ووشوی ایران و خلق فرصت طلایی

فدراسیون جهانی ووشو در آخرین مجله خبری خود اقدام به چاپ گزارشی از موفقیت‌های فدراسیون ایران در سال ۲۰۱۳ میلادی کرد.

به گزارش ایلنا، این مجله در گزارشی به اقدامات فدراسیون ووشو ایران در سال گذشته میلادی پرداخته که آمده است: طی دهه گذشته ووشوی ایران به طور قابل ملاحظه‌ای رشد کرده و به قدرتی بزرگ تبدیل شده اما سال ۲۰۱۳ با یک تیم بی‌نظیر توانست پیروزی‌های شگفت انگیزی را در ۵ رویداد بین المللی محقق کند و نشان دهد این سال، یک سال طلایی برای ایران بوده است. تیم ووشوی ایران با بدست آوردن ۷ مدال طلا در ۱۲ امین مسابقات قهرمانی جهان در کوالالامپور نشان داد می تواند برای چین و هر کشور دیگری، حریف قدرتمندی باشد. راز این تیم پر قدرت چیست؟ ترکیبی از استعداد، آموزش و پشتیبانی مالی که با شور و شوق خاص برای برنده شدن تقویت شده و ووشو را به قلمرو المپیک کشانده است.

کارنامه درخشان در یک‌سال

با شروع فصل تابستان در نیمکره جنوبی، فدراسیون ایران با ۴ ورزشکار برای حضور در بازی های ورد گیمز کلمبیا،(۲۵ ژوئیه - ۴ اوت) عازم کالی شد و حاصل کار کسب ۴ مدال طلا بود. بازی های بعدی، ۷ امین دوره قهرمانی جوانان آسیا(۸-۱۱ اوت، ۲۰۱۳) در مانیل، فیلیپین بود که این تیم نیز موفق به کسب ۷ مدال طلا، ۵ نقره و ۶ برنز شد. پس از آن، سومین دوره بازی های همبستگی اسلامی(۲۸ سپتامبر - ۲ اکتبر در پالمبانگ، اندونزی) بود که ۱۲ مدال در بخش ساندا و تالو - شامل ۶ مدال طلا، ۲ نقره و ۴ برنز - به این تیم تعلق گرفت.

در همان ماه، ورزشکاران ساندای ایران با همان شور و شوق عازم منطقه سردسیر شدند تا در کامبت گیمز سنت پترزبورگ، روسیه(۱۸-۲۶ اکتبر) حضور یافتند. آنها ۳ مدال طلا، یک نقره و دو برنز درو کردند تا ایران در رتبه بندی نهایی به مقام چهارم برسد. مجتبی حسین زاده(kg ۷۵)، جعفر شیرزاد(kg ۶۵) و حمیدرضا لادور(kg ۸۵) برای رسیده به طلا سخت مبارزه کردند. آرمان بازیاری در وزن سنگین(kg ۹۰) یک مدال نقره بدست آورد و علی یوسفی(kg ۶۰) و مسعود فاضلی(kg ۷۰) مدال برنز گرفتند.

اما در بزرگترین رویداد سال یعنی ۱۲ امین دوره از مسابقات قهرمانی جهان در کوالالامپور، مالزی(۱-۶ نوامبر)، ایران مانند گویی آتشین، برجسته ترین و درخشانترین بازی های جهان را محقق نمود. این تیم ۶ مدال طلا در بخش ساندا و یک طلای دیگر در دوئلین بدست آورد.

داستان ووشوی ایران تمامی ندارد
داستان ووشوی ایران با تعداد مدال ها به پایان نمی رسد. در واقع این داستان روایت تشنه ای است که برای سیراب شدن راهی جز برنده شدن نمی داند. وزارت ورزش ایران همیشه متعهدانه حمایت های مالی خود را برای ایجاد یک تیم برنده، تیمی شجاع متشکل از زنان با استعداد و مبارز صورت داده که موجب ارتقا تمام سطوح این رشته رزمی شده است.

