ظلم بزرگی‌ست که بندرنشین باشی اما نتوانی «ماهی» بخوری!

به گزارش خبرنگار ایلنا، منطقه ثلاث از سه بند دیر، کنگان و طاهری تشکیل شده است. ساکن این منطقه که از قدیم‌الایام یا ماهیگیر بودند و یا در کار تجارت کالا از کشورهای حاشیه خلیج دست داشتند، این روزها فرصت محدود دیگری نیز برای اشتغال دارند؛ کار در پروژه‌های نفت و گاز پارس جنوبی.

البته این فرصت برای بومی‌های منطقه به شدت «محدود» است و نصیب تعداد اندکی از آنها می‌شود؛ باقی همه در همان مشاغل سنتی خرده‌پا اشتغال دارند و به همان سبک قدیم، روزگار می‌گذرانند. مردم محلی کنگان و دیر، بیشتر به عنوان کارگر ساده در پروژه‌های نفت و گاز پتروشیمی اشتغال دارند. کارگری ساده در مناطق آزاد اقتصادی نه درآمد مکفی دارد و نه «امنیت شغلی».

ساکنان این منطقه که در دیر و کنگان ساکن هستند و اکثریت آنها را کارگرانِ کم‌درآمد یا کاسبان خرده‌پا تشکیل می‌دهند، می‌گویند: ما نسل‌های متوالی‌ست که قوت غالب‌مان، «ماهی»‌ست؛ ماهی غذای سنتی این مردم  است؛  در گذشته ماهی، هم در دسترس بود و هم قیمت مناسب داشت؛ لذا حداقل یک وعده غذایی روز را خوراکِ دریایی و ماهی تشکیل می‌داد اما حالا ورق برگشته است.

آنها می‌گویند: این روزها  «ماهی» به دلایل متعدد ازجمله قیمت‌های نجومی آن، ماه‌هاست که از سبد غذایی مردم خارج شده و این زنگ خطری برای سلامتی آنهاست. یک دلیل دیگرِ این حذف، کشتی‌های بزرگ ماهیگیری چینی و هندی هستند که ماهی‌ها را می‌روبند و می‌برند.

مردم بنادر ثلاث در بوشهر می‌گویند: اگر ماهی را از سبد غذاییِ کارگران کم درآمدِ بندرنشین حذف کنند، زندگی و سلامت خانواده‌های آنها به خطر می‌افتد و سوءتغذیه، فرزندانِ کارگرانِ جنوب را تهدید می‌کند؛ ظلم بزرگی‌ست که بندرنشین باشی اما نتوانی ماهی بخوری!