دیبو: منفور دوست‌داشتنی
به خوشحالی‌های دیبو مارتینز نقدی وارد نیست؛ با ذات فوتبال کنار بیایید!
آیا واقعا این میزان از انتقاد به دروازه‌بان آرژانتین درست است؟
به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، جام جهانی 2022 قطر با قهرمانی آلبی‌سلسته به پایان رسید و حسرت 36ساله تمام شد. در فینال لوسیل، یک نقش اول مهم در زمین حضور داشت که همچون نقش‌های منفی فیلم‌های ابرقهرمانی، نمی‌توانیم او را دوست نداشته باشیم. امیلیانو مارتینز یا به قول آرژانتینی‌ها دیبو، ستاره کشورش در فینال جام جهانی بود و با چند سیو نجات‌بخش از جمله مهار شوت کولوموآنی در دقیقه 123 و گرفتن یک پنالتی در ضربات مرگ و زندگی از کینگزلی کومان، مسی را به بام دنیا رساند.
در پایان جام قطر و زمان تقسیم جوایز فردی، دیبو به عنوان بهترین دروازه‌بان مسابقات، دستکش طلایی را برنده شد و این جایزه، شروع حواشی سنگربان آلبی‌سلسته بود. خوشحالی که دیبو بعد از دریافت این عنوان انجام داد، باعث شد پیکان انتقادات رسانه‌ها و خیلی از فوتبالیست‌های قدیمی به سوی او نشانه رود. بعد از برگزاری مراسم اهدا جام و بازگشت تیم به رختکن، دیبو در بین شادی هم‌تیمی‌های خود، به امباپه تیکه‌ای انداخت و در آن هیاهوی بسیار زیاد، از آرژانتینی‌ها خواستار «یک دقیقه سکوت برای امباپه» شد! حواشی بعد از فینال دیبو و کری‌خوانی‌های این بازیکن برای فرانسوی‌ها پایانی نداشت و در روز رونمایی از جام در بوینس‌آیرس، مارتینز با در آغوش داشتن عروسکی که روی صورت آن تصویر امباپه نقش بسته بود، در اتوبوس تیم حاضر شد و بار دیگر رسانه‌ها را به آشوب کشید.
دیدگاه‌ها نسبت به این حواشی تقریبا مشترک بوده است و خیل عظیمی از رسانه‌ها، خبرنگاران و پیشکسوتان فوتبال، این رفتار امی مارتینز را محکوم کرده‌اند و خواستار محرومیت یا جریمه این بازیکن شده‌اند. پاتریک ویرا ستاره سابق آرسنال و تیم ملی فرانسه، درباره رفتار مارتینز گفته است: این کارها از سوی این دروازه‌بان، ارزش قهرمانی آرژانتین را کم می‌کند.
نظر من اما درباره این رفتارها بسیار متفاوت از جامعه رسانه و پیشکسوتان است؛ دیبو مارتینز بعد از مدت‌ها چیزی را به فوتبال برگرداند که در دنیای فوتبال مدرن گم شده بود. امی مارتینز نمایی از یک بازیکن احساسی و عاشق فوتبال را به نمایش گذاشت که با پیروزی کشور خود و قهرمانی در جام جهانی کری می‌خواند؛ موضوعی را بعد مدت‌ها به فوتبال برگرداند که از سال 2006 تا به امروز وجود نداشته و آن «منفورِ دوست‌داشتنی» بودن است. دیبو من را یاد دنیای فوتبال قبل از بیش از حد ملایم شدن جو حاکم می‌اندازد؛ زمانی که بازیکنان خود واقعی‌شان بودند و کسی پشت ماسک آدم خوب بودن، خود را پنهان نمی‌کرد. دیبو بعد از مدت‌ها یک لاتین و آمریکای جنوبی واقعی را به ما نشان داد؛ کسی که از قضاوت شدن ترسی ندارد و احساس خوشحالی خود را بروز می‌دهد.
دیبو مارتینز با وجود تمام اتفاقات و انتقادات، ثابت کرد همان چیزی بود که لئو برای قهرمانی در جام‌های ملی نیاز داشته؛ دروازه‌بانی شرور و عصبی کننده برای رقبا و سنگربانی مطمئن و حامی برای تیم خود.
گزارش: کیا صادری