از زمانی که این تیم حرکات متناوب را روی فرش آغاز کرد، جمعیت تماشاگران حاضر در کولالامپور شیفته تیم دوئلین ایران شدند. این تیم متشکل از نوید مکوندی، احمدی و فتحی بود. لباس های حریر قرمز، سیاه و طلایی آنان با پرش های پر انرژی و جهش و حرکت های ناگهانی می درخشید که احساسات و تشویق حاضرین را بر می انگیخت و با کسب نمره ۹.۶۸ به پایان رسید. این مردان، جانفشانان دیرینه رقابت های ووشو هستند. مکوندی به مدت ۱۶ سال، از ۶ سالگی و احمدی با الهام گرفتن از فیلم های بروس لی، از ۲۲ سال قبل، تمرین را آغاز کردند. تیم دوئلین ایران ۴ سال پیش در تورنتو مدال طلا به دست آورد، اما دو سال پیش، مدال نقره در آنکارا کسب کرد و عهد کرد بار دیگر در مالزی طلا بگیرد. پس از دو سال از تمرینات سخت، حرکات موزون به اجرایی شگفت انگیز رسید که نه تنها باعثشگفتی تماشاچیان شد، بلکه داوران را نیز پیش از حد تحت تأثیر قرار داد.

همیشه برای طرفداران ساندا اهمیت مبارزه های درخشان، بین کشورهای پرقدرت چین، روسیه و ایران بالا بوده است. مبارزان چینی با ضربات سریع خود شهره اند و روس ها در کشتی و زمین انداختن میان عام و خاص است. هدف بزرگ امسال روس ها چیزی جز به دست آوردن مجدد قهرمانی جهان در ۸۰ کیلو توسط مسلم سالیخوف نبود. بخش نهایی این بازی به یک نبرد سخت تن به تن بین روسیه و امیر فضلی ورزشکار ایران تبدیل گشت. شاید این اوج مبارزه ساندا در مسابقات قهرمانی، تقریباً شبیه به یک فیلم هالیوود باشد. قهرمان بلا منازع نزدیک به یک دهه که به سبک و تکنیک های قدرتمند و جذاب مشهور است و او را به عنوان پادشاه ساندا، حتی در چین، معروف کرده، در مقابل یک جوان ایرانی با چشمان آتشین و قلبی ملتهب قرار گرفت. این جوان تصمیم گرفته بود تا تاج و تخت او را سرنگون کند.

فضلی که برای رسیدن به فینال حریفان خود را از رومانی، ازبکستان و مصر شکست داد، می گوید: " دو سال پیش برای اولین بار در قهرمانی جهان در ترکیه برابر سالیخوف به رقابت پرداختم. با از دست دادن یک امتیاز، مسابقه را باختم و پس از آن انگیزه ام به حدی افزایش یافت که به طور خستگی ناپذیری به مدت ۲ سال، سخت تمرین کردم و آموزش دیدم، تا بازگردم و او را شکست بدهم. او خیلی خشن بود. ۱۰ ثانیه اول از مبارزه من وحشت زده شده بودم. حس کردم که هنوز برای شرایط مسابقه آماده نشده ام ".

این امر، یک حقیقت به نظر می رسید. سالیخوف ضربه های قدرتمند داشت و فضلی را با مشت گرفت و او را چندین بار روی فرش انداخت و یک راند را برای روسیه رقم زد. اما کلید موفقیت فضلی در تغییر این سرنوشت، آنگونه که او بیان داشت، استراتژی بود. " می دانستم همچنان مرا پرتاپ خواهد کرد، بنابر این باید استراتژی خاصی را در راند بعدی به کار بگیرم. " پس از تبادل برخی ضربات و لگدهای سخت، ووشوکار ایرانی انتظار حمله حریف روسی را داشت. " او نزدیک شد و خم شد تا پایم را بگیرد و مرا پرتاپ کند. این زمانی بود که می دانستم می بایست از مشت زدن استفاده کنم. می بایست دقیقاً زمان را بسنجم. این استراتژی من بود. " با یافتن شکافی در زره سالیخوف، حریف ایرانی یک ضربه محکم به سر حریف خود وارد کرد و او را از پا در آورد. این ضربه کار خود را ساخت؛ فضلی به دور دوم راه یافت و سالیخوف را از سکو دور ساخت تا به دور سوم راه یابد و به پیروزی برسد.

