۲۷ مارس روز جهانی تئاتر است؛ روزی برای هنری که «میل جستجوگری و نوگرایی را پاسخ می‌دهد چراکه همواره برای این امیال، ظرفیتی برای پاسخ دارد» نیلوفر ثانی برای این روز یادداشتی با عنوان «چرا تئاتر می‌بینیم؟» نوشته است.
«نیلوفر ثانی» در یادداشتی با عنوان «تئاتر در وضعیت بحران» به وضعیت کنونی ناشی از شیوع کرونا و تئاتر در چنین بحرانی پرداخته است.
نیلوفر ثانی درباره «هیچ چیز جدی نیست» به کارگردانی مسعود دلخواه نوشت: این کمدی غربی هرچند با موزیک زنده و وکال‌های جذاب تکمیل می‌شود اما برخلاف نامش، در نظر دارد حرف‌های جدی بزند، حرف‌هایی که حتی امروزه هم جزو مهم‌ترین مسائل حاشیه‌ای و اصلی تئاترست. صحنه‌ی پایانی نیز نقبی به رخدادهای اجتماعی و اعتراضات مردمی دارد که تئاتر را بی‌ارتباط با آنها نمی‌داند و نویسنده به‌طور مشخص پیامی مبنی بر گره تئاتر با امر سیاسی و اجتماعی اعلام می‌دارد.
نیلوفر ثانی درباره نمایش عباس جمالی نوشت: «شیهیدن» واجد تمام خصایصی‌ست که نیازست تئاتر امروز بر صحنه بیاورد و از دایره‌ی فروبسته‌ی تجاری و کالاشدگی به فضای باز انتقادی در کف جامعه‌ای برسد که در آستانه‌ی مواجهه با امر اجتماعی و سیاسی روزست.
«کرونوس موقعیتی از انسان هزاره‌های بعدی‌ست... انسانی که با وجود عصر تکنولوژی و مدرنیته‌ی پیشین، نتوانسته است خودش را در وضعیتی امن قرار دهد و اینک در معرض انقراض، به دامان توحشی بازگشته که در انسان‌های نخستین وجود داشت اما این‌بار این توحش، نه بر اثر غلبه‌ی خوی حیوانی و غریزی او بلکه توحشی ارادی و برخاسته از تمدن و وحشی‌گری‌ست.»
