پورفرج: چقدر طلا بگیرم؟ به رزمی‌ها توجه نمی‌شود!

خبرگزاری ایلنا، در کشور ایران قهرمانان ورزشی زیادی وجود دارد ولی به رشته‌های‌ پرطرفدار مانند فوتبال بیشتر توجه می‌شود.با این وجود بیشتر افتخارات ورزش ایران، سهم رشته‌های فردی است. یکی از این رشته‌ها کیک بوکسینگ است. محمد حسین پورفرج سالهاست که در کیک بوکسینگ فعال است به قول خودش «فقط طلا» می‌گیرد ولی به گفته خودش کم توجه‌ای به رشته‌اش باعث شده امثال او دیده نشوند. صحبت‌های او در گفت‌وگو با ایلنا را بخوانید:

*خودتان را معرفی کنید.

محمد حسین پورفرج هستم از بچگی در محله تهرانسر تهران بزرگ شدم. اوایل به رشته کاراته علاقمند بودم و در این مسیر جلو رفتم. حتی آنقدر کاراته فعال بودم که هنوز هم اعضای تیم ملی کاراته را می‌شناسم و باهم رفاقت داریم. ولی به مرور زمان تغییر رشته دادم و در رشته کیک بوکسینگ شروع به فعالیت کردم. اول قضیه خیلی برایم عادت کردن سخت بود چون باید بدنم به رشته جدید عادت می‌کرد ولی به مرور زمان با کسب قهرمانی ها فهیدم استعدادم در این رشته بهتر شکوفا می‌شود.

*چه مقام‌هایی به دست آوردید؟

طلای بازیهای آسیایی داخل سالن ترکمنستان ۲۰۱۷، طلای مسابقات آسیایی قرقیزستان ۲۰۱۸، مسابقات آسیایی ترکمنستان  و مدت هشت سال از  2012 تا ۲۰۱۹ عضو تیم ملی کیک بوکسینگ هستم. در مسابقات جهانی آنتالیا ترکیه ۲۰۱۹ به همراه تیم ملی حضور داشتم.

*الان که  31 ساله هستید، از طریق ورزش قهرمانی کسب درآمد می‌کنید؟

بعد از قهرمانی‌ها و اینکه سنم بالاتر رفت مجبور شدم برای پیدا کردن شغل اقدام کنم. چون در رشته ما با ورزش نمی شود در آمد کسب کرد و به همین خاطر دنبال پیدا کردن شغل رفتم. اما می‌دانید بدن و فکر یک قهرمان دائم باید در ورزش فعال باشد. از طرف دیگر وقتی صبح تمرین نمی‌کنم یک بخشی از زمان را از دست می‌دهم به همین خاطر در شیفت عصر زمان بیشتری را تمرین می کنم که بدنم عقب نماند. زمان اردوی تیم ملی، با محل کارم نامه‌نگاری می‌شود و تمام وقت تمرین می‌کنم.

*از نظر رسانه ای توجه به رشته کیک بوکسینگ مناسب است؟

از نظر رسانه ای به رشته کیک بوکسینگ خیلی توجه نمی شود. فقط یک بار در بازیهای آسیایی داخل سالن به خاطر اینکه خبرنگاران با کاروان ایران به بازیهای آسیایی آمده بودند به رشته ما هم توجه شد. به خاطر اینکه فکر می کنند رشته خشنی است رسانه‌ها کمتر به آن توجه می‌کنند. ولی این بازیها رسمی برگزار می‌شود و زیر نظر شورای آسیا است. ولی ورزشکاران و قهرمانان باید قبول کنند که توجه و طرفدار فوتبال بیشتر است.  به همین خاطر بیننده بیشتری دارد ولی انصاف نیست که در حد رشته خودمان هم توجه نشود. با توجه به افتخار آفرینی‌هایی که شده است.

