مقایسه ظرفیت‌های هسته‌ای پاکستان و رژیم صهیونیستی: کدام یک دست بالا را دارد؟
مقایسه ظرفیت‌های هسته‌ای پاکستان و رژیم صهیونیستی نشان می‌دهد اسلام‌آباد با بیش از ۱۷۰ کلاهک هسته‌ای و برنامه موشکی گسترده، از این رژیم اشغالگر که تنها نیمی از این ظرفیت را دارد، برتر است و نقش کلیدی خود را در امنیت منطقه تثبیت کرده است.
به گزارش ایلنا به نقل از روسیا الیوم، در پی پیمان دفاعی میان عربستان سعودی و پاکستان، بحث‌هایی مطرح شده که تأکید کرده‌اند این گام می‌تواند به ریاض پوشش هسته‌ای بدهد و مانع هرگونه تلاش برای حمله به این کشور شود- به‌ویژه از سوی اسرائیل که از حمله به قطر دریغ نکرده است.
در همین چارچوب، رسانه‌ها به مقایسه دو قدرت هسته‌ای پرداختند:
سلاح‌های هسته‌ای از برجسته‌ترین ابزارهای بازدارندگی راهبردی در جهان به‌شمار می‌روند؛ پاکستان و اسرائیل هر یک زرادخانه هسته‌ای دارند که در منطقه از پیشرفته‌ترین‌ها محسوب می‌شود.
هرچند هیچ‌یک از طرفین معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (NPT) را امضا نکرده‌اند، ظرفیت‌های هسته‌ای‌شان محور اصلی راهبردهای امنیتی آن‌ها را شکل می‌دهد.
پاکستان برنامه هسته‌ای خود را در دهه ۱۹۷۰ آغاز کرد و آزمایش هسته‌ای نخست آن کشور، «چاغای-۱» در ۲۸ مه ۱۹۹۸، اطلاعیه رسمی توان هسته‌ای‌اش تلقی شد. براساس برآوردها، زرادخانه هسته‌ای پاکستان حدود ۱۷۰ کلاهک جنگی تا سال ۲۰۲۵ برآورد می‌شود و توانایی توسعه کلاهک‌های بیشتر در آینده نزدیک را نیز دارد.
پاکستان بر «عقیده بازدارندگی حداقلی قابل‌اطمینان» تکیه می‌کند که به آن اجازه می‌دهد در صورت وقوع تجاوز، از هر یک از سلاح‌های زرادخانه‌اش برای محافظت از منافع خود استفاده کند.
توانمندی‌های پاکستان متکی بر موشک‌های بالیستیک برد متوسط مانند «شاهین-III » با بردی تا ۲۷۵۰ کیلومتر است و همچنین توسعهٔ موشک‌های مجهز به قابلیت حمل چندین کلاهک (MIRV) مانند موشک «ابابیل» نیز در دستور کار قرار دارد. پاکستان همچنین به دنبال توسعه قابلیت شلیک موشک‌های هسته‌ای از دریا است تا «سه‌گانه هسته‌ای» (هوا، زمین و دریا) را تکمیل کند.
اسرائیل نیز تنها طرفی در خاورمیانه است که به داشتن سلاح هسته‌ای گسترده شناخته می‌شود؛ ذخایر این رژیم حدود ۹۰ کلاهک جنگی برآورد می‌شود، و مواد شکافت‌پذیر کافی برای تولید بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ کلاهک نیز در اختیار دارد.
اسرائیل سیاست «ابهام هسته‌ای» را دنبال می‌کند؛ یعنی نه رسما داشتن آن را تأیید می‌کند و نه انکار؛ و مدعی است که اولین رژیمی نخواهد بود که سلاح هسته‌ای را وارد منطقه کند.
راهبرد هسته‌ای اسرائیل نیز مبتنی بر «سه‌گانه هسته‌ای» است: پرتاب موشک از طریق جنگنده‌های F-15 و F-16، عملیات زیرسطحی با زیردریایی‌های کلاس «دلفین» مجهز به موشک‌های کروز، و موشک‌های بالیستیک سری «جرایکو» (Jericho) با بردهای متوسط تا بلند.
از منظر راهبردی، پاکستان تمرکز خود را بر دفاع منطقه‌ای علیه هند قرار داده، در حالی که رژیم صهیونیستی بازدارندگی را در چارچوب امنیت منطقه‌ای چندجانبه دنبال می‌کند.
همچنین پاکستان از کلاهک‌های شکافتی مبتنی بر اورانیوم و پلوتونیوم استفاده می‌کند، در حالی که رژیم صهیونیستی عمدتا متکی بر پلوتونیوم با کیفیت بالا است.
در ادامه، مقایسه‌ای میان سلاح‌های هسته‌ای پاکستان و رژیم اسرائیل ارائه شده است:
حجم و زرادخانه:
- پاکستان: حدود ۱۷۰ کلاهک هسته‌ای
- اسرائیل: حدود ۹۰ کلاهک هسته‌ای
دکترین هسته‌ای:
- پاکستان: بازدارندگی حداقلی قابل‌اطمینان؛ تمرکز بر هند
- اسرائیل: ابهام هسته‌ای؛ بازدارندگی منطقه‌ای چندجانبه
وسیله‌های پرتاب:
- پاکستان: موشک‌های بالیستیک زمین‌به‌زمین، توسعه MIRV و توانایی پرتاب از دریا (تکمیل «سه‌گانه»)
- اسرائیل: موشک‌های بالیستیک «جرایکو»، جنگنده‌ها، زیردریایی‌های مجهز به موشک کروز («سه‌گانه»)
نوع کلاهک‌ها:
- پاکستان: کلاهک‌های شکافتی مبتنی بر اورانیوم و پلوتونیوم
- اسرائیل: پلوتونیوم با کیفیت بالا
هدف راهبردی:
- پاکستان: تضمین بازدارندگی در برابر هند.
- اسرائیل: بازدارندگی منطقه‌ای و حفاظت از منافع استراتژیک با انعطاف‌پذیری عملیاتی بیشتر.
مقایسه بین برنامه‌های هسته‌ای پاکستان و اسرائیل نشان می‌دهد که گرچه هر دو در هدف کلی- یعنی بازدارندگی راهبردی- مشترکند، اما در عقاید راهبردی و ابزارهای پرتاب تفاوت‌هایی آشکار دارند. مالکیت هر یک از این دو طرف بر سلاح هسته‌ای عاملی تعیین‌کننده در توازن‌های امنیتی منطقه‌ای است و نقش مهمی در شکل‌دهی سیاست‌های دفاعی‌شان ایفا می‌کند.
