بازیگر نمایش «انفجاری در قلب» مطرح کرد؛
روایت دختری که با احیای خاطرات بر فقدان و ترس غلبه می‌کند
بازیگر نمایش «انفجاری در قلب» گفت: اجرای تک‌نفره فشار روانی سنگینی دارد. هر شب پس از اجرا احساس می‌کنم دیگر زمین را حس نمی‌کنم، اما تنها ۲۴ ساعت فرصت دارم تا خودم را برای شب بعد بازسازی کنم.
به گزارش خبرنگار ایلنا، «انفجاری در قلب» عنوان یکی از نمایش‌هایی‌ست که روز گذشته در تئاتر هامون به کار خود پایان داد. نویسندگی این اثر به عهده وجدی معود بوده و نازنین مهین ترجمه آن را به عهده داشته است. امین اسفندی کارگردان نمایش است و فاطمه کوهستانی تهیه‌کنندگی کار را به عهده داشته. فائقه شلالوند نیز در این اثر نمایشی ایفای نقش می‌کند.
از دیگر عوامل این نمایش می‌توان به بهزاد بختیاری (طراح صدا و آهنگساز:)، امیر پناهی فر (طراح صحنه)، پریا الماسی (طراح لباس) و سولماز نجفی (طراح گریم) اشاره کرد.
در خلاصه این اثر آمده است: دختری با ترس کودکی خود مواجه می‌شود.
فائقه شلالوند، یکی از بازیگران نمایش «انفجاری در قلب» است که در رابطه با نقش خود به ایلنا گفت: در این اثر عملاً با یک شخصیت مواجهیم؛ دختری که برای زنده نگه‌داشتن یاد مادر و برادرش، هیأت و صدای آنان را بازآفرینی می‌کند و از خلال این یادآوری‌ها با لایه‌های پنهان ترس‌ها و ناخودآگاه خود روبه‌رو می‌شود.
او افزود: بخش احساسی این نقش برایم دشوارترین قسمت کار بود، چرا که متن پیوسته مرا درگیر لحظاتی از فقدان، سوگ و مقاومت می‌کرد.
این بازیگر عنوان کرد: نخستین مواجهه‌ام با متن «انفجاری در قلب» از نقطه‌ای کاملاً احساسی آغاز شد؛ فقدان مادر که برای من نماد وطن است و امیدی که متن در انتهای خود به سوی آینده‌ای بهتر می‌تاباند، همان چیزی بود که مرا به جهان اثر پیوند زد.
او ادامه داد: با آثار وجدی معوّد از پیش آشنا بودم و از طریق مطالعه دیگر نوشته‌های او، جهان‌بینی‌اش را بهتر فهمیدم. پس از دراماتورژی متن، شخصیت اصلی که در نسخه اصلی پسر بود، که جایگزین نقش او؛ دختری شد که قهرمان زندگی خود است و قادر است بر ترس‌هایش غلبه کند.
فائقه شلالوند تأکید کرد: از آنجا که معوّد لبنانی‌تبار است، تجربه‌هایی چون دوری از وطن، میل به ماندن یا رفتن و مواجهه با بحران‌های جمعی، برای ما نیز قابل لمس است و همین نزدیکی فرهنگی کمک کرد تا لایه‌های اثر برایم روشن‌تر شود.
دشواری‌های اجرای تک‌نفره
او گفت: اجرای تک‌نفره فشار روانی سنگینی دارد. هر شب پس از اجرا احساس می‌کنم دیگر زمین را حس نمی‌کنم، اما تنها ۲۴ ساعت فرصت دارم تا خودم را برای شب بعد بازسازی کنم. از نظر جسمی مشکل خاصی ندارم اما بار روانی نقش بسیار سنگین است و چالش اصلی‌ام رسیدن دوباره به نقطه صفر پیش از هر اجراست.
وی افزود: تنهایی روی صحنه هم جنبه مثبت دارد و هم منفی؛ مثبت از آن جهت که مرا وادار می‌کند تمام آنچه در سال‌ها آموخته‌ام به کار بگیرم و منفی از آن جهت که مدیریت انرژی و تمرکز کاملاً برعهده خودم است.
این بازیگر تئاتر تصریح کرد: پیام اصلی نمایش برای مخاطب، باور به امکان ساختن آینده‌ای بهتر است؛ حتی اگر مادر که نماد وطن است را از دست داده باشیم یا برادری که تکیه‌گاه است از میان رفته باشد، بازهم می‌توان از دل تاریکی راهی برای نجات خود یافت.
او خاطرنشان کرد: «انفجاری در قلب» برای مخاطب ایرانی می‌تواند معنایی تازه ایجاد کند؛ اینکه در سخت‌ترین شرایط نیز می‌توان از نو برخاست و زندگی را بازسازی کرد.
این هنرمند در پایان گفت: اگر بخواهم اجرای نمایش را در یک جمله توصیف کنم، این‌گونه است: داستان دختری که شاهد سوختن برادرش و مرگ تدریجی مادرش است اما قهرمان زندگی خود باقی می‌ماند و بر ترس‌ها و غم‌هایش غلبه می‌کند. امیدوارم مخاطب پس از پایان اجرا با احساسی از باور و یقین سالن را ترک کند.
