معاون استاندار فارس تشریح کرد؛
ناگفته‌هایی از اجرای ارکستر فیلارمونیک ارمنستان در تخت جمشید
اجرای ارکستر فیلارمونیک ارمنستان در مجموعه جهانی تخت جمشید، فراتر از یک برنامه هنری صرف، به عنوان رویدادی کم‌نظیر در عرصه دیپلماسی فرهنگی و گردشگری، جایگاه ویژه‌ای یافت.
به گزارش ایلنا، این برنامه با حضور ۲۳ هیئت دیپلماتیک از کشورهای مختلف جهان، تصویری از ایران به جهان ارائه داد؛ تصویری از کشوری با میراثی غنی، فرهنگی ریشه‌دار و ظرفیت‌هایی بی‌نظیر برای گفت‌وگو میان تمدن‌ها.
این رویداد با حمایت مستقیم استاندار فارس و با مدیریت هماهنگ مجموعه گردشگری استان، به مرحله اجرا رسید؛ اقدامی که سال‌ها در حد آرزو باقی مانده بود و اکنون با تلاش جمعی، محقق شد.
معاون گردشگری و امور زیارت استاندار فارس در این‌باره اظهار داشت: برای نخستین بار، چنین برنامه‌ای از مرحله طراحی تا اجرا به‌طور کامل در استان فارس برنامه‌ریزی شد.
مهدی پارسایی گفت: مهم‌ترین دغدغه ما، حفاظت از سایت جهانی تخت جمشید بود. حتی شدت صدا را با دقت محاسبه کردیم تا به سنگ‌ها آسیبی وارد نشود و محل اجرای برنامه را با فاصله‌ای مناسب از صفه اصلی تعیین کردیم.
وی با اشاره به برخی چالش‌های اجرایی افزود: اضافه شدن صندلی‌ها بدون هماهنگی، حضور افراد فاقد دعوت‌نامه و تداخل در برنامه‌های تشریفاتی، از جمله مسائلی بود که مدیریت میدانی را با دشواری‌هایی مواجه ساخت. با این حال، مدیران استان با ایستادن و واگذاری صندلی‌ها به مهمانان خارجی، جلوه‌ای از مقام میزبانی و ترجیح منافع ملی بر منافع شخصی را به نمایش گذاشتند.
معاون استاندار فارس ادامه داد: میزبانی یعنی احترام به مهمان، حتی اگر خود ایستاده بمانی. این همان پیامی است که از تاریخ و میراث‌مان آموخته‌ایم؛ پیامی که تخت جمشید و شاه عباس در حافظه تاریخی ما ثبت کرده‌اند.
وی همچنین به پیچیدگی‌های فنی برنامه اشاره کرد و گفت: نبود برخی سازهای بزرگ همراه ارکستر، نیاز به تأمین فوری آن‌ها از شیراز، و مدیریت پذیرایی با فالوده و شربت سنتی برای سفرا، همگی نشان داد که اجرای چنین برنامه‌ای تا چه اندازه نیازمند هماهنگی دقیق و توان مدیریتی بالاست.
پارسایی در پایان با تأکید بر ضرورت استمرار چنین رویدادهایی اظهار داشت: برای تکرار موفق این‌گونه برنامه‌ها، ایجاد دبیرخانه دائمی، بهره‌گیری از تیم‌های تشریفاتی حرفه‌ای و استقلال مدیریتی سایت‌های جهانی ضروری است. مهم‌تر از همه، بازتعریف مفهوم میزبانی در چارچوب منافع ملی است؛ مسیری که می‌تواند دیپلماسی فرهنگی ایران را به سطحی تازه ارتقا دهد.
