اخم رامین رضاییان و غیرت امید ابراهیمی

همه برای ایران باید از هر اختلاف نظری حتی از کوچکترین مواردی که به این روحیه اتحاد و یکدلی ضربه می زند خود داری کنیم. الان وقت گلایه گذاری و کی کجاست و من و تو کردن نیست. فقط هم پدیده بزرگی مثل فوتبال می تواند همه مردم را به هم نزدیک کند و در این وانفسای گرانی ها و مشکلات عدیده اقتصادی و کم رنگ شدن دوستی ها و محبت ها و فاصله افتادن ها با یک پیروزی در جام جهانی این همه شور و شوق و امید و یکدلی در بین همه اقشار جامعه به وجود آمده است.

این را قدر بدانیم و سعی کنیم از این انرژی مثبت در جهت نزدیک تر شدن دلهای مسئولین و مردم و رفع مشکلات و موانع اقتصادی بهترین بهره را ببریم.

فراموش نکنیم که آرژانتین که در دهه 80 میلادی با مشکلات بسیار وحشتناک اقتصادی دست و پنجه نرم می کرد با قهرمانی در جام جهانی 1986 مکزیک توانست از آن بحران وحشتناک اقتصادی عبور کند تنها با همان معجزه فوتبال می توانست خود را نجات دهد و با اسطوره ایی بنام دیه گو مارادونا حیاتی دوباره پیدا کرد.

شاید تصور قهرمانی برای ایران در جام جهانی در حال حاضر دور از ذهن باشد ولی وقتی با یک پیروزی می توان اینگونه مردم و مسولان را به یکدیگر نزدیک کرد چرا از این توانمندی و انرژی نهفته در جهت بهبودی اوضاع اقتصادی و فرهنگی استفاده نکنیم.

در این میان هرچند یک عده همینجوری رفته اند مسکو و در کنار رودخانه های مسکو و سواحل سن پطرزبورگ با شلوارک و عینک های آفتابی مارک دار قدم می زنند تا دوربین ها سمت آنها برود و با ژست فرگوسنی خود را شریک این پیروزی (پیروزی برابر مراکش) بدانند.

جالبه که چندتا از لیدرها که با هزینه 35 میلیون تومانی فدراسیون رفته اند و بر خلاف خبرنگاران در بهترین هتل ها استقرار دارند چنان باد به غبغب انداخته و به تماشاگران ایرانی که از سراسر دنیا آماده اند فخر فروشی می کنند و نه انگار که کی روش سرمربی است و بازی را بازیکنان برده اند. حالا این لیدرها دیگر شیپور هم دست نمی گیرند و با لباس های رسمی در بهترین نقطه سکوها می نشینند و و اگر تماشاگری اعتراض کند به سمت او مثل نیروهای خود سر! یورش می برند.

بعد از پیروزی هم گفته می شود این لیدرهای خوشگذران زودتر از بازیکنان پاداش برد تیم ملی را طلب کرده اند و از آنجا که دبیرکل فدراسیون بقای خود را در این مجراها می بیند بناچار همه جوره در خدمتشان است.

خبرنگاران سرگردان و بدون حامی باید 15 ساعت با اتوبوس و بدون یک بطری آب از مسکو به سن پطرزبورگ یروند و 15 ساعت هم برگردند اما جناب لیدرها با قطار و بدون دردسر این مسیر را تردد کرده اند.

در همین حال داستان تکراری تی شرت هایی که برای هواداران و عاشقان به فوتبال ملی تهیه شده و سر از ناکجاآباد در آورده هم تاثر برانگیز است. اسپانسر پول داده و پیراهن ملی آماده کرده و با هزینه فدراسیون برده اند روسیه تا به ایرانیانی که از سراسر جهان آمده اند و به عشق تیم ملی هم امده اند هدیه داده شود. بعد نمی دانیم چرا نظارتی نیست و این پیراهن ها تا صد دلار هم به فروش می رسد!

این موضوع تکراری و قدیمی است و در جام جهانی برزیل و آلمان بخصوص به عینه دیدم این فرصت طلبی عده ایی آدمهایی که با عناوین مهم هم در کاروان هستند.

