حمایت حسین کیانی از محمد رحمانیان
«حسین کیانی» نویسنده و کارگردان تئا‌تر، در نامه‌ای خطاب به «محمد رحمانیان» از واکنش او نسبت به عدم انتخاب فیلمش در جشنواره فجر حمایت کرد.
به گزارش ایلنا، متن نامه حسین کیانی به شرح زیر است:
محمد رحمانیان عزیز
گفت‌و‌گوی گلایه آمیزت را با خبرگزاری‌ها در انتقاد به پذیرفته نشدن فیلم «سینما نیمکت» دیدم و برخلاف خودت که گفته‌ای اصلا ناراحت نیستی، بسیار ناراحت و اندوهگین شدم.
محمد عزیز، تو یکی از شاخص‌ترین نمایندگان نسل پیش از ما در تئا‌تر ایران و ایرانی هستی. تو شماری از موثر‌ترین نمایش نامه‌ها و اجراهای سه دهه اخیر تئا‌تر ایران را خلق کرده‌ای، آثاری که همچنان می‌توانند در خشک رود اندیشه و خلاقیت تئا‌تر ایران، آب زندگی بخش باشند.
تو را نمی‌شود انکار کرد و حذف نمود و کنار نهاد، آن بخش از روح فرهنگ هر جامعه‌ای که هنرمندان متعهد و فرهیخته سازنده آنند، این اجازه را نمی‌دهد. پس اینکه تویی چنین ماندگار، آیا می‌توان حرف‌هایت را خواند و شنید و آنگاه مثل سنگ بر جا ماند و ناراحت نشد؟ کدام هنرمند و کدام تصمیم ساز فرهنگی سیاسی است که تو را و تئا‌تر ایران را اندکی بشناسد و از اینکه گفته‌ای «همه چیز برای من دوباره از نقطه صفرشروع می‌شود.» تکان نخورد و پریشان نشود؟
وقتی همه چیز برای تو که یکی از مهم‌ترین سازندگان نسل پس از خودی، از صفر بخواهد شروع بشود، پس وای به حال نسل ما و نسل‌های بعد از ما.
بازخوانی این جمله تو طنینی هولناک برای کم شنوایان و کم بینایان فرهنگی که تو را بدین آستانه بی‌تحملی رسانده‌اند، خواهد داشت، اگر که بشنوند و اگر که ببینند و بازخوانی این جمله تو خبری است ناگوار است برای تازه آمدگان و ناآمدگان تئا‌تر که صبر و قرار شدن را باید از نسل پیش از خود بیاموزند.
ای کاش بشنوند چه گفته‌ای و چرا گفته‌ای که؛ همه چیز برای من دوباره از نقطه صفر شروع می‌شود.ای کاش بفه‌مند معنی این سکون و انجماد فرهنگ را که از این جمله برمی خیزد.
محمد عزیز، شاید با کمال افسوس برخی از ما و بسیاری از تصمیم‌سازان فرهنگ، از اینکه فیلم رحمانیان را به حاشیه رانده‌اند، در دل و زبان احساس خرسندی کنند، از سر حسادت‌های همیشگی و کینه‌های جاودانی و کوته بینی‌های پایان ناپذیر، اما تو خوب می‌دانی و خوب‌های مانند خودت هم، که این‌ها سخت غافل‌اند و طنین این گفته‌های تو را تنها درکاسه کوچک مغز خود می‌شنوند، نه در درازنای فرهنگ و تاریخ فرهنگی این سرزمین، آنجا که می‌گویی «به این وضعیت عادت دارم، در حوزه‌های دیگرهم به این حذف شدن عادت کرده بودم، خوشحالم دراولین کارسینمایی‌ام دوباره به این حذف شدن خو گرفتم و ایمان آوردم که قرار نیست هیچ تغییری درحوزه فرهنگ رخ بدهد.» آن هم از زبان کسی که بخش مهمی از شناسنامه تئاترایران است، تراژیک‌تر و تلخ‌تر از این گفتار، گفتاری نیست، اگر گوشی و چشمی هرچند کم توان باشد.
دوستان و تصمیم سازان خوشحال و یا بی‌تفاوت بدانند که این صدا، تنها صدای محمد رحمانیان، گرانسنگ مرد فرهنگستان تئا‌تر ایران، نیست، بلکه صدای بخش مهمی از تئا‌تر و فرهنگ ایران اکنون است که این چنین درآغاز فصل سرد ایمان می‌آورد به عدم تغییر و دگرگونی در حوزه فرهنگ.