینکه هر مدیری، سلیقه‌ای در این خصوص تصمیم می‌گیرد.
نماینده نیروهای فنی و حرفهای در پایانِ آن جلسه به انتصابهای این سازمان اشاره کرد و گفت: ما به برخی از این انتصابها معترضیم و انتظار داریم توجه ویژه‌ای به این موضوع شود.
بعد از یک ساعت و نیم، نوبت به رئیس سازمان فنی و حرفهای رسید؛ حسینی‌نیا به معترضان چه گفت و چه قولی داد؟
حسینی‌نیا که در ابتدای جلسه فرصت کرده بود چند کلمه‌ای از اقداماتش در سازمان فنی و حرفهای بگوید، حالا بعد از یک ساعت و نیم شنیدنِ صدایِ اعتراضِ نیروها فرصت کرده بود تا سختی بگوید: «من از همان ابتدای ورودم به وخامتِ اوضاع فنی و حرفهای و بودجه‌ی این سازمان پی بردم و برای بهبودِ شرایط تلاش کردم. اگرچه با بودجه‌ای که ما تحویل گرفتیم نمی‌توان معجزه کرد، اما ما در مجلس و سازمان امور استخدامی کشور فریادهایمان را زدیم و برنامه‌هایمان را ارائه دادیم. آن‌ها هم می‌خواهند به ما کمک کنند اما خب محدودیتهایی وجود دارد. ما در شرایط خاصی هستیم و کشور دچار مشکلات است و همه هم از این مشکلات خبر داریم. بنابراین باید با همین بودجه مشکلات خود را تا حدودی حل کنیم.»
رئیس سازمان فنی و حرفهای کشور گفت: «در مورد اینکه چه می‌توان انجام داد باید منطقی به اوضاع نگاه کنیم. نمی‌توانیم فضایی فکر کنیم و بگوییم قرار است از همین فردا حقوق شما را دوبرابر کنیم. ما در اصلاح حقوق همکاران هیچ شکی نداریم و آنچه می‌توانیم انجام می‌دهیم.»
وی سپس به اقداماتی اشاره کرد که در شش ماه ریاستش بر سازمان انجام داده: «از ۱۵۰۰میلیارد بودجه‌ای که گرفتیم صد میلیارد آن را برای امورات جاری کنار گذاشتیم و باقی را در قالب حقوق پرداخت می‌کنیم.»
حسینی‌نیا گفت: «همچنین برای اولین بار در قانون، درآمد سازمان را اختصاصی کردیم. این اتفاق در دوره‌های قبلی نیفتاد. دی ماه ۱۴۰۰ در مجلس تصویب شد که منابع سازمان فنی و حرفهای اختصاصی شود و این بخشی از مشکلات این سازمان را حل می‌کند. یعنی سازمان فنی‌وحرفه‌ای هر چه درآمد کسب کند، ما این درآمد را به خودِ نیروها اختصاص می‌دهیم.»
وی همچنین گفت: «ما هم فوق‌العاده ویژه و هم رتبه‌بندیِ مربیان را پیگیری می‌کنیم. جدا از اینکه رتبه‌بندی را در برنامه‌ی هفتم می‌آوریم به دنبال اجرایی کردنِ رتبه‌بندیِ داخلی نیز هستیم و معتقدیم این به مربیان انگیزه می‌دهد.»
حسینی‌نیا در پایان قولی به نیروهای معترض داد؛ او گفت: «در سال ۱۴۰۱ وضعیتِ حقوقیِ شما بهتر خواهد شد.»
