انتقادگری و ویرانگریِ تفکر نیچه، بخش نیرومندی است که هر کسی را شیفتهی خود میکند. بخصوص که جوهرش با آن نثرِ ویژه همراه باشد. نیچه پتکی را برداشت و با خون خود نوشت. او به شیوهای مینویسد که گویی در بطن خوانندهای که دردمند است و مشکلاتی دارد و خواهان نقد سیاسی و دینی است، قرار دارد. چنین خوانندهای، رفع بخشی از نیازهای خود را در تفکر نیچه نظارهگر است.