برزیل و آرژانتین بنزی نساختند اما قهرمان جهان شدند
دلایل بسیاری وجود دارد که موجب موفقیت تیم‌ها در عرصه جهانی می‌شود. یکی از این دلایل توسعه در بخش فوتبال پایه است. کاری که در برزیل، آرژانتین، کلمبیا و مکزیک که تیم‌های سطح بالاتری نسبت به ایران هستند انجام می‌شود.
به گزارش ایلنا، این کشورها در قیاس با کشورهای اروپایی همچون آلمان، فرانسه، سوئد و حتی اسپانیا اقتصاد آنچنان پویایی ندارند و شاید در آمارها شباهت‌های بسیاری به ایران داشته باشند اما همین کشورهایی که از لحاظ اقتصادی هرگز به پای کشورهای درجه یک اروپایی نمی‌رسند و به ما شبیه‌اند و جزو کشورهای جهان سوم در حال توسعه محسوب می‌شوند در فوتبال موفقیت‌های بیشتری در قیاس با غول‌های صنعتی اروپا به دست می‌آورند که باید به دلایل این موفقیت‌ها توجه کرد و آن را در فوتبال ایران نیز به کار گرفت.
اینکه صرفا موفقیت یک کشور در حوزه فوتبال را به دیگر عرصه‌های اقتصادی آن کشور ارتباط دهیم ملاک قطعی نیست و برای مثال همین کشور برزیل که ید طولایی در قهرمانی جام جهانی دارد یا آرژانتین، اساسا در عرصه اقتصادی به پای هیچ یک از کشورهای اروپایی نمی‌رسند. در آلمان، فرانسه، انگلیس و حتی سوئد تکنولوژی و علم پیشرفت محسوسی دارد و این کشورها در عرصه ساخت خودرو حرف‌های بسیاری در جهان برای گفتن دارند. برخی باور دارند که میان صنعت یک کشور در حوزه‌ای همچون خودروسازی و موقعیت آن کشور در فوتبال جهان ارتباط نزدیکی وجود دارد و حتی بارها شنیده‌ایم که کارشناسان گفته‌اند وقتی ایران بتواند مانند آلمان خودروی بنز تولید کند در فوتبال هم به قهرمان جهان می‌رسد. این استدلال آنجا زیر سوال می‌رود که سابقه قهرمانی‌های برزیل و آرژانتین در جام جهانی را مرور می‌کنیم. کشورهایی که هیچ گاه خودرویی شبیه بنز نساخته‌اند و در تجارت جهانی نیز به پای کشورهای اروپایی نمی‌رسند اما قهرمانی‌های بسیاری در جام جهانی دارند.
چرایی این موفقیت‌ها در حالی که شباهت اقتصادی و صنعتی میان این کشورها با کشورهای اروپایی وجود ندارد را باید در موارد بسیاری جست و جو کرد که ما به آن توجه کمتری داشته‌ایم. حال شاید نشود استعدادهای فوتبال برزیل را با آنچه در ایران وجود دارد مقایسه کرد اما تردیدی نیست که اگر در توسعه فوتبال پایه و استعدادیابی همچون کشورهای صاحب سبک برزیل، آرژانتین و حتی مکزیک و کلمبیا عمل می‌کردیم اتفاقات بزرگتری هم در جام جهانی برای فوتبال ایران رخ می‌داد. در فوتبال ایران کار پایه‌ای انجام می‌شود اما کافی نیست. همین استقلال و پرسپولیس را مثال بزنیم. مدیران این دو باشگاه هیچ گاه به دنبال تقویت تیم‌های پایه خود نیستند و نمی‌بینیم برای توسعه فوتبال پایه و احداث آکادمی‌ها در دیگر شهرهای ایران کاری انجام دهند. اینترمیلان، رئال مادرید، بارسلونا و بسیاری از باشگاه‌های بزرگ در سراسر جهان شعبه دارند اما استقلال و پرسپولیس فوتبال ما همه برنامه‌های خود را به تیمداری در رده بزرگسالان معطوف کرده‌اند و حتی توجه مناسبی به تیم‌های پایه خود هم ندارند. وقتی از توسعه فوتبال حرف می‌زنیم این بدان معنا است که کارگروهی باتجربه و کاربلد در راس این امور قرار بگیرد و انتصاب‌هایی از سر رفع تکلیف نباشد اما غالبا درباره تیم‌های پایه کوتاهی می‌شود در حالی که در همین برزیل و آرژانتین و حتی مکزیک و کلمبیا استعدادیابی در فوتبال بسیار جدی گرفته می‌شود و پیداست مدیران باشگاه‌های داخلی این کشورها خود را مکلف و موظف به توسعه فوتبال پایه می‌دانند. چنانچه در فوتبال ایران نیز افزایش تعداد مدارس فوتبال و به کارگیری مربیان باتجربه و حتی خارجی با کارنامه در دستور کار مدیران باشگاه‌ها قرار بگیرد استعدادهایی از میان جوان‌ها و نوجوان‌های علاقه‌مند به فوتبال این کشور بیرون خواهد آمد که در سطح جهانی حرف‌های بسیاری برای گفتن داشته باشند.
در 15 سال اخیر زمینخواران، بسیاری از زمین‌های خاکی فوتبال را به برج و مجتمع‌های تجاری تبدیل کرده‌اند. شهرداری نیز کم زمین فوتبال را نابود نکرد و به جای این زمین‌ها که هر روزه علاقه‌مندان بسیاری را به سوی خود می‌کشاندند به جز چند زمین چمن مصنوعی که بیشتر با هدف درآمد‌زایی در کنار برخی پارک‌ها ایجاد شده، جای مناسبی برای بازی فوتبال بدون هزینه ساخته نشد. شاید اگر مدیران فوتبال ایران به جای هزینه سرسام‌آور برای ستاره‌ها و هدر دادن میلیاردها تومان به جهت جذب بازیکنانی که کارآمدی لازم را هم نداشتند برنامه‌ای برای بازگرداندن زمین‌های فوتبال به پایتخت و دیگر شهرهای صاحب فوتبال تدوین می‌کردند حال و روز فوتبال ایران بهتر از این بود؛ چیزی شاید شبیه به مکزیک و کلمبیا.
گزارش : حمیدرضا عرب
