با همدلی در قله قافِ توانمندی‌هایمان می‌ایستیم

روز جهانی کارگر، فرصتی‌ست برای تکریم زحمتکشان جامعه. فرصتی برای احترام گذاشتن به آنهایی که اگر نباشند، تولید و سازندگی  هیچ معنایی نخواهد داشت و جامعه در سراشیب ویرانی و سقوط فروخواهد غلتید. این روز گرامی را ارج می‌نهیم و آن را به جامعه چند ده میلیون نفری کارگران و بیمه‌شدگان سازمان تامین اجتماعی تبریک می‌گوییم.

در مقام و منزلت کارگر بسیار گفته‌اند و نوشته‌اند و از لزوم تکریم دستان زحمتکش و پینه‌بسته و پیشانی‌های به عرق نشسته بسیار داد سخن داده‌اند اما می‌دانیم و می‌دانید که تا در عرصه حیات جمعی کارگر، «اتفاق مثبتی» نیفتد و تکریم کلامیِ دهه‌های گذشته، روزی «جامه عملی» نپوشد، نمی‌توان از کسبِ دستاورد مثبت و حرکت رو به جلو سخن گفت.

تا کارگران نتوانند «تصمیم گیرنده» و «صاحب اختیار» باشند، تا مسیر حرکت به سمت «سهیم کردن» کارگران در مدیریت و مالکیت سرمایه‌ها تعریف نشود، نیروی کار، توانمند و قدرتمند نخواهد شد و توسعه پایدار که این روزها به‌عنوان یک الگوی جهانی رشد مطرح شده، محقق نمی‌شود.

سهیم کردن کارگران در مدیریت و مالکیت سرمایه‌ها بایستی از سازمان‌ها و نهادهایی شروع شود که هسته اولیه آنها  از سرمایه‌ها و انباشته‌های خود کارگران شکل گرفته‌است؛ سازمان‌هایی که اگر کارگران و سیستم مزدی و حمایتی موجود نبود، محلی از اعراب نداشتند و یکی از مهم‌ترین و کلیدی‌ترین این سازمان‌ها شرکت سرمایه‌گذاری تامین اجتماعی (شستا) است.

می‌دانیم که سازمان تامین اجتماعی و به تبع آن شستا از حق‌الزحمه کارگران سرچشمه گرفته‌است؛ 27 درصد از دستمزد ماهانه کارگر، توسط خودش و کارفرما در صندوقی سرازیر می‌شود که قرار است آینده، سلامت و دوران کهنسالی کارگر را تامین کند و چه نیازی ضروری‌تر از این که این سرمایه‌های محترم و بسیار عزیز که از کوره‌های ذوب و دستگاه های جوش و معادن زغال‌سنگ می‌آید و حاصل عرق‌ جبینِ زحمت‌کش‌ترین اقشار جامعه است،  نه تنها صیانت شود  بلکه بر ارزش ریالی آن افزوده شده و در مسیر ترقی و تکامل بیفتد.

فلسفه تاسیس شستا همین است؛ صیانت از امانات جامعه کارگری و رونق‌بخشی به این امانات، فلسفه وجودی شستاست و این شرکت که به یمن  این سرمایه‌ها، امروز در جایگاه قابل قبولی ایستاده، نه تنها وجود خود را وامدار کارگران است بلکه در حقیقت امر،  متعلق به کارگر ایرانی‌ست و دقیقاً به همین دلیل است که باید همه دست به دست هم بدهیم تا در این شرایط سخت، در این روزگار وانفسا که شمشیرها را از نیام درآورده و از رو بسته‌اند و قصد تصاحب اموال نسل‌های کارگری را دارند، شرکت‌های زیرمجموعه شستا را از لطایف‌الحیلِ دشمنان حفظ کنیم و از آسیب و گزند بدخواهان دور نگاه داریم.

«همه با هم» یعنی خانواده بزرگ شستا؛ یعنی مدیریت مجموعه شستا و کارگرانی که اگر همت کنند می‌توانند در مدیریت واحدهای زیرمجموعه شستا سهیم شوند و این همان هدفی‌ست که جامعه شستا با دقت و سخت‌کوشی دنبال می‌کند.

خانواده 60 هزار نفری شستا در  دوره مدیریت جدید خود در پی این است که کارگران را در مدیریت و مالکیت سرمایه‌های شستا سهیم کند؛ مشارکت هرچه بیشتر جامعه کارگری معنایی جز تلاش برای سهیم کردن کارگران در سرمایه‌هایی که متعلق به خودشان است، ندارد و خانواده شستا می‌خواهد این سطح مشارکت را تا جایی که مقدور است، بالا ببرد و ارتقا بخشد.

یکی از مهم‌ترین برنامه‌های مدیریت شستا برای افزایش مشارکت کارگران و سهیم کردن آنها در مدیریت و مالکیت، واگذاری سهام واحدها و شرکت‌های زیرمجموعه شستا به کارگران متقاضی است و برنامه دیگر، فراهم آوردن امکان حضور کارگران در انتخابات هیات مدیره و  انتخاب در هیات مدیره شستاست.

همه این برنامه‌ها که با هدف افزایش سطح مشارکت کارگران و توانمندسازی آنها تعریف شده، نیاز به یک بستر حیاتی دارد و آن ایستادگی و پافشاریِ جمعی  برای حفظ سرمایه‌های نقدی و سهامی کارگران است. حفظ زیرمجموعه‌های شستا یک ضرورت است؛ ضرورتی که اما و اگر ندارد و این بایدِ ناگزیر، «کار مشترک» همه ماست؛ همه جامعه کارگری باید دوشادوش هم بایستند و از آنچه دارند با همه توان محافظت کنند.

باید مطمئن باشیم ترسیم چشم‌انداز روشن برای آینده سخت نیست؛ این چشم‌انداز روشن فقط از مسیر همدلی و اتحاد می‌گذرد و اگر بخواهیم، واقعاً بخواهیم  و دست در دست هم بگذاریم، همه چیز امکان‌پذیر می‌شود؛ می‌توانیم در قله قافِ توانمندی‌هایمان بیاستیم و به فرداهای روشن چشم بدوزیم. می‌توانیم به آنچه جامعه کارگری ایران استحقاق آن را دارد، دست پیدا کنیم.

و در پایان به نمایندگی از خانواده شستا و هیات مدیره این مجموعه‌ی سرمایه‌گذاری، در آستانه‌ی روز جهانی کارگر به احترام زحمتکشان جامعه  می‌ایستم، کلاه از سر برمی‌دارم و به آینده‌ای روشن خیره می‌شوم؛ آینده‌ای که اگر بخواهیم و اراده کنیم چندان هم دور نیست.