در گفتگو با ایلنا مطرح شد؛
صنعت هتلداری سرمایه‌گذارها را فراری می‌دهد/ استخدام مدیران خارجی خروج ارز را بیشتر کرده است
دانشجویان هتلداری که ۴ سال زمان آموزش آن‌ها در صنعت هتلداری زمان می‌برد، هیچ فضایی برای آموزش عملی ندارند و هر چه می‌آموزند در قالب دروس آکادمیک است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، صنعت هتلداری در کشور با چالش‌های مختلف دست و پنجه نرم می‌کند و از زمان آغاز کرونا و سال‌های پس از آن که سفر با رکود کامل مواجه شد، هتل‌ها بسیاری از نیروهای انسانی خود را از دست دادند. بخش زیادی از آن‌ها از بازسازی و نوسازی تاسیسات زیرساختی گردشگری کشور بازماندند و حالا با افت کیفیت بناها و نبود نیروی انسانی متخصص و آموزش دیده مواجه شده‌اند. جدای از این هزینه‌های جاری هتل‌ها نیز با افزایش تورم، سیر صعودی گرفته است.
مهمتر از همه این موارد نیروی انسانی متخصصی است که در سال‌های کرونا و پس از آن ناگزیر به ترک هتل‌ها و رفتن به سراغ مشاغل دیگر حتی رانندگی اسنپ شدند. این عارضه در سال‌های پس از پایان کرونا همچنان دامان هتل‌ها را رها نکرده است و جایگزینی نیروی انسانی آموزش دیده به جای افرادی که که سال‌ها در صنعت هتلداری ایران ماندگار شده بودند دشوار است.
راضیه اسکندری، کارشناس هتلداری و فعال این صنعت در ایران به ایلنا می‌گوید: دانشجویان هتلداری هم که ۴ سال زمان آموزش آن‌ها در صنعت هتلداری زمان می‌برد هیچ فضایی برای آموزش عملی ندارند و هر چه می‌آموزند در قالب دروس آکادمیک است.
او از ضعف آموزش هتلداری در ایران نیز خبر می‌دهد و می‌گوید: دروس دانشگاهی رشته هتلداری در کشور برخلاف دیگر نقاط جهان که مدام بروزرسانی می‌شوند، قدیمی هستند و علاوه بر این دانشجویان صنعت هتلداری هم قادر به انجام کار عملی در هتل‌ها نیستند. چون هتل‌های کشور از پذیرفتن کارآموزان هتلداری خودداری می‌کنند و مراجعه دانشجویان هتلداری برای کارآموزی به هتل‌ها هم بی‌نتیجه می‌ماند. در یک کلام، هتل‌ها از کارآموز وحشت دارند.
اسکندری تاکید کرد: بزرگترین معضل فعلی صنعت هتلداری ایران در شرایط فعلی نبود بازار کار برای فارغ التحصیلان است. چون مدیران هتل‌ها از نام کارآموز می‌ترسند. متاسفانه بسیاری از مدیران هتل‌ها نیز تحصیل کرده این رشته نیستند و اگر یک آمار واقعی گرفته شود، مشخص خواهد شد که بسیاری از مدیران ارشد و اجرایی هتلداری با مدارک غیرمرتبط وارد هتل‌ها شده‌اند و در جذب آن‌ها تنها به مدت تجربه‌شان در هتلداری بسنده شده است.
این کارشناس هتلداری که خود سال‌ها بخش‌های مدیریتی چند هتل در کشور را تجربه کرده است با اعلام اینکه هتلدارای یکی از شاخصه‌ها و مولفه‌های خدمات گردشگری کشورها است که نقش مهمی در اقتصاد گردشگری ایفا می‌کند، افزود: ارز و پولی که وارد هتل می‌شود در زنجیره اقتصادی پول در گردش چندین برابر تولید ارزش می‌کند و نقش مهمی در افزایش تولید ناخالص داخلی دارد.
او یکی دیگر از مشکلات زیرساختی صنعت هتلداری را وابستگی هتل‌ها به کالاهای مورد نیاز وارداتی اعلام کرد و گفت: به دلیل وارداتی بودن کالاهای مورد نیاز هتل ها، درآمد هتل‌ها پس از ورود پول و ارز به صندوق هتل بلافاصله نشت می‌کند. مثلا یک هتلدار ناگزیر است که این درآمد را صرف خرید فوری ژنراتور کند و از آنجا که ایران در تولید برخی محصولات مورد نیاز هتل‌ها خودکفا نیست، ارزی که با ورود گردشگر خارجی نصیب هتل‌ها می‌شود هم ماندگاری زیادی در اقتصاد گردشگری ندارد. به همین دلیل است که بسیاری از سرمایه‌گذاران از سرمایه‌گذاری در صنعت هتلداری صرفنظر می‌کنند. چون سود این فعالیت در ایران دیربازده است.
او با اعلام اینکه ساخت یک هتل ۴ یا ۵ ستاره حدود ۱۵ سال زمان می‌برد، تاکید کرد: این بازه زمانی بلندمدت و دیربازده بودن فعالیت هتلداری مانع بزرگی برای سرمایه گذاران این صنعت است.
این فعال هتلداری کشور سیاست‌های مالیاتی و بانکی را یکی از موانع جدی صنعت هتلداری ایران می‌داند. او می‌گوید: کاهش سفرها در فصل رکود سفر و کاهش سفرها با وجود هزینه‌های ثابت گزاف هتل‌ها سرمایه‌گذاران را از سرمایه‌گذاری در صنعت هتلداری فراری می‌دهد. نیروی انسانی تحصیل کرده در صنعت هتلداری هم که امکان آموزش عملی در هتل‌ها نمی‌یابد و در یکسری هتل‌های زنجیره‌ای که خودشان دانشگاه هم تاسیس می‌کنند و همزمان حین کار به دانشجوها آموزش می‌دهند و نظام جامع مدیریت درآمد هتل هم وجود ندارد.