 *گفتید خشونت؟ اخلاق‌تان خشن است؟

از نظر رفتاری خیلی آرام هستم. چون تمام هیجان و انرژی‌ام صرف تمرین و ورزش می‌شود. هشت سال است که در اوج رشته ورزشی کیک بوکسینگ قرار دارم ولی در این سالها با شکستگی دست، پا و دندان و همه اینها مواجه بودم و هرجور مصدومیتی را تجربه کردم. روزهای سخت و طاقت فرسایی را گذراندم.

*با این تجربه هایی که دارید اگر به عقب برگردید این رشته را انتخاب می‌کنید؟

اگر به گذشته برگردم دوباره مسیر ورزش را تکرار می کنم ولی شاید رشته ام را عوض می کنم. چون با وجود مدالهایی که کسب کردم توجه زیادی به رشته و ورزشکاران رشته ما نمی شود. اگر از بستگان و آشنایان کسی بپرسد می‌گویم رشته دیگری را انتخاب کند به خاطر درآمد و آینده. ضمن اینکه رشته ما مصدومیت دارد ولی توجه زیادی به آن نمی شود. از حق نگذریم مسئولان این رشته برای ما سنگ تمام گذاشته اند. توجه ای که می‌گویم باید توسط مقامات کشور و رسانه‌ها صورت بگیرد.

*نگاه خانواده‌ها به رشته کیک بوکسینگ چطور است؟  

نگاه خانواده ها به مسئله قهرمانی اینطور است که تا کسب اولین مدال، فرزندشان را کامل پشتیبانی می کنند. وقتی مدال کسب شد به همان فرزند می‌گویند برگرد سرکار و درس و زندگی. غافل از اینکه وقتی کسی ورزشکار شد در مسیر  قهرمانی قرار گرفت باید همان مسیر را ادامه بدهد. خیلی سخت است به کسی که کسب مدال کرده است بگویید همه چیز تمام و بیخیال مسابقات قهرمانی شوید. ورزشکار نگاه می کند استعدادش در ورزش شکوفا شده حالا باید همه چیز را کنار بگذارد و مانند دیگران زندگی کند. به نظرم این نگاه خانواده ها به ورزش درست نیست.

*خانواده‌تان چنین نگاهی به ورزش داشتند؟

کلی عرض کردم. خانواده ما نگاه خوبی به ورزش دارند. پدرم از همان سن کم من را از تهرانسر به مجموعه ورزشی کبکانیان در هفت تیر می برد و تمام مدال‌هایم را مدیون او و حمایت خانواده هستم. این را هم اضافه کنم برادرم مصطفی پورفرج هم سابقه قهرمانی در این رشته را دارد. سال 2018 در قرقیزستان قهرمان و بازیهای آسیایی داخل سالن شد. بنابراین اگر خانواه حامی نبودند که نمی‌گذاشتند ما در این مسیر قدم برداریم.

*در رشته کیک بوکسینگ به خاطر رزمی بودن خانواده های ثروتمند اجازه حضور فرزندانشان را می‌دهند؟

بعضی خانواده های ثروتمند را دیده ام که با اصرار شخص فرزندشان به این رشته می آورند. ولی به خاطر اینکه تمرینات این رشته سخت است و مصدومیت دارد. کمتر دیده ام به سطح بالای قهرمانی برسند و در همان اواسط کار یا آن را کنار می‌گذارند یا اینکه در حد معمولی (تمرین هفتگی) ادامه می‌دهند. به نظرم بچه های پایین شهر در رشته کیک بوکسینگ موفق تر هستند.

*آخرین سوال کدام کشورها در رشته کیک بوکسینگ رقبای سخت‌تری هستند؟

رقبای سخت ما در آسیا کشور ازبکستان و تاجیکستان هستند. در اروپا کشورهای هلند و ایتالیا فنون خوبی اجرا می‌کنند. البته اروپایی‌ها از برخوردها بیشتر از بقیه رقبا می‌ترسند.

گفت‌وگو از: وحید مرادی