روایت سفید از فاجعه سیاه در قلب اروپا
رسانه آلمانی دویچه وله از یک فاجعه در این کشور خبر داده اما آن را طوری روایت می‌کند که گویی این اتفاق یک موضوع عادی و شگفت انگیز است و وجه منفی ندارد.
«اگر همسایه‌ها زنگ نزنند؛ تقریباً هر روز در برلین یک مومیایی کشف می‌شود». این تیتر یک خبر فاجعه آمیز در کشور آلمان است اما ماجرا از چه قرار است؟
در شهر برلین هر روز پلیس یا پزشک قانونی با اجسادی روبرو می‌شوند که سال‌ها از زمان فوت آن می‌گذرد و هیچ کس در این مدت حتی در خانه این افراد را نزده است. این افراد در یک مرگ تراژیک در بی‌خبری همسایگان و بستگان در انزوا مرده‌اند و حتی تا سال‌ها جسد این افراد کشف نشده است.
در این گزارش به عنوان نمونه به جسد یک زن ۴۸ ساله در تمپلهوف برلین اشاره شده که پس از دو سال پیدا شد. کسی در این مدت سراغی از او نگرفته بود. جسد این زن در حمام پیدا شد. یا در دسامبر سال ۲۰۱۸ یک شرکت املاک که برای تخلیه آپارتمان آمده بود، جسد در حال تجزیه مرد مستأجر را در منطقه مارتسان در آشپزخانه پیدا کرد. تخمین‌زده می‌شود که او در سال ۲۰۱۴ ( یعنی ۴ سال پیش) فوت شده است. موضوعی که نشان می‌دهد این انزوای سیاه مختص کهنسالان نیست و به افراد جوان نیز مربوط می‌شود.
نکته اساسی در این گزارش عدم استفاده از هر نوع تصویر منفی چون اجساد این افراد است و حتی از جمعیتی در کناره یک رودخانه نیز عکسی منتشر شده است. این در شرایطی است که اگر رسانه‌ها و سایت‌های حوادث ایران این خبر را نقل می‌کردند قطعا از تصاویر اجساد متلاشی شده یا خانه‌های متروک و ... استفاده می‌کردند.
این درحالی است که رسانه‌های غربی حتی فاجعه آمیز ترین وقایع اجتماعی و سیاسی این کشورها را با روکش و جلدی مثبت نقل می‌کنند اما سعی می‌کنند برای ایران وکشورهای غیر همسو از کاه کوه ساخته و موارد کوچک را فاجعه‌آمیز توصیف کنند.
نکته اساسی اینجاست که در بازتاب همین گزارش برخی از رسانه‌های غربی همچون بلومبرگ چنین فضایی را برای آینده ایران و شهری چون تهران ترسیم کرده و هشدار می‌دهند که انتظار می رود این موضوع در تهران آینده رخ دهد و نگاه مخاطب را از فاجعه برلین برداشته و معطوف به کشورمان می‌کنند. موضوعی که با فرهنگ ایرانیان غریب و بسیار بیگانه است و کمتر چنین چیزی در آن اتفاق می‌افتد.
نهاد خانواده در جوامع اروپایی با فردگرایی بسیار آسیب دیده و ترمیم آن نیز بسیار سخت شده است. صدها فیلم هالیوودی با موضوع محوری خانواده ساخته شده است تا این فرهنگ فردی اصلاح شود.
متاسفانه در کشورهای غیر غربی مثل ایران تصویری فانتزی و مثبت از غرب شکل گرفته که باعث رویای مهاجرت برای بسیاری شده که با ورود این افراد به این کشورها مشخص شده این موضوع سرابی بیش نبوده و بسیاری از ایرانیان مهاجر به بلاگر حقیقت‌نمایی غرب تبدیل شده و نقاط سیاه این کشورها در شبکه‌های اجتماعی کم کم در حال افشا شدن است.
هرچند که رسانه‌های غربی مانند همین خبر با دستورالعمل سفت و محکمی از درز نکات منفی این کشورها جلوگیری می‌کنند اما در ایران دیده می‌شود که حتی سینماگران خصوصا در بخش جشنواره‌ای سعی می‌کنند با سیاه نمایی جوایز این فستیوال‌ها را نصیب خود کنند.
