دغدغه دختران امروزی چیست؟

به گزارش خبرنگار ایلنا، نمایش «متروتینک» به نویسندگی و کارگردانی آرمان آسایش، این روزها با تمرکز بر جهان ذهنی جوانان، دغدغه‌های عاطفی، مالی و اجتماعی یک نسل در قالب روایتی ساده اما اثرگذار در خانه نمایش دا روی صحنه می‌رود.

نمایش «متروتینک» روایتی امروزی با نگاهی طنزآمیز و انتقادی به روزمرگی‌های شهری، فضای مترو را به بستری برای بازتاب ذهنیت‌های پراکنده و گاه خسته‌ی انسان معاصر بدل می‌سازد. بنا به توضیحات ارائه شده در مورد اثر، «متروتینک» نه‌تنها قصه‌ای از توقف و تأمل در جریان زندگی پرشتاب امروز است، بلکه فرصتی برای مواجهه با پرسش‌های ساده و در عین حال عمیق درباره عادت‌ها، فکرها و سکوت‌های ما در ازدحام شهر به شمار می‌آید. این اثر در خانه نمایش دا بر روی صحنه است.

غزل نیکوسیما تک و نوشاد کوهی، بازیگران این نمایش طی گفتگو با ایلنا، از  تجربه ایفای نقش، چالش‌های اجرا و پیام اصلی نمایش گفتند. 

نیکوسیما تک درباه جرییات نقشش گفت: دغدغه‌ی این دختر، سادگیِ ظاهر و شیوه‌ی پوشش او در دانشگاه و جامعه است. در جامعه‌ای که دختران را به‌ سوی عمل‌های زیبایی، جراحی‌های پلاستیک، آرایش‌های غلیظ و مد و فشن سوق می‌دهد، او دختری ساده است که تلاش می‌کند با همان ظاهر بی‌تکلف و پوشش معمولی، بتواند  ارتباط برقرار کند.

این بازیگر ادامه داد: طرز فکر و سادگی این شخصیت برای من بسیار آشنا بود؛ زیرا به شخصیت واقعی خودم نزدیک است و به همین دلیل توانستم او را به‌خوبی درک کنم و به‌ راحتی با او ارتباط بگیرم. 

او افزود: فانتزی بودن فضای کار، فرایند اجرا را تا حدی برای ما دشوار می‌کرد. برای طراحی حرکاتم زمان زیادی را در مترو سپری کردم و به تماشای مردم نشستم. در زندگی واقعی، اغلب افراد سرشان در گوشی است و فرم و حرکت‌های چندان خاصی در رفتارشان دیده نمی‌شود؛ با این‌ حال این مشاهده‌ها برای من بسیار الهام‌بخش بود. در نهایت تلاش کردم حرکاتی طراحی کنم که هم با فضای اثر هماهنگ باشد، هم دست‌ و پایم را نبندد، و هم شبیه سایر بازیگران نباشد و با شخصیت من کاملاً جور دربیاید. 

غزل نیکوسیما تک گفت: از نظر من، مهم‌ترین پیام نمایش این است که؛ زندگی ما همان‌گونه شکل می‌گیرد که در ذهن خود آن را می‌سازیم.

نوشاد کوهلی، دیگر بازیگر نمایش  «متروتینک» که ایفاگر نقش «دستفروش» است، درباره کم و کیف نقش خود گفت: شخصیتی که بازی می‌کنم با تمام وجود می‌کوشد، دیده شود و از سایه‌ی بی‌توجهی بیرون بیاید. دغدغه‌ی اصلی او نه فروش جوراب، بلکه تجربه‌ی دیده شدن و پرهیز از حس طردشدگی است.

کوهلی افزود: نیاز مالی، تنها در مرتبه‌ی دوم اهمیت قرار دارد و هر حرکت و نگاه او، روایتگر جستجویی پیوسته برای توجه و شناخته شدن است. 

نوشاد کوهلی در پایان تاکید کرد: به نظر من، بزرگ‌ترین پیامی که این نمایش می‌خواهد منتقل کند، سطحی بودن و گذراییِ تفکرات نسل جوان است. بسیاری از مواقع، ما گمان می‌کنیم فردی که در مترو نشسته، افکار پیچیده و بزرگی در ذهن دارد؛ در حالی که واقعیت چیز دیگری است و اغلب آن افکار ساده و گذراست.