یادداشتی از علی ربیعی؛
کاسبان سیاسی تحریم و معیشت کارگری
نهادسازی های مردمی و تشکل ها، مهمترین بستر برای تحقق خواسته های گروه های اجتماعی مختلف از جمله کارگران و افراد دارای معلولیت است و هنوز فکر می کنم چاره کارگران وحدت و تشکیلات است.
امروز در روز جهانی کارگر، به سنت همه‌ساله به کارگاهی رفتم که در آن شرافت کارگری و همت با هم درآمیخته بود.
کارگران، در ابتدای انقلاب و سپس در دوران جنگ همواره تحمل کننده بار اصلی بودند و تا همین سالها که تحریم، بیشترین اثرش را بر زندگی آنها و از همه غم‌انگیزتر و نگران کننده تر بر سفره کارگرانی که در انتظار کار هستند، گذاشته است. تحریم باعث فقدان سرمایه گذاری و به وجود آمدن شغل‌های جدید شد و کرونا هم بسیاری از کارگران را بیکار کرد.
در این میان، کارگران بیشترین آسیب را از تحریم و کرونا متحمل شدند و هزینه آنانی که تداوم تحریم را دکان سیاسی خود کردند این طبقه و حقوق بگیران ثابت نیز تا به امروز متحمل شده‌اند.
با حضور در این مرکز تولیدات توانبخشی که توسط کارگران توان خواه و معلول اداره می‌شود، روز جهانی کارگر را با اهدای شاخه‌های گل به آنان تبریک گفتم.
کارفرما و همه کارگرانی که در این مرکز مشغول به کار هستند دارای ناتوانی‌های جسمی و معلولیت می‌باشند و این مجموعه به همت برخی نهادهای خیریه‌ای تاسیس شده است.
کار این افراد از دو جنبه قابل تقدیر است یکی آنکه افراد دارای معلولیت، خود اهتمام به تامین معیشت‌شان کرده‌اند و دیگر اینکه معلولیت و ناتوانی‌های جسمی مانع از تلاش و کوشش این افراد نشده است.
همواره معتقد بوده و در این جهت هم در کوشیده ام که نهادسازی های مردمی و تشکل ها، مهمترین بستر برای تحقق خواسته های گروه های اجتماعی مختلف از جمله کارگران و افراد دارای معلولیت است و هنوز فکر می کنم چاره کارگران وحدت و تشکیلات است.
این روز را به همه کارگران به خصوص زنان کارگر سرپرست خانوار، کارگران معلول با تنی رنجور، کودکانی که به جبر زندگی با دستان کوچک خود کارهای بزرگ می‌کنند و همه آنانی که به رغم ناتوانی‌های جسمی با همتی مضاعف، شرافتمندانه امرار معاش می‌کنند تبریک می‌گویم.
