دولت به شکاف میان گروه و تماشاگر توجه ندارد/ تبلیغات فراموش شده
جای خالی برنامه‌ریزی برای تبلیغات شهری در تصمیم‌گیری‌های کلان مسئولان یکی از دلایل ریزش تماشاگران مخاطب به نظر می‌رسد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، علی شمس با بیان اینکه «دلیل ریزش تماشاگران طی ماه‌های اخیر یک کلاف چند وجهی‌ست»، گفت: نخستین نکته این است که مخاطب باید متوجه شود نمایش من روی صحنه است یا خیر؟ این اتفاق چگونه رخ می‌دهد؟ مشکل اساسی این است که اصولا ارتباطی بین گروه‌های نمایشی و مخاطبان شکل نمی‌گیرد. بنابراین مسئله ابتدایی این است که من کارگردان مخاطب به معنای عام – نه آن عده که به دیدن سلبریتی‌ها علاقه‌مند هستند – را چگونه جذب کنم؟
او افزود: برقراری این ارتباط به تنهایی کار من نیست چون اصولا مشغول کار دیگری هستم و چنین توانایی ندارم. گرچه می‌‌دانم جذب مخاطب هم به اندازه تولید اهمیت دارد.
کارگردان نمایش «داستان‌های میان رودان» در پاسخ به این پرسش که چه کمکی از نهادهای تصمیم‌گیرنده برمی‌آید؟ اظهار کرد: اساسا دولت بسیار بی‌توجه و بی‌میل به این ماجرا پیش می‌رود و شما هیچگونه برنامه‌ریزی در این زمینه شاهد نیستید. تمام توجهات به سوی گیشه و فروش معطوف شده در حالیکه معتقدم تئاتر هم مانند آموزش و پرورش ذات درآمدزا ندارد.
او افزود: طرح بحث خصوصی‌سازی، کاهش حمایت‌ها و تکیه بر فروش گیشه در چنین مقطعی به این شباهت دارد که شما اسلحه را در دست یک فرد دچار افسردگی روحی بگذارید؛ نتیجه این می‌شود که او قطعا خودکشی می‌کند. ابتدا باید برندسازی صورت بگیرد که یک مسئله عمومی نیست و تعداد کمی چنین کیفیتی بدست می‌آورند. امروز «علی رفیعی» یک برند است اما چند دهه سابقه پشت این ماجرا قرار دارد. جوانان فاقد امکانات ارائه خود چگونه باید چنین برندی بوجود بیاورند؟
نویسنده نمایش‌نامه «امینه» خاطرنشان کرد: وقتی می‌گوییم تئاتر باید مانند نگاه به آموزش و پرورش باشد اهمیت ماجرا روشن است و دولت اگر قصد درآمدزایی از هنر دارد برای رسیدن به این هدف بهتر است بیشتر به عرصه تجسمی موسیقی توجه کند. مثلا «بنکسی» تربیت کند و از فروش آثارش مالیات بگیرد.
شمس تصریح کرد: تئاتر به میزان شرافت و تاثیرگذاری‌اش در جامعه آسیب‌پذیر است. دولت هم می‌تواند از سیاست‌گذاری کلان تا کوچک بر این روند اثرگذار باشد. به عنوان نمونه ما یک میلیون و پانصد هزار تومان از بودجه نداشته گروه را صرف چاپ بنر کرده‌ایم و یک ماه قبل به سازمان زیباسازی سپرده‌‌ایم؛ اما در تمام مدت بعد از آن حتی پاسخ ما را نمی‌دهد که سرنوشت نصب اینها چه شد و اصلا به این فکر نمی‌کنند که یک گروه تئاتر با اقتصاد ضعیف خود این هزینه را انجام داده و باید پاسخگو باشند. اداره کل هنرهای نمایشی هم هیچ‌وقت برای پاسخگو کردن چنین ارگان‌هایی گام برنمی‌دارد.
این هنرمند با تاکید براینکه «اینها قاتلین تئاتر هستند» گفت: در چنین شرایطی مخاطب چگونه باید به درستی در جریان اجرای یک نمایش قرار بگیرد؟ با پخش 40 دقیقه برنامه در ساعات پرت یک شبکه کم مخاطب؟ همه این سازمان‌ها وقتی پای آثار سینمایی به میان می‌آید سرودست می‌شکنند. اینها حتی یک درصد از بیلبوردهای شهری که به تبلیغات سخیف اختصاص یافته را برای تبلیغ نمایش نمی‌دهند؛ ولی سینما به عنوان بازوی درشت تمام هنرها محل تبلیغ شهری پیدا می‌کند.
عضو گروه تئاتر «دن کیشوت» در پاسخ به این پرسش که خانواده تئاتر مخاطب را چنین تربیت کرده که حتما باید تبلیغ برپایه حضور چهره‌ها صورت بگیرد؛ بیان کرد: وظیفه دولت است که ارتباط بین مخاطب و هنرمند را برقرار کند اما اصولا اراده‌ای برای ترمیم این شکاف ندارد. در فقدان ابزارهای کلان تبلیغی شما ناچار هستید دست به هر کاری بزنید تا به مردم اطلاع دهید اجرای نمایشی در گوشه‌ای از شهر جریان دارد. این جای خالی حضور دولت است که چنین اجازه‌ای می‌دهد. به قول معروف: چو بیشه تهی ماند از نرّه شیر / شغالان درآیند آنجا دلیر!