شاهزاده جدید ایرانی با شادی خود را در آغوش مربی خود انداخت و مربی او را پیروزانه بالا برد. انبوه طرفداران ایرانی، افغانی، ترک ها و مصری ها، این جوان طلایی هم منطقه ای خود را تشویق کردند. این جوان با چشمانی مملو از شادی و هیجان روی سکو قرار گرفت و رئیس فدراسیون ایران، دکتر مهدی علی نژاد مدال را به گردن او آویخت.

و ناگهان زنان ایرانی

درست وقتی که به نظر می رسید در عمل بهتر از این نخواهد شد، صفحه ای جدیدی به یک فصل خیره کننده ای در ووشو ایران باز کردیم؛ صفحه تیم بسیار قدرتمند زنان سانداکار ایران. در فینال ساندای زنان در کوالالامپور شاهد ۳ زن ایرانی بودیم که با خواهران قدرتمند ساندا چینی خود کاملا مبارزه کرده و سطح جدیدی را برای زنان به ارمغان آوردند. زنان ووشوکار برتر ساندا در حال حاضر، بخش رزمی این ورزش را مانند ورزش مردان، هیجان انگیز کردند.

در ساندا شاهد ۳ زن ووشوکار بودیم، الهه منصوریان، مریم هاشمی و شهربانو منصوریان که طلای ایران را به ۷ رسانده و رتبه ایران را پس از چین، به دوم رسانده و به تیم کمک کردند.

در فینال ۷۵ کیلوگرم، شاهد منصوریان بودیم. او به سرعت حریف کانادایی را تحت کنترل درآورد و او را از سکو بیرون انداخت. او برخی پرتاپ های سریع را اجرا کرد و سپس با یک مشت قدرتمند بر سر او(بهترین سلاح او، به فرمان مربی تیم) وارد کرد. در نتیجه برنده TKO شد.

در ۶۵ کیلوگرم، مریم هاشمی برابر دلفاین استامبولی از فرانسه قرار گرفت. هر چند ووشوکاران فرانسوی شجاعانه مبارزه می کنند، اما آشکار بود با حریف خود برابر نبود. هاشمی، استامبولی را برداشت و به زمین انداخت و دنبال آن ضربه ای به او وارد کرد و حریفش را دوباره به زمین انداخت و او را دو بار از سکو بیرون پرتاپ کرد و راند اول را به نام خود رقم زد. دور دوم هاشمی شانس بیشتری برای نشان دادن ضربه های ماهرانه و کشنده خود داشت. برای بار دوم حریف خود را از سکو بیرون پرتاپ کرد و به بیرون راند. پس از بازی، هاشمی اظهار داشت، " این کار سختی برای من نبود. در ایران با زنان بسیاری که قویتر هستند تمرین کرده ام. سعی کردم با دیدی زیبا به مبارزه تمرکز کنم تا از زیباترین تکنیک های خود استفاده کنم. در مسابقات قهرمانی جهان در ترکیه، من همه حریفان خود را کنار زدم تا مدال طلا را کسب کنم. این بار فکر می کنم مبارزان اروپا بهترند. امیدوارم زنان سانداکار به پیشرفت خود ادامه دهند تا ورزش ما پیشرفت سریعی داشته باشد و به راه خود ادامه دهد ".

