عزت اللهی: رویای رونالدو شدن داشتم / از جام جهانی چیزهای زیادی یاد گرفتم

به گزارش ایلنا به نقل از سایت رسمی جیانلوکا دیمارزیو، وقتی تلفن زنگ می‌خورد سعید عزت اللهی، هافبک دفاعی 26 ساله ویله دانمارک در لندن حضور دارد. او به ما می‌گوید: "چند روز مرخصی هستم، سپس به تمرین برمی‌گردم." او از دومین جام جهانی خود با تیم ملی ایران بازگشته است. عزت اللهی به ما می‌گوید که بین شادی، فداکاری و یک حسرت بزرگ است.

جام جهانی با ایران یک رویاست، حتی اگر...

عزت اللهی یک جهانگرد است. او در هفت کشور مختلف بازی کرده؛ تکرار می‌کنیم، او فقط 26 سال دارد!

این سفر از ایران شروع می‌شود، از اسپانیا، روسیه، بلژیک، اسکاتلند، قطر می‌گذرد و در نهایت به دانمارک می‌رسد: "انجام یک مسابقه در این سطح یک رویا برای همه است: از اینکه بعد از جام جهانی روسیه 2018 دوباره این فرصت را داشتم، سپاسگزارم.

این باعث افتخار است که بتوانم تجربیاتم را در خدمت تیم ملی قرار دهم، این باعث افتخارماست. اما، همانطور که قبلاً گفتیم، یک تاسف وجود دارد: "ما امیدوار بودیم که به مرحله حذفی راه پیدا کنیم، این رویا را پرورش دادیم، به آن ایمان داشتیم و برای آن سخت تلاش کردیم. با توجه به سال 2026 به این کار ادامه خواهیم داد. ما می‌خواهیم اولین نفری در تاریخ باشیم که موفق به انجام این کار می‌شود. برای ایران."

رمز عبور: یادگیری

"به طور کلی، اما، این یک تجربه مثبت بود: من چیزهای زیادی یاد گرفتم." مفهوم تکراری این مصاحبه همین است: همیشه یاد بگیرید، قوی‌تر و آگاه‌تر شوید.

"دیدن خانواده‌ام که در بزرگترین صحنه دنیای فوتبال برای تشویقم حضور داشتند، بزرگترین آرزویی است که می‌توان به آن دست یافت. خوشحالم و حالا به آینده نگاه می‌کنم، می‌خواهم خودم را برای مسابقات بعدی به روز کنم."

جام جهانی برای کی روش خوب شروع نشد. شکست 6-2 مقابل انگلیس که ستاره آن مسابقه جود بلینگهام بود. عزت اللهی می‌گوید: "آن پسر چشمگیر است. او ما را نابود کرد و من را لال کرد. او 19 سال دارد اما مثل 30 ساله‌ها بازی می‌کند. سرشار از بلوغ، قدرت و اعتماد به نفس. او یکی از بهترین‌ها در پست خودش می‌شود یا شاید هم همین حالا هم باشد."

یک لحظه سکوت و دوباره غرور (و شادی) عزت‌الهی را می‌شنویم: "بعد از آن شکست اما دوباره بلند شدیم: پیروزی مقابل ولز یک احساس فوق‌العاده بود. ما فقط باید پیروز می‌شدیم تا زنده بمانیم وگرنه همه چیز بیهوده بود. جو فوق العاده بود، ما آماده بودیم برای همدیگر بجنگیم، این کار را کردیم. ما برنده شدیم."

او درباره رفتار جوانمردانه بازیکنان آمریکا به ویژه سارجنت پس از پایان دور گروهی برای ایران صحبت می‌کند: "این کارت پستالی بود که از این جام همیشه همراه خودم دارم. فوتبال، ورزش، همین است. فکر می‌کنم این بهترین تصویر برای نشان دادن ارزش‌های یک جام جهانی است. همه چیز هست: دعوا، اشک، عرق، دوستی، احترام به حریف. آن‌ها از کودکی این را به من آموختند: با کسانی که به تازگی به چالش کشیده‌ای دست بده. ما در زمین مثل دشمن یکدیگر هستیم اما وقتی داور سه بار سوت می‌زند به هم احترام می‌گذاریم. رفتار فوتبالیست‌های ایالات متحده من را تحت تأثیر قرار داد، من واقعاً قدردان آن‌ها هستم."

"ما خیلی امیدوار بودیم که صعود کنیم." سعید پشت تلفن تکرار می‌کند: "خیلی می‌خواستیم رفیق."

گذشته‌ام را فراموش نمی‌کنم: در ایران رویای رونالدو شدن داشتم

سپس او به یاد ایران و گذشته می‌افتد: "رسیدن به اینجا آسان نبود. در 26 سالگی 50 بازی ملی برای تیم ملی انجام داده‌ام، در دو جام جهانی بازی کرده‌‍ام و احساس می‌کنم برای یک جهش بزرگ آماده‌ام. اما من در یک کشور فقیر بزرگ شدم، به مدارس فوتبال دسترسی نداشتم. مانند بسیاری از هم تیمی‌هایم در تیم ملی، ما در خیابان بازی کردیم. تصور می‌کردم رونالدو نازاریو هستم. من او را دوست داشتم. سعی کردم حرکات او را در خیابان تکرار کنم. من آرزو داشتم از راهی که رونالدو طی کرده تقلید کنم. اما من بچه کوچه‌های ایران بودم و گذشته‌ام را فراموش نمی‌کنم.

من اغلب به آن فکر می‌کنم. این مرا وادار می‌کند تا همیشه بهترین عملکردم را ارائه دهم، تا با اشتیاق و فداکاری به اهدافم برسم. من به اندازه کافی خوش شانس بودم که یک پدر فوتبالیست داشتم: او به من کمک کرد تا در لحظات تعیین کننده‌ای که بچه بودم، انتخاب درستی داشته باشم. من همیشه به بچه‌های خیلی جوان می‌گویم که خود را باور کنند و قوی بمانند، چه در بهترین لحظات و چه در بدترین لحظات. فوتبال شما را در مقابل چالش‌های زیادی قرار می‌دهد، حتی برای سختی‌ها هم باید آماده باشید. قوی باش و به چیزی که آرزویش را داری می‌رسی."