فان دبیک چگونه با غلبه بر تراژدی ستاره لیگ قهرمانان شد؟

به گزارش خبرنگار ایلنا، سفر آژاکس به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا داستان الهام‌بخشی از یک تیم هیجان‌انگیز و شجاع است که غول‌های اروپا را با فوتبال سریع و غیرقابل پیش‌بینی‌اش کنار زده است. این تیم با استفاده از ستاره‌های خودساخته و آینده‌دار تمام ویژگی‌های آژاکس کلاسیک را دارد و اگر یک جوان در میان بازیکنان تیم اریک تن هاگ باشد که بیش از همه با ستاره‌های همیشگی آژاکس همخوانی داشته باشد، دونی فان دبیک است.

فارغ‌التحصیل آکادمی مشهور «دی توئکموست» بیشتر عمر حرفه‌ای خود را در آمستردام سپری کرده و با فلسفه‌ای آمیخته شده که تیم‌های بزرگ تاریخ این باشگاه را شکل داده؛ آرزویش هم مثل باشگاه تکرار آن روزهای پرافتخاری است که حتی آن موقع به دنیا هم نیامده بود.

خوش‌شانس بوده که در میان تیمی بااستعداد قرار گرفته و توانسته رئال مادرید و یوونتوس را حذف کند و در بازی رفت نیمه‌نهایی با یک گل در لندن، تاتنهام را شکست دهد. زدن آن گل حیاتی و گرفتن عنوان بهترین بازیکن آژاکس در آن بازی اهمیت او را در کنار امثال حکیم زیچ، دوشان تادیچ، فرانکی دیونگ و ماتیس دلیخت نشان می‌دهد.

حرکات مستمر فان دبیک در حمله، تکنیک خوب، توانایی پیداکردن فضاها و پاس‌های ساده اما موثرش همان چیزی است که آژاکس نیاز دارد و به تیم در یافتن منافذ دفاعی رقبا با کارهای ترکیبی سریع و تاثیرگذار کمک می‌کند. رساندن خودش به موقعیت‌های خطرناک و هماهنگی‌اش باعث شده در 28 گل تیمش در این فصل در رقابت‌های مختلف نقش مستقیم داشته باشد و تنها تادیچ و زیچ عملکرد بهتری نسبت به او دارند. البته فان دبیک تنها پرورش‌یافته آکادمی نیست و دلیخت، نصیر مزروعی، دالی بلیند و ژوئل فلتمان هم هستند اما فان دبیک چنان با آژاکس سازگار است که تصور او در تیم دیگری سخت است.

اما این بازیکن 22 ساله در راه ستاره شدن در ورزشگاه یوهان کرویف تجربه‌های سختی را پشت سر گذاشته. او که اهل نایکرکرفین است، در 10 سالگی به تشکیلات نوجوانان باشگاه پایتخت ملحق شد. سال‌های ابتدایی را در باشگاه محلی وینش بویز گذراند تا اینکه باشگاه‌های بزرگ به دنبال او برای بردنش به آکادمی‌شان بودند. انتخاب‌هایش را به دو باشگاه محدود کرد و نزدیک بود به ویتس برود به خاطر نارضایتی از آزمایش ابتدایی‌اش در آژاکس اما تیم آمستردامی او را به تمرین با تیم اولش دعوت کرد.

هر چقدر این فراخوانی جذاب بود اما یک نگرانی بزرگتر در ذهن فان دبیک بود؛ برادر کوچکترش، رودی به خاطر توموری در کمرش در بیمارستان بود. سلامت رودی همه خانواده را نگران کرده بود اما بازگشت برادر کوچک، دونی را هم راه انداخت. چهار ماه قبل رودی در مصاحبه‌ای گفت: «دونی قوی بود اما آسیب دیده بود. فکر می‌کنم گاهی از بازی‌هایش قوت می‌گرفت اما گاهی علاقه‌ای به تمرین و بازی نداشت.»

فان دبیک خوش‌شانس بود که منبع الهام دیگری هم در زندگی‌اش در آژاکس پیدا شد. وقتی برادرش در حال طی دوران نقاهت بعد از عمل جراحی بود، عبدالحق نوری در جریان یک بازی جوانان برابر پی‌اس‌وی آیندهوون پیراهنش را نشان داد که رویش نوشته بود: قوی باش. آن موقع بذر رابطه دوستانه دونی و «اپی» کاشته شده بود و هر دو از طریق آکادمی به تیم اول راه یافتند. آنها بهترین دوستان هم شدند و با هم رابطه خانوادگی پیدا کردند. فان دبیک و نوری سال‌ها ستاره آکادمی بودند و هواداران مشتاق حضورشان در تیم اول بودند.

نوری خیلی خوش‌تکنیک بود و می‌توانست با پاس‌های عالی‌اش هنرنمایی کند. همکاری فوق‌العاده‌ای داشت با جوانی که به او لقب «مارادونی» داده بودند و بعد از موفقیت‌های بسیار در رده‌های سنی پایین‌تر در سال 2015 به تیم اول آمدند. وقتی تیم یونگ آژاکس را به رده دوم دسته دوم فوتبال هلند می‌رساندند، همزمان با تیم اول تا فینال لیگ اروپای فصل 2017-2016 نیز آمدند. دلیخت، دیونگ و جاستین کلایورت هم بودند، آمدن زیچ جرقه‌ای که بعد از جدایی کریستین اریکسن در آژاکس کم بود را اضافه کرد؛ داوید نرز هم بال راست را جلا داد. آمستردام را هیجان فرا گرفته بود و انتظار می‌رفت سال‌ها زوج نوری و فان دبیک برای این تیم بدرخشند.

خبر ویرانگر زمین افتادن نوری در جریان یک مسابقه دوستانه به دلیل نارسایی قلبی فوتبال هلند را متاثر و جهان را شوکه کرد. این اندوخته طلایی به کما رفت و آسیب‌های غیرقابل جبرانی به مغزش وارد شد. خاطره او در ذهن بازیکنان و هواداران آژاکس ماند و پیراهن شماره 34 او اهمیتی فوق‌العاده پیدا کرد. در دقیقه 34 فینال جام حذفی یکشنبه گذشته مقابل ویلم تیلبورگ، هواداران نام او را آواز خواندند و چند دقیقه بعد به گل اول رسیدند در دیداری که سه گل دیگر هم برایشان داشت و به پنج سال بی‌جامی تیم پایان داد. این آخرین نمونه از گرامیداشت‌هایی بود که نسبت به این چهره محبوب در دو سال اخیر صورت گرفته و بیش از این هم در راه است.

اما هیچ کدام به پای آن نمی‌رسد که دوست خوبش، فان دبیک قدرت نوری را کنار خود احساس کرد وقتی در دقیقه 34 بازی تورین، فان دبیک دروازه یوونتوس را باز کرد و زمینه‌ساز حذف غول ایتالیایی شد. خودش بعد از آن بازی گفت: «نمی‌تواند اتفاقی باشد. خیلی خاص بود، هرگز فراموش نمی‌کنم.»

نوری و فان دبیک قرار بود با هم به رویاهای بزرگی برسند؛ حالا که دوستش فوتبال را کنار گذاشته، فان دبیک او را در ذهن و قلب خود دارد و مطمئن است در راه رسیدن به قهرمانی اروپا و لیگ هلند کمکش می‌کند؛ آنها می‌توانند.

مترجم: سیدعلی بلندنظر