ناگفته پیداست که دستآوردهای ما برای رضایتبخشی در زندگی ممکن است برای مدتی شور وشعف کوتاهی را برایمان حاصل کرده باشد ولی این شادمانیها به دلیل نبود منشأ درونی و باطنی برای آنها، نه تنها از عمق کافی برای رضایتی پایدار، برخوردار نبودهاند، بلکه در درازمدت مبدل به دغدغه و نگرانی مزمنی برای حفظ و پایداری آنها نیز شدهاند.