در گفت‌وگو با ایلنا تشریح شد؛
احداث نخستین باغ با پایه مادری ارقام بومی در شهرستان دزپارت/اوسطاخودوس یکی از گونه‌های در معرض خطر انقراض
به منظور حفظ ذخیره گاه‌های ژنتیکی انجیر، نخستین باغ با پایه مادری ارقام بومی در شهرستان دزپارت احداث می‌گردد.
به گزارش خبرنگار ایلنا از استان خوزستان، شهرستان دزپارت از دیرباز خاستگاه انجیر با ارقام بومی بوده که یکی از گونه‌های مهم جنگلی و باغی منطقه محسوب می‌گردد.
دبیر انجمن دوستداران طبیعت و محیط زیست خوزستان در تصریح این خبر به خبرنگار ایلنا گفت: از آنجایی که حفظ ذخایر ژنتیکی یکی از اقدامات مهم برای حفظ تنوع زیستی می‌باشد، سال هاست به دنبال حفظ این ارقام و گونه‌های بومی ارزشمند می‌باشیم که نه تنها به حفظ ذخایر ژنتیکی استان و کشور کمک می‌کند، بلکه می‌تواند در جهت توسعه پایدار شهرستان دزپارت و ایجاد الگو‌های کشت جدید و سازگار در جهت افزایش درآمد، بهبود معیشت و حفظ منابع طبیعی و محیط زیست منطقه کمک‌های اثر بخشی بنماید.
هژیر کیانی گفت: چند عرصه ۵ تا ۱۰ هکتاری برای ایجاد این باغ به منظور حفظ ذخایر ژنتیکی در نظر گرفته شده است که پس از بررسی‌های نهایی و تأمین اعتبار با همکاری انجمن و دستگاه‌های اجرایی جهاد کشاورزی و منابع طبیعی و آبخیزداری در سال جاری عملیاتی خواهد شد.
کیانی گفت: علاوه بر گونه‌ها و ارقام انجیر، چند رقم زیتون کهنسال در شهرستان وجود دارد که با قدمت چند صد ساله، از قابلیت‌های موجود برای حفظ ذخیره گاه‌های ژنتیکی منطقه محسوب می‌شوند و این ارقام زیتون در سال‌های گذشته با همکاری جهاد کشاورزی شهرستان دزپارت و انجمن دوستداران طبیعت و محیط زیست خوستان در بانک ژنتیکی زیتون‌های ایران نامگذاری و ثبت گردیده و نام آن‌ها در کتاب اطلس زیتون‌های ایران نیز آمده است.
هژیر کیانی گفت: شهرستان دزپارت خاستگاه اکثر گونه‌های گیاهان دارویی زاگرسی می‌باشد که در صورت عدم آموزش بهره برداران، می‌تواند تهدید‌های جدی را متحمل شده و برخی از این گونه‌های گیاهی را از دست بدهیم و‌امیدواریم دستگاه‌های متولی برای بررسی و امکان سنجی حفاظت از این ذخیرگاه‌های ژنتیکی ارزشمند اقدام نمایند.
این فعال محیط زیست گفت: علیرغم هشدار‌های اداره منابع طبیعی شهرستان ایذه و دزپارت در سال‌های اخیر، برداشتهای بی‌رویه و غیر اصولی از بقایای ذخیره گاه‌های ژنتیکی گیاهان دارویی انجام می‌شود که نیازمند حفاظت و آموزش بهره برداران می‌باشیم. به عنوان مثال گونه منحصر به فرد اوسطاخودوس یکی از گونه‌های در معرض خطر انقراض در منطقه است که بهره برداران و غالبا افراد بومی به شکل بی‌رویه و بدون توجه به شیوه صحیح برداشت، اقدام به ریشه کنی و شاخه‌برداری کامل این گیاه ارزشمند می‌نمایند که امکان زادآوری و تکثیر آن را از بین می‌برند. از طرفی چرای مفرط و وجود دام مازاد نیز بر این سیر قهقرایی افزوده است. تلاش ما تغییر نگاه همگانی در برخورد با تهدیدات اینچنینی است.