اینطرف در گرمای هواو بارندگی های سیل آسای بهاری یکی هم هست که بی سروصدا رفته سرپل ذهاب و فوتبال را با مردم چادر نشین و کانکس نشین تماشا می کند و ماموریت اصلی را هم همزمان به انجام می رساند.

فردی که اگر اراده کند همین الان فیفا برایش بلیط و هتل مجهز رزرو می کند تا برود در بهترین نقطه ورزشگاه بازیها را تا روز آخر به تملشا بنشیند اما او بی دلیل نشده علی دایی.

دینی بر گردن دارد که در این موقعیت که خیلی ها در التهاب سفر به مسکو هستند رفته میان مردم زلزله زده کرمانشاه و سرپل ذهاب تا هم به لحاظ روحی و روانی مرهمی بر آلام و دردها و بدبختی های مردم منطقه باشد و هم اینکه پولی که بزرگان ورزش و مردم اعتماد کردند و به حسابش ریختند را درست و به جا برای نیازمندان واقعی هزینه کند و سرپناهی برای مردم بسازد.

نه عکس یادگاری و سلفی می گیرد نه دوربین و لشگر و حشم با خود برده است.

آقای گل جهان در کنار مردم سرپل ذهاب فوتبال را به تماشا می نشیند و کمک های مردمی را هم بین مردم به درستی و با شناختی که داریم به حق برای مردم آنجا هزینه می کند تا ثابت کند که اعتمادی که به او شده درست بوده است.

همین کار را جواد خیابانی از ابتدایی که زلزله در غرب کشور آماد به نوعی دیگر انجام داد که به هردو بزرگوار باید درود فرستاد.

یک نکته را هم از دیدار ایران و مراکش بگوییم چون در پیروزی ها معمولا ما نقاط ضعف و برخی زشتی ها را نمی بینیم یا نمی خواهیم که ببینیم.

وقتی بر سر پرتاب یک اوت بین رامین رضا ئیان با جهانبخش جر و بحث به وجود آمد و ادامه دادن موضوع از سوی رامین رضاییان دلمان چنان لرزید و گفتیم نکند درگیری رحمان رضایی و علی بداوی در جام ملت های 2005 چین تکرار شود که در برابر دوربین ها و میلیونها بیننده با چک و لگد به جان هم افتادند!

گویی رامین رضاییان که همه جوره و به طرز عجیبی از سوی کی روش حمایت می شود و هر جور که باشد دعوت می شود (این موضوع را فعلا باز نکنیم بهتر است) هنوزهم متنبه نشده که او پیراهن تیم ملی ایران را برتن دارد و نه تیم دسته چندمی ترکیه یا تیم های عربی.، پیراهنی که بخاطرش همه بازیکنان مثل امید ابراهیمی با سر و سینه و تمام وجود مقابل توپ قرار گرفتند تا غیرت و جنگندگی و تعصب را معنا کنند و پیروزی بر مراکش با آن تعصب بدست آمد. صدالبته رامین هم در این پیروزی نقش دارد ولی کاش وقتی یک همبازی می گوید برگرد عقب و به دفاع کمک کن و اجازه بده اوت را یکی دیگه پرتاب کند گوش کند نه اینکه خم در ابرو کشد تا جاییکه صدای غرولندش تا تهران و ایران هم رسید.

بله آقای رضاییان....این پیراهن مقدس است و ارزشمند. پیراهنی که علی دایی در هیروشیمای 94 حدود 20 دقیقه با خونریزی و پارگی روده بازی کرد و آخر بازی هم بی هوش رفت روی تخت بیمارستان.

انشالله زیبایی ها هر روز بیشتر شود و زشتی ها کمتر تا ضمن لذت بردن از فوتبال و تیم ملی کشورمان شاهد حرکات بزرگانی مثل جواد خیابانی و علی دایی  در اتفاقاتی مثل حادثه کرمانشاه و سرپل ذهاب باشیم.

*سیدرضافیض آبادی