سفیر اسبق ایران در افغانستان در گفت‌وگو با ایلنا:
آمریکا به دنبال فریب رسانه‌ای در مورد ارتباط با طالبان است/ آماده شدت عمل طالبان در بهار سال آینده باشیم
مانور رسانه‌ای و سیاسی آمریکا در پرونده افغانستان نشان دهنده ادامه اختلاف با طالبان است و ادامه این روند می‌تواند به رخ دادن حوادث بسیار تلخ در محور میدانی منجر شود.
«فداحسین مالکی» سفیر اسبق ایران در افغانستان با اشاره به اظهارات مقام‌های آمریکا مبنی بر ارتباط با طالبان در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا اظهار کرد: اخباری مبنی بر اینکه آمریکایی‌ها برای اولین بار از ارتباط خود با طالبان پرده برداشته‌اند در سطح رسانه‌های بین‌المللی منتشر شده که کمی در مورد آن بزرگنمایی شده است. اینکه سخنگوی وزارت خارجه آمریکا اخیراً ارتباط کشورش با طالبان را در بسیاری از مقاطع تایید کرده است تا حد زیادی فرار رو به جلوی آنها را به نمایش می‌گذارد؛ چراکه افکار عمومی دنیا (از سیاستمداران رده بالای کشورها تا خبرنگاران و شهروندان کشورها) به خوبی می‌دانند که آمریکا از سال‌های گذشته تاکنون با طالبان ارتباط دارد. در وضعیت فعلی پرسش اصلی این است که چرا آنها با وجود این ارتباط‌ها موفق نشده‌اند با طالبان تفاهم صلح به امضاء برسانند؟
وی ادامه داد: بخشی از پاسخ این پرسش در شروط طالبان نهفته است و بخشی دیگر به مشخص نبودن راهبرد آمریکا در افغانستان مربوط می‌شود. واقعیت این است که آمریکایی‌ها با الصاق برچسب «اولین بار» سعی دارند انفعال خود در مذاکره با طالبان را به نحوی تطهیر کنند. طالبان چندین بار مذاکره با آمریکا و مفاد آن که توسط آمریکایی‌ها منتشر شده است را رد و تکذیب کرده است؛ این نشان می‌دهد که ایالات متحده بیش از آنکه به دنبال حل و فصل موانع برای رسیدن به صلح پایدار در افغانستان باشد، به دنبال آن است تا از ترفندهای سیاسی و تبلیغاتی به نفع خود استفاده کند و عامل به هم‌ریختگی در افغانستان را به صورت دیگر نمایش دهد. این در حالی است که «زلمی خلیلزاد» به عنوان نماینده ویژه رئیس جمهوری آمریکا در پرونده صلح افغانستان با مانور سیاسی و تبلیغاتی در حال القاء این پیام به دنیا است که دولت ترامپ نه تنها نقش فعال در پرونده افغانستان به عهده دارد بلکه حرف اول و آخر را واشنگتن خواهد زد.
این کارشناس مسائل جنوب آسیا با بیان اینکه آمریکا در پرونده افغانستان بسیار شتابزده عمل می‌کند، گفت: اینکه زلمی خلیلزاد در پیام‌های توئیتری خود اعلام می‌کند که همچنان بر لزوم فشارهای نظامی تاکید دارد و از سوی دیگر رئیس جمهوری آمریکا ماه گذشته میلادی در پیام دیگر اظهار می‌کند که نیروهای نظامی خود در افغانستان را از ۱۴ هزار نفر به هفت هزار نفر کاهش خواهد داد، نشان از سردرگمی آنها در افغانستان دارد. باید متوجه بود که طالبان بارها اعلام کرده که خواهان در اختیار داشتن تمامیت ارضی افغانستان است و از این منظر خروج تمام نیروهای ایالات متحده را خواستار است؛ در این راستا رفت و آمدهایی که در دوحه یا ابوظبی یا سایر کشورها رخ داده است به نوعی یک کنشگری نمایشی و بیهوده به حساب می‌آید. آمریکایی‌ها باید به این موضوع واقف باشند که با انتشار چند تیتر یا گزارش‌های تحلیلی در فضای رسانه‌ای نمی‌توانند صلح را برای مردم به ارمغان بیاورند.
وی افزود: در نشست فعلی که در دوحه (پایتخت قطر) در حال برگزاری است خلیلزاد به همراه یک تیم اطلاعاتی وارد محل مذاکره با طالبان شده است که این اتفاق بسیاری از خوش‌بینی‌ها در مورد پرونده صلح را با بن‌بست مواجه می‌کند. موضوع دیگر این است که چند ماه دیگر انتخابات ریاست‌جمهوری افغانستان برگزار خواهد شد و اگر پرونده صلح به سرانجام نرسد، امکان دارد شدت «عملیات‌های بهاری طالبان» افزایش پیدا کند. اگر این اتفاق در میدان عمل رخ بدهد، مشخص می‌شود که دیوار بی‌اعتمادی میان طالبان و آمریکا همچنان وجود دارد. در ادامه این وضعیت راهبرد آمریکایی‌ها تغییر نخواهد کرد بلکه تاکتیک آنها تغییر می‌کند و اصل اختلاف میان دو طرف به قوت خود باقی می‌ماند که می‌تواند برای منطقه و همسایگان افغانستان خطرناک باشد.
مالکی در پایان تصریح کرد: ایالات متحده به دنبال ان است تا با انتشار اخبار جهت‌دار و برجسته کردن کنشگری و اظهارات مقامات خود واکنش همسایه‌های افغانستان را محک بزند. به عبارتی دیگر به دلیل پیچیده بودن پرونده صلح افغانستان آمریکایی‌ها قصد دارند با مانور سیاسی و رسانه‌ای مقطعی موضع کشورهایی مانند چین، ایران، روسیه و پاکستان را تخمین بزنند. در این راستا دولت وحدت ملی افغانستان در شکننده‌ترین وضعیت موجود قرار دارد و حتی پرسش‌هایی در مورد نامزد شدن «گلبدن حکمتیار» برای انتخابات ریاست جمهوری مطرح شده است. به نظرم حکمتیار با وساطت بسیاری از کشورها وارد عرصه رقابت انتخابات افغانستان شده و آن کشورها منتظرند که ببینند موضع طالبان در قبال نامزدی ایشان چیست. این بدان معناست که دولت فعلی افغانستان کاملاً در حاشیه قرار دارد و از سوی دیگر طالبان کاملاً در حال رصد رخدادهای مربوط به انتخابات ریاست جمهوری است. بنابراین ارتباط آمریکا با طالبان را نمی‌توان برای اولین بار دانست و از جهتی دیگر احتمال دارد در آینده نزدیک افغانستان شاهد حوادث بسیار تلخ باشد.