بعد از دو ماه فنی و حرفه‌ای‌ها با ما تماس گرفتند…
دقیقا دو ماه بعد از آن اعتراض و آن جلسه، اسماعیل اعرافی (نماینده‌ی نیروهای فنی و حرفهای) با ما تماس گرفت تا از اتفاقات بعد از آن جلسه بگوید: «بعد از آن جلسه ما به دفتر خانم طالبیِ دارستانی رفتیم و قرار شد کارگروهی برای پیگیریِ مطالبات نیروهای فنی‌و حرفهای تشکیل شود. من پیگیری کردم اما متاسفانه ریاست سازمان تمایلی به ایجاد کارگروهی که ما می‌گفتیم نداشتند. در واقع ترکیبی که مد نظر ایشان برای کارگروه بود با ترکیبی که مدنظر ما به عنوان مطالبه‌گرانِ اصلی بود، فرق داشت و این باعث شد آن کارگروه تشکیل نشود.»
نماینده نیروهای فنی و حرفهای می‌گوید: «ما به دنبال این بودیم تا آن کارگروه را ایجاد کنیم تا در کنار مدیرانِ فنی و حرفهای، مطالباتمان که اصلی‌ترین آن‌ها برقراری فوق‌العاده خاص و فوق‌العاده ویژه بود را دنبال کنیم، اما مخالفت کردند و گفتند ما خودمان پیگیر هستیم.»
اعرافی می‌گوید: «البته در این مدت رئیس سازمان دستور دادند تا به همه‌ی نیروها ۵۰ ساعت اضافه‌کاری بدهند. اما مشکل ما با این تصمیمات مقطعی حل نمی‌شود. اگر اتفاقی می‌افتد باید در حکم ما دیده شود، درغیراینصورت نه در دوره‌ی بازنشستگی به درد ما می‌خورد و نه حتی تضمینی برای تداوم آن در ماه‌های بعد وجود دارد.»
آقای حسینی‌نیا در جلسه‌ی ششم اردیبهشت به اختصاصی کردنِ بودجه‌ی سازمان اشاره کردند و گفتند از این طریق بخشی از مشکلات حل خواهد شد. آیا نتیجه‌ی آن مصوبه در حقوق نیروها دیده شده؟ اعرافی در پاسخ به این سوال می‌گوید: «همانطور که ایشان گفتند دی ماه این موضوع در مجلس مصوب شد و از آن زمان تا الان ۶ ماه می‌گذرد اما ظاهرا هنوز استانی نشده و یا اگر شده ما نتیجه‌ی آن را روی حقوق نیروها ندیدیم.»
تصمیم برای صحبت با وزیر کار و اتفاقاتِ بعد از آن…
نیروهای فنی و حرفهای ۲۱ خرداد برای پیگیرِیِ مجدد مطالبات خود به وزارت کار رفتند. اعرافی می‌گوید: «اینبار قرار بود از همان ابتدا به داخل وزارتخانه برویم تا با شخص وزیر صحبت کنیم. هدفمان به هیچ وجه تجمع مقابل وزارتخانه نبود. اما از همان ابتدای ورود برای نیروها مشکل ایجاد شد و متاسفانه الان برای آن‌ها پرونده درست شده است. در حالیکه مطالبه‌ی ما کاملا صنفی بود و ما حتی قصدِ ایجاد تجمع برای بیان خواسته‌های خود را هم نداشتیم. فقط می‌خواستیم وزیر کار را ببینیم اما ظاهرا جور دیگری ما را معرفی کرده بودند…»
به عنوان سوال آخر از نماینده نیروهای فنی و حرفهای پرسیدیم که آیا مشکلاتِ شما مربوط به چند ماه اخیر است؟ و اگر نه، آیا قبلا هم به وضعیتِ خود اعتراض کرده‌اید؟ او می‌گوید: «ما قبلا هم اعتراض داشتیم اما الان با توجه به وضعیتِ تورم دیگر نمی‌توانیم با این حقوق سر کنیم. حداقل حقوق ما در این سازمان دو میلیون و پانصد هزار تومان است. من که ۲۴ سال سابقه دارم ۵ میلیون تومان می‌گیرم اما معلم حق‌التدریسی که وقت و دانش خود را صرف آموزش برای ایجادِ اشتغال می‌کند ۲و نیم میلیون تومان حقوق می‌گیرد. او چگونه به زندگی امیدوار باشد؟!»
گزارش: زهرا معرفت
