درک پیام مولوی می‌تواند گره‌گشای بسیاری از مشکلات کنونی جامعه بشری شود

حضرت مولانا نقطه اتصال شعر، عرفان و فلسفه در ادبیات فارسی است. نادرهِ نابغهِ تاریخ که در سایه شمس طی طریق کرد و ماندگارترین آثار عرفانی و مکتب عشق در زبان پارسی را آفرید و تا بدانجا رفت که مثنوی اش را «قرآن به زبان پارسی» خواندند.

«نی نامه» او که بسیاری آن را چکیده‌‌‌ای از شش دفتر مثنوی‌‌‌اش می‌‌‌دانند از ماندگارترین اشعار تاریخ ادبیات جهان است که عارف و عامی را به تامل و تعقل و ابتهاج و سرور وامی‌‌‌‌‌دارد.

زبان الهی مولانا، زبانی است جهان‌‌‌ شمول که لاجرم بر فطرت الهی بشر می‌‌‌نشیند و آن را جان و جلا می‌‌‌‌‌دهد. شاید همین جهان شمول بودن سخن مولانا، برخی را بر آن داشته که زلف خود را به این شاعر نامی گره زنند و برای تصاحب این خداوندگار شعر عرفانی، آسمان ریسمان درهم آمیزند و به افسانه سرایی و خلق صور گوناگون و خیال روی آورده و بر طبل انفصال حضرت مولانا از فرهنگ و ادبیات ایرانی بکوبند. حال آنکه او جز به پارسی نسروده است.

به باور ما، مولانا جزء لاینفک تاریخ، فرهنگ و ادبیات باشکوه ایران شکوهمند و تمامی جهان فرهنگی است که با گفتار و رفتار ایرانیان از دیرباز عجین شده است. با این حال، معتقدیم که شعر مولانا می‌‌‌‌‌تواند حلقه اتصال ملت‌‌‌ها و همگرایی بیشتر مردمی باشد که دل در گرو این شاعر برجسته ایران زمین دارند.

بی‌‌‌شک، در جهان تهی مانده از عرفان و عشق و معنویت کنونی، درک پیام مولوی می‌‌‌تواند گره‌‌گشای بسیاری از مشکلات جامعه بشری باشد.

امروز، هشتم مهرماه روز بزرگداشت این شاعر و عارف پرآوازه ایرانی است. این روز را به تمامی فرهیختگان و مردم فرهنگ دوست ایران و همه پارسی زبانان و پارسی‌‌‌‌‌‌خوانان و پارسی‌‌‌دوستان عالم که شعر مولانا را بخشی جداناشدنی از هویت خود می‌‌‌دانند، تبریک می‌‌گویم.