اما اگر تکنیک های زیبای منصوریان و هاشمی عملا با صدمه روبرو نمی شد، مبارزه ۵۲ کیلوگرمی الهه منصوریان تا پایان یک نبرد خونین(به معنای واقعی کلمه) با هایبن کیم حریف کره ای بود. این مبارزه ممکن است اصلی ترین و هیجان انگیزترین بخش این مسابقات قهرمانی بوده باشد. هر دو زن به همان اندازه در استحکام، صلابت، سرعت و روش های هجومی مشابه بودند. حریف کره ای ضربات و مشت های قوی داشت؛ در حالی که منصوریان با پاهای فوق العاده بلند خود، احیاناً شبیه سایبورگ ساندا، از ضربات بسیار سخت و قدرتمند استفاده می کرد. در راند اول، این ضربات باعثبرنده شدن او شد، اما در راند دوم، حریف کره ای ضربه ای مهلک به صورت منصوریان وارد کرد. پزشکان نزد او آمدند، در حالیکه خون از صورتش جاری و چشمانش بسته و متورم شده بود. ووشوکار ایرانی اصرار داشت بازی را در راند سوم و فینال ادامه دهد، در حالیکه ضربات بلند خود را کنترل کرده و حریف خود را دور ساخت، این راند را به ثمر رساند. داور دست منصوریان را پیروزمندانه بلند کرد و دو حریف مخالف، صمیمانه همدیگر را در آغوش گرفتند. پس از آن، به زودی متوجه شدیم که استخوان گونه در فک پایین و استخوان گونه منصوریان در سه جای مختلف شکسته شده است.

بعد از مسابقه، دکتر علی نژاد، رئیس فدراسیون ووشو گفت، " الهه خیلی شجاع بود. به احتمال زیاد، ۶ ماه طول خواهد کشید تا بهبود یابد. اما شجاعت باور نکردنی او و انگیزه او برای برنده شدن واقعا الهام بخش است. او یک مدال نقره در تورنتو در دهمین مسابقات جهانی و یک مدال برنز در سال ۲۰۱۱ در یازدهمین مسابقات جهانی به دست آورد. او ادامه خواهد داد. او تنها ۲۲ سال سن دارد و خیلی شجاع است. او می خواهد بعد از این عازم بازی های آسیا شود. "

الهه منصوریان تمام ویژگی های یک قهرمان واقعی - مهارت، آموزش، نظم و انضباط، شجاعت و اراده تسخیر ناپذیری برای برنده شدن را دارد که به نمادی برای آکادمی ایران تبدیل شده است. نکته حائز اهمیت که نیروبخش این تیم شده، حمایت باور نکردنی مسؤولان وزارت ورزش از ووشوکاران ایران است. ورزشکاران مربیان خوبی دارند و به خوبی آموزش می بینند و پول خوبی به آنها پرداخت می شود. بنابر این می توانند تنها در حرفه ورزشی خود تمرکز کنند. اگر، به عنوان مثال، آنها برنده مدال طلا شوند، در مقابل یک مدال طلای مسابقات جهانی، پاداش اضافی ۱۷۰۰۰ دلاری دریافت می کنند که علاوه بر پاداش های مالی دیگر است. تلویزیون ایران به مالزی آمد تا نمایش ورزشکاران خود را در تلویزیون ملی پخش کند، و اخبار ووشو ایران نیز در مطبوعات تهران و ایران منتشر شود. پس از برنده شدن مدال، این تیم به جشن شام در سفارت ایران در کوالالامپور نیزدعوت شد.

نتایج حاصل از این نوع حمایت ملی به طور آشکار در تعالی تیم ایران و ووشوکاران برتر دیده می شود. این باید الگویی برای سایر کشورها باشد؛ به ویژه فدراسیون هایی که تحت پوشش وزارت ورزش هستند تا در صورتی که در نظر دارند ورزشکارانی برای آینده آماده کنند تا در المپیک شرکت کنند، از تیم ایران پیروی کنند. تا فرا رسیدن آن روز، به نظر می رسد حمایت از ووشو یک نقش حیاتی جهت ارتقای مستمر تالو و ساندا می باشد؛ این امر نه تنها برای ارتقای مهارت ها و رقابت های بین المللی حائز اهمیت است، بلکه سرانجام، به نفع ووشو برای همه ورزشکاران و کشورها در دراز مدت خواهد بود.