کتاب «قوانین اجرای موسیقی باروک» منتشر شد

به گزارش خبرنگار ایلنا، کتاب «قوانین اجرای موسیقی باروک» نوشته‌ی ژان‌کلود ویان، با ترجمه‌ی آرش احمدزاده،  به همت انتشارات پارت در ۱۶۸ صفحه، منتشر شد.

 نویسنده با تکیه بر بیست‌وپنج رساله‌ی دست‌اول از نظریه‌پردازان و آهنگ‌سازان برجسته‌ای چون باخ، بروسار، کوپرَن، کوانتز، رامو و روسو، مجموعه‌ای از اصول و رهنمودها را گرد آورده است که به نوازندگان امروز امکان می‌دهد نت‌نوشته‌های موجز آن دوره را در پرتو «ذوقِ خوب» و سنت‌های اجرایی زمانه‌ی خود بازخوانی کنند. 

این اثر با نگاهی تحلیلی و تاریخی به مباحث بنیادینی چون نشانه‌های میزان و خصلت‌های آن‌ها، جمله‌بندی و آرتیکولاسیون (از جمله سکوت، نت‌های نابرابر، دونقطه و روباتو)، آرایه‌ها و تزئینات فرانسوی، آلمانی و ایتالیایی، و نیز طبقه‌بندی تمپوها و ویژگی‌های آریاها و رقص‌ها می‌پردازد.

در مواردی که منابع تاریخی هم‌داستان نیستند، ویان ضمن ارائه‌ی دیدگاه رایج‌تر، دیدگاه‌های بدیل را نیز طرح می‌کند. او در این کتاب از یک شیوه‌ی واحد و مطلقِ «صحیح» سخن نمی‌گوید، بلکه مجموعه‌ای از قواعد و قراردادها را پیشنهاد می‌کند که چارچوبی منعطف برای «اجرا با آگاهی تاریخی» در اختیار می‌گذارد.

حاصل این پژوهش فشرده، مرجعی عملی و قابل اعتماد است؛ هم برای پژوهشگران و دانشجویان موسیقی‌شناسی سودمند است و هم برای نوازندگانی که به احیای شیوه‌های اجرایی باروک علاقه دارند. 

همچنین کریستوف فریش، استاد دانشگاه سوربن، به مناسبتِ انتشار ترجمه‌ی فارسی این کتاب، یاداشتی کوتاه بر آن نوشته است.

در بخشی از این مقدمه می‌خوانیم: 

«ترجمه‌ی اثر یک متخصص به زبانی دیگر همواره شگفت‌انگیز و دلگرم‌کننده است و از این‌رو باید تلاش آرش احمدزاده را ستود. اهمیت اثر حاضر از مرز یک پژوهش صرفاً فنی فراتر می‌رود، چرا که موسیقی را با اندیشه‌ی انسانی پیوند می‌زند. موسیقی، همچون هر دانش دیگر، برای بررسی همه‌جانبه نیازمند دانشی است که بتوان آن را با استدلال و سند به بحث گذاشت و زیر سؤال برد. از این رو، هرگاه قصد اجرای موسیقی گذشتگان را داریم، ناگزیر باید بیاموزیم اثر را با در نظر داشتن بسترِ دانش و مهارت‌های موسیقی‌دانان زمانه‌ی خودشان – که با موسیقی‌دانان امروزی کاملاً متفاوت‌اند – رمزگشایی کنیم. باید به یاد داشت که نمی‌توان قوانین یک دوره را بی‌کم‌وکاست در دوره‌ای دیگر به کار بست؛ چرا که یک نشانه‌ی موسیقایی در صفحه‌ی نت، در زمان و مکان دیگر، معنایی دیگر پیدا می‌کند.»