صعود به فینال جام ملت‌ها با سامورایی‌ها؛ شگفتی در کار نبود!
از میان 23 هزار نفر تماشاگری که دوشنبه عصر ورزشگاه هزاع بن زاید العین را پر کرده بودند، شاید به زحمت می‌شد 2 یا 3 هزار ژاپنی حاضر در ورزشگاه را پیدا کرد.
به گزارش ایلنا، آرام بودند و بی‌صدا. در تمام طول 60، 70 دقیقه‌ای که صدای طبل‌ها و ایران ایران از روی سکوها شنیده می‌شد، هیچ‌کس حتی خبری از تماشاگران ژاپنی هم نداشت.
درد خرد شدن استخوان‌های آن 20 هزار نفر ایرانی حاضر در ورزشگاه را زمانی می‌شد حس کرد که بعد از 70 دقیقه تشویق، گل دوم ژاپن نه تنها نای تیم ملی که نای تماشاگران را هم گرفت. آن وقت بود که تنها یک بلوک از بین سکوهای ورزشگاه، پرچم‌های آبی‌شان را درآوردند تا ژاپن را تشویق کنند.
چشم‌های ناامید و پرحسرت یک استادیوم ایرانی، به همان یک بلوک دوخته شده بود و حسرت، تنها لغتی بود که می‌توانست حال و هوای هزاع بن زاید پر از ایرانی را وصف کند.
این شیوه اما انگار تاکتیک همه ژاپنی‌هاست. چه در زمین فوتبال، چه روی سکوهای ورزشگاه و چه در قامت تماشاگر تنهایی که در یک اتوبوس پر از تماشاگر ایرانی، مسیر دبی تا العین را طی می‌کند.
مسیر 2 ساعته‌ای که شاید می‌توانست برای او در قامت یک هوادار، لحظه‌های پرفشاری باشد در محاصره هواداران رقیب. مرد ژاپنی اما مسیر را با آرامش و سکوت شروع کرد. وارد بازار کری‌خوانی‌ها نشد اما با احترام به ایرانی‌هایی که با اطمینان از برد تیم‌شان برایش می‌گفتند پاسخ می‌داد. با تک جمله‌هایی در بحث شرکت می‌کرد و آرام آرام با همه رفیق شد. بدون اینکه کسی متوجه این رفاقت شده باشد.
از اتوبوس که پیاده شد، لباس تیم ملی کشورش را پوشید و چیزی نگذشت که هواداران ایرانی را برای پیدا کردن مکان دقیق ورزشگاه با خود همراه کرده بود. او جلو می‌رفت و ایرانی‌ها پشت سرش.
ماجرایی که چند ساعت بعد، مشابه آن در زمین بازی اتفاق افتاد. ژاپنی‌ها، خیلی نرم و آهسته، به عمق تیم ملی ایران نفوذ کردند، پیش افتادند و راهی فینال شدند.
بدون اینکه مثل بازی‌های قبلی‌شان به دنبال خلق ماجرای خارق‌العاده‌ای باشند. آنها فقط کاری که باید انجام دهند را به ساده‌ترین شکل ممکن اما به درستی انجام می‌دهند. روی هدف تمرکز می‌کنند و مستقیم می‌روند سراغ اصل مطلب. به بیراهه نمی‌زنند و مسیر خودشان را می‌روند. حالا به همه اینها برتری‌های تاکتیکی چند دهه‌ای را هم اضافه کنید تا نتیجه‌اش بشود صعود به فینال.
و باز هم به همه اینها مایی را اضافه کنید که سال‌هاست برتری ژاپنی‌ها را تحسین می‌کنیم و رفتارهای پسندیده‌شان را به رخ ایرانی‌ها می‌کشیم